Today is Doras’ day… mayday-mayday…

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής.

Κώστας Βάρναλης

Τα κόμματα, όταν ιδρύονται (κι αυτό ισχύει, λογικά και θεωρητικά και για τα αστικά κόμματα), ιδρύονται από ιστορικές αναγκαιότητες, από τις επιτακτικές δηλαδή ανάγκες, του λαού και της κοινωνίας...
Κι ο πιο απλός άνθρωπος, μπορεί να καταλάβει τους παραπάνω στίχους και να τους συνδυάσει με τη σημερινή …πανηγυρική ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», από τη Ντόρα Μπακογιάννη.

Ένα ακόμη κόμμα (…δε θα πω της δεξιάς, της πλουτοκρατίας, του μνημονίου κλπ) αλλά των τζακιών, της οικογενειοκρατίας και της προσωπικής φιλοδοξίας. Ένα κόμμα πραγματικά …«σπορά της τύχης» --->>>

...(από τότε που το «φαβορί» Ντόρα, έτυχε κι έχασε από το «αουτσάιντερ» …Σαμαρά). 

Ένα κόμμα δηλαδή από το πουθενά, για το πουθενά. 

Με μια κληρονομημένη πολιτική «προίκα» (πατέρας), μια έτοιμη σε ηλικία …πρωθυπουργού (όπως λέμε …γάμου) Ντόρα κι έναν έτοιμο διάδοχο-κληρονόμο …άμα λάχει (γιός). 

Και μ’ ένα καλό …κάδρο, κρεμασμένο πίσω από το γραφείο, που μπορεί να αποτελέσει και …συγκινησιακό πόλο έλξης κάποια στιγμή (δολοφονημένος πρώην σύζυγος-πολιτικός, Μπακογιάννης)…

Φιλοδοξία του, να «στεγάσει» κατ’ αρχήν, δυσαρεστημένους, κομμένους, διαγραμμένους, πολιτευτές και επαγγελματίες πολιτικάντηδες, δευτεροκλασάτα και τριτοκλασάτα στελέχη του κέντρου και της περιφέρειας και να φτιάξει ένα μικρό στρατό, εφεδρεία κάποια στιγμή του συστήματος και των «μεγάλων κομμάτων» εξουσίας. 

Ένα πιο σοβαροφανές και πιο δημοκρατικοφανές …ΛΑΟΣ δηλαδή… Κι από εκεί και πέρα, να περιμένει το …τυχαίο (ή και το πολιτικά χμμμ …δομημένο), για ν’ αναρριχηθεί…

Ντόρα μου, δεν περιμένω τίποτα από σένα. 

Και δεν έχει τίποτα να περιμένει κι ο λαός, γενικότερα.

Δεν τον εμπνέει και δεν τον τραβάει (όσο κι αν πεινάει) ένα …ξαναζεσταμένο φαγητό, με μπαγιάτικα -έως και ...ληγμένα- υλικά. 

Ακόμη και το έμβλημά σου (την ελιά, ρε Ντόρα), την έχεις ξανα-χρησιμοποιήσει στις Δημοτικές εκλογές, τότε για το Δήμο Αθήνας…