Φανταστείτε το μόνο: Μια χώρα που ο πρωθυπουργός της θα έβγαινε εκτός συνόρων και σε κάθε του επαφή, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, θα την περιέγραφε (τη χώρα του) σαν «χώρα της διαφθοράς και της λαμογιάς».
Φανταστείτε την ίδια χώρα να διαθέτει έναν υπουργό Οικονομικών που θα έδινε συνεντεύξεις Τύπου ανά τον κόσμο για να καταγγείλει την αναξιοπιστία της χώρας (της χώρας του), να μεταφέρει «ανέκδοτα» σχετικά με τα «στατίστικς» της χώρας (της χώρας του) και να χασκογελάει.
Φανταστείτε επίσης τον υπουργό Δημόσιας Τάξης αυτής της χώρας να συνευρίσκεται με παράγοντες ξένων κρατών που έχουν διαδραματίσει δυναστικό ρόλο στην ιστορία του τόπου του, να επιβεβαιώνει ότι οι υπό την πολιτική εποπτεία του μυστικές υπηρεσίες (άρα και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες) γνωρίζουν τους προβοκάτορες – τρομοκράτες που δρουν στο εσωτερικό, να τους περιγράφει τη χώρα (τη χώρα του) σαν ξέφραγο αμπέλι, και στο τέλος να τους διαβεβαιώνει ότι εκείνος θα τη βάλει σε «τάξη», ώστε να συμβαδίζει με τις επιθυμίες τους.
Τι συμπέρασμα – μα την αλήθεια – θα έβγαζε κανείς γι’ αυτού του είδους τους ταγούς, αν όχι ότι η κυβέρνησή τους συμπεριφέρεται στον τόπο (στον τόπο τους) με τρόπο χειρότερο κι από τον τρόπο της χειρότερης μητριάς.
Τι άλλη απόδειξη θα χρειαζόταν ότι όλοι αυτοί που βρέθηκαν και κάθισαν στο «σβέρκο» της δύσμοιρης χώρας, την «υπηρετούν» όχι ως εκπρόσωποι του λαού της, αλλά με ως «διοικητές» – εντεταλμένοι κάποιας «προϊσταμένης αρχής».
Οτι η συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό αυτής της χώρας είναι συμπεριφορά κάποιου υπερόπτη εξουσιαστή απέναντι σε ιθαγενείς.
Οτι το ύφος τους αποπνέει εκείνο το απεχθές «άρωμα» του ρομποτοειδούς και γκρίζου τεχνοκράτη, του βγαλμένου από τον πλουτοκρατικό «σωλήνα», του σπουδαγμένου να βλέπει το λαό και τη χώρα σαν «εταιρεία», την οποία ανέλαβε να την «σώσει» οδηγώντας την σε «εκκαθάριση εν λειτουργία».
Αλήθεια, πόσο άτυχη θα ήταν μια τέτοια χώρα. Πόσο τραγικά δυστυχής και ταυτόχρονα «μοιραίος» θα ήταν ο λαός της, επιλέγοντας να έχει κάτι τέτοιους να τον «εκπροσωπούν» και να τον κυβερνούν.
Και πόσο τυχερή χώρα είναι η Ελλάδα, αφού ο πρωθυπουργός της, ο υπουργός των Οικονομικών της και ο πρώην υπουργός για την Προστασία των Πολιτών της (Χρυσοαμερικανίδης ) δεν κάνουν τέτοια πράγματα…
2 σχόλια:
Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Φανταστείτε το μόνο: Μια χώρα που ο πρωθυπουργός της θα έβγαινε εκτός συνόρων και σε κάθε του επαφή, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, θα την περιέγραφε (τη χώρα του) σαν «χώρα της διαφθοράς και της λαμογιάς».
Φανταστείτε την ίδια χώρα να διαθέτει έναν υπουργό Οικονομικών που θα έδινε συνεντεύξεις Τύπου ανά τον κόσμο για να καταγγείλει την αναξιοπιστία της χώρας (της χώρας του), να μεταφέρει «ανέκδοτα» σχετικά με τα «στατίστικς» της χώρας (της χώρας του) και να χασκογελάει.
Φανταστείτε επίσης τον υπουργό Δημόσιας Τάξης αυτής της χώρας να συνευρίσκεται με παράγοντες ξένων κρατών που έχουν διαδραματίσει δυναστικό ρόλο στην ιστορία του τόπου του, να επιβεβαιώνει ότι οι υπό την πολιτική εποπτεία του μυστικές υπηρεσίες (άρα και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες) γνωρίζουν τους προβοκάτορες – τρομοκράτες που δρουν στο εσωτερικό, να τους περιγράφει τη χώρα (τη χώρα του) σαν ξέφραγο αμπέλι, και στο τέλος να τους διαβεβαιώνει ότι εκείνος θα τη βάλει σε «τάξη», ώστε να συμβαδίζει με τις επιθυμίες τους.
Τι συμπέρασμα – μα την αλήθεια – θα έβγαζε κανείς γι’ αυτού του είδους τους ταγούς, αν όχι ότι η κυβέρνησή τους συμπεριφέρεται στον τόπο (στον τόπο τους) με τρόπο χειρότερο κι από τον τρόπο της χειρότερης μητριάς.
Τι άλλη απόδειξη θα χρειαζόταν ότι όλοι αυτοί που βρέθηκαν και κάθισαν στο «σβέρκο» της δύσμοιρης χώρας, την «υπηρετούν» όχι ως εκπρόσωποι του λαού της, αλλά με ως «διοικητές» – εντεταλμένοι κάποιας «προϊσταμένης αρχής».
Οτι η συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό αυτής της χώρας είναι συμπεριφορά κάποιου υπερόπτη εξουσιαστή απέναντι σε ιθαγενείς.
Οτι το ύφος τους αποπνέει εκείνο το απεχθές «άρωμα» του ρομποτοειδούς και γκρίζου τεχνοκράτη, του βγαλμένου από τον πλουτοκρατικό «σωλήνα», του σπουδαγμένου να βλέπει το λαό και τη χώρα σαν «εταιρεία», την οποία ανέλαβε να την «σώσει» οδηγώντας την σε «εκκαθάριση εν λειτουργία».
Αλήθεια, πόσο άτυχη θα ήταν μια τέτοια χώρα. Πόσο τραγικά δυστυχής και ταυτόχρονα «μοιραίος» θα ήταν ο λαός της, επιλέγοντας να έχει κάτι τέτοιους να τον «εκπροσωπούν» και να τον κυβερνούν.
Και πόσο τυχερή χώρα είναι η Ελλάδα, αφού ο πρωθυπουργός της, ο υπουργός των Οικονομικών της και ο πρώην υπουργός για την Προστασία των Πολιτών της (Χρυσοαμερικανίδης ) δεν κάνουν τέτοια πράγματα…
http://www.youtube.com/watch?v=FswYHFeJqqg
Δημοσίευση σχολίου