Για το φίλο μου, τον ...Μ-Λ Τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ (πολύ πιο ...ήπια από την πραγματικότητα), δείχνουν ότι στα 653.552 άτομα ανήλθαν οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον περασμένο Δεκέμβριο, αριθμός ο οποίος είναι αυξημένος κατά 4,18 % σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.
Εξίσου "σοκαριστικά" είναι όλα τα νούμερα και οι σχετικοί δείκτες (μπορείτε να τα δείτε ΕΔΩ)...
Η κατάσταση διογκώνεται και έχει φτάσει πια στο απροχώρητο...
Αυτό που βιώνω (όπως κι εσείς, όπως κι ο καθένας) είναι μια τραγική κατάσταση, χωρίς καμιά ελπίδα να φαίνεται από πουθενά...
Δεν ξέρω πλέον, ούτε μια οικογένεια (…συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου), που να μην έχει (τουλάχιστον έναν) άνεργο.
...στον μικρομεσαίο χώρο που κινούμαι (εννοείται), που να μην ψάχνει λύσεις και δρόμους απασχόλησης, όχι πια σαν 2η ή …3η δουλειά που κάναμε παλιά, αλλά σαν βασικό βιοπορισμό. Κυριολεκτικά για την …επιβίωση, δηλαδή...
Βλέπω ανθρώπους, ακέραιους χαρακτήρες, ν’ αλλάζουν…
Ν’ αλλάζει (πέρα από τις προτεραιότητές τους), ο τρόπος σκέψης τους κι ο ίδιος ο χαρακτήρας τους…
Μια ζωή στον ιδιωτικό τομέα ή στο ελεύθερο επάγγελμα (όπως κι εγώ άλλωστε), να «ζηλεύουν» και να …φθονούν όποιον δουλεύει στο δημόσιο (…για τη «σιγουριά» και το μισθό που τρέχει …«βρέξει – χιονίσει»), ακόμα κι αν αυτός είναι στο πιο …υποτιμημένο πόστο…
Δεν τον θεωρούν πλέον …σύμμαχο τους…
Μια «πάλη των τάξεων», διαφορετική, που δεν ξέρω σε πια …κοσμοθεωρία υπάρχει και αναλύεται, αλλά που σήμερα πάντως, εξελίσσεται…
Βλέπω ανθρώπους, να προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους... Ανθρώπους σε απόγνωση, που μέχρι χθες είχαν τις "κόκκινες γραμμές" τους, να τις …παραβιάζουν.
Να τερματίζονται πια οι αντιστάσεις τους, να κάνουν ..."εκπτώσεις" στα πιστεύω τους και στις αρχές τους, όχι για πολλά και περίεργα, αλλά απλά για το ψωμί της οικογένειας...
Κι αντί για …αντίσταση και πάλη, να …σκύβουν το κεφάλι…
Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα…
Οι αναγνώστες και φίλοι απ’ τη Ρεσπέντζα, θα θυμούνται ίσως έναν φίλο, που σχολίαζε παλιότερα συχνά στις αναρτήσεις μου εκεί και υπέγραφε σαν «Μ-Λ»… Χάθηκε πλέον κι απ’ τα blogs και γενικά…
Με πήρε τις προάλλες τηλέφωνο, για να μου πει ότι …«δουλεύει», σ’ αυτές τις αμερικάνικες μαλακίες, του δικτυακού μάρκετινγκ…
«Δε μιλάς ρε;» μου είπε, επειδή φαίνεται η σιωπή μου, όταν το άκουσα, κράτησε ώρα…
«…Τι να πω ρε Μ-Λ; εσύ ν’ ασχολείσαι, σ’ αυτές τις αμερικανιές;» του είπα τελικά… κι αμέσως μετάνιωσα, γιατί μπορεί να ήμουνα αναιδής ή σκληρός…
«Φίλε, απηύδησα… Αλλά ξέρεις κάτι; για …ρήξεις είμαι πάντα έτοιμος… όμως φίλε, η ανατροπή –κατά το ρήξη και ανατροπή- θ’ αργήσει πολύ, απ’ ότι βλέπω. Και μέχρι τότε, πρέπει να πληρώνω το νοίκι, να τρώμε και τα παιδιά να σπουδάζουν. Μη τη ψάχνεις...ή μάλλον ψάχνε την και για μένα, όσο αντέχεις… Κάνε μια ανάρτηση για μένα, ρε φίλε. Κι άντε γεια …ραντεβού στα …γουναράδικα» μ’ άφησε με τον αγαπημένο του χαιρετισμό (…του Άρη Βελουχιώτη)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου