Πιέρ Λοράν: "Εκρηκτικό μείγμα πολιτικής στην Ελλάδα"...

Συνέντευξη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κόμματος Αριστεράς στο tvxs

Άδικα αλλά και αναποτελεσματικά χαρακτηρίζει τα οικονομικά μέτρα σε Ελλάδα και Ευρώπη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος Αριστεράς Πιερ Λοράν, ο οποίος μιλώντας στο tvxs.gr ζητά «να τεθούν οι τράπεζες υπό δημοκρατικό έλεγχο» ώστε «να αναπτύξουν ειδικό πιστωτικό πρόγραμμα στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών».

Ο ίδιος αξιώνει τη δημιουργία «ενός ευρωπαϊκού ταμείου για την κοινωνική και οικολογική πρόοδο, στον αντίποδα του Ταμείου Xρηματοπιστωτικής Σταθερότητας», όπως και «δικαιώματα παρέμβασης των εργαζομένων στις αποφάσεις και τις επιλογές των επιχειρήσεων».--->>> 

Προτείνει, άλλωστε, επιτόκια δανεισμού για τις τράπεζες το ύψος των οποίων θα καθορίζεται από το βαθμό στον οποίο αυτές «εξυπηρετούν τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας και κατάρτισης ή αντίθετα αποσκοπούν στην κερδοσκοπία και στη μεταφορά κεφαλαίων».

Και όλα αυτά εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, καθώς θεωρεί ότι «με το τέλος του ευρώ θα οδηγηθούμε στην ηγεμονία του δολαρίου». Με την ιδιότητά του ως Γενικού Γραμματέα του Κομουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, επισημαίνει ότι στη χώρα του «εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί από το 2007, ιδιαίτερα στον τομέα της βιομηχανίας, και η αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων έχει μειωθεί».

Τοποθετούμενος αναφορικά με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, καλεί «να αναρωτηθούμε αν ο σκοπός αυτών των επεμβάσεων είναι όντως η προστασία του λαού της Λιβύης, όταν για τη βαριά καταστολή των κινημάτων στο Μπαχρέιν ή στην Υεμένη ‘βασιλεύει’ η σιωπή».

Ακολουθεί η συνέντευξη με τον κ. Πιερ Λοράν

Μετάφραση από την Κατρίν Αλαμάνου

Ποιοι είναι οι απτοί στρατηγικοί στόχοι του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (PGE), ιδίως εν μέσω των αποφάσεων από την ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου; Με ποιο τρόπο και προς ποια κατεύθυνση μπορούν οι θέσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς να καθορίσουν τις εξελίξεις;

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ετοιμάζονται να υιοθετήσουν, κάτω από την ηγεσία της Άγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί ένα «σύμφωνο για το ευρώ» το οποίο είναι το χειρότερο από τα αντικοινωνικά προγράμματα που έχουν εφαρμοστεί από την αρχή της κρίσης. 
Το PGE καλεί όλες τις δυνάμεις της αριστεράς στην Ευρώπη να κινητοποιηθούν εναντίον αυτής της νέας φιλελεύθερης απειλής αρχίζοντας από το να αποκαλύψουν στους λαούς της Ευρώπης την βαρύτητα του περιεχομένου του Συμφώνου, το οποίο επιτίθεται στα εργατικά δικαιώματα και προωθεί το πάγωμα των μισθών, την καθυστέρηση της συνταξιοδότησης και την αύξηση του ΦΠΑ. Δουλεύουμε σε παράλληλους δρόμους για να βρεθούν αξιόπιστες λύσεις, ικανές να προσανατολίσουν τα χρήματα των χρηματοπιστωτικών αγορών προς την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. 
Αυτό είναι απαραίτητο για να υπάρξουν κινητοποιήσεις πραγματικά νικηφόρες, διότι πολλοί άνθρωποι αμφιβάλλουν για την πιθανότητα πραγματοποίησης εναλλακτικών προτάσεων στην χάραξη πολιτικής.

Ειδικότερα για την Ελλάδα: α) τι προβλέπετε για τη συνέχεια σε σχέση με τη διαχείριση του χρέους και τις κοινωνικές επιπτώσεις από την ασκούμενη πολιτική β) ποιο εναλλακτικό «δρόμο» προτείνετε;

Η τρέχουσα διαχείριση του χρέους, που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους ηγέτες και υλοποιείται κάτω από την πίεση του κ. Παπανδρέου είναι απαράδεκτη, διότι στηρίζει τις χρηματoπιστωτικές αγορές εναντίον του συμφέροντος του ελληνικού λαού. 
Πάγωμα των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, αύξηση του ΦΠΑ, μείωση των κρατικών δαπανών, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης: το καθένα ξεχωριστά από αυτά τα μέτρα είναι μια κοινωνική καταστροφή. 
Φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε κατάσταση φτώχειας δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. 
Πέρα από το γεγονός ότι είναι κοινωνικά άδικο, τα μέτρα αυτά είναι επίσης εντελώς αναποτελεσματικά με οικονομικούς όρους, καθώς σταματούν την ανάπτυξη και δεν αντιμετωπίζουν καθόλου το θέμα της κυκλοφορίας χρήματος. Κατά συνέπεια, μπορεί να οδηγήσουν σε νέες κρίσεις, πολύ σοβαρότερες. Eπείγοντα μέτρα όπως η μείωση των επιτοκίων των δανείων με απόφαση του Ταμείου Σταθεροποίησης καθώς και η επιμήκυνση της διάρκειας του δανείου πρέπει να ληφθούν. 
Όμως, αυτό δεν αρκεί για να απαλλαγεί το κράτος και ο ελληνικός λαός από την κυριαρχία των χρηματοπιστωτικών αγορών. Πρέπει να αποφασιστούν και άλλα μέτρα: να τεθούν οι τράπεζες κάτω από δημοκρατικό έλεγχο και να αναγκαστούν να αναπτύξουν ειδικό πιστωτικό πρόγραμμα στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών. 
Επίσης, να δημιουργηθούν από την αρχή δικαιώματα παρέμβασης των εργαζομένων στις αποφάσεις και τις επιλογές των επιχειρήσεων.

Ποια είναι η θέση του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αναφορικά με την πρόταση Λογιστικού Ελέγχου -και στη συνέχεια «κουρέματος»- του δημόσιου χρέους για χώρες όπως η Ελλάδα; Αναλαμβάνονται αντίστοιχες πρωτοβουλίες από την παράταξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Η έκδοση ευρωομολόγου θα μπορούσε να προσφέρει δραστικά;

Το PGE υποστηρίζει την ανάγκη δημιουργίας μιας Ελεγκτικής Επιτροπής του Χρέους της Ελλάδας γιατί αποτελεί μια δημοκρατική απαίτηση. Συμμεριζόμαστε την ιδέα ότι ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ενημερώνεται πλήρως για το δημόσιο χρέος αλλά και για τα ιδιωτικά χρέη που επωφελούνται από κυβερνητικές εγγυήσεις. 
Αυτό ισχύει για όλους τους λαούς της Ευρώπης και μια τέτοια επιτροπή θα μπορούσε να δημιουργηθεί και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Το PGE αποφάσισε να ξεκινήσει μια εκστρατεία με σκοπό να ανοίξει εκ νέου η συζήτηση για τις πολιτικές που πρέπει να υλοποιηθούν, ώστε να βγει η Ευρώπη από την κρίση. 
Θέλουμε να συζητήσουμε, μέσω μιας διαδικασίας πρωτοβουλίας των πολιτών, τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ταμείου για την κοινωνική και οικολογική πρόοδο στον αντίποδα του Ταμείου Xρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το ταμείο αυτό, σε συνδυασμό με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα μπορεί να θεσπίσει μια επιλεγμένη νομισματική πολιτική: τα επιτόκια δανεισμού για τις τράπεζες θα είναι ευνοϊκά ή δυσμενή ανάλογα με το αν εξυπηρετούν τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας και κατάρτισης ή αποσκοπούν στην κερδοσκοπία και στη συνέχεια στη μεταφορά των κεφαλαίων. 
Όσον αφορά στα ευρωομόλογα, δεν πληρούν αυτή την προϋπόθεση. Διότι είναι «κανονικές» υποχρεώσεις οι οποίες αποσκοπούν στη βελτίωση της ικανότητας δανεισμού για την ΕΕ, και ως εκ τούτου την υποβάλλουν ακόμη περισσότερο στην πίεση των αγορών.

Το ελληνικό Κομουνιστικό Κόμμα στηλιτεύει οποιεσδήποτε θέσεις εισηγούνται τη μεταρρύθμιση του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου. Ζητά κατηγορηματικά τη διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Πώς σχολιάζετε στην ουσία της αυτή την τοποθέτηση; Τι συμπεράσματα εξάγετε συνολικά ως προς την εικόνα και τις επιδόσεις της Αριστεράς στην Ελλάδα; 

Η κρίση που γνωρίζει η Ελλάδα είναι ολόκληρης της ΕΕ και επίσης η κρίση ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που θυσίασε τα πάντα, την ανθρώπινη εργασία και το γενικό συμφέρον, στο βωμό της συσσώρευσης κεφαλαίων και της οικονομικής κερδοσκοπίας. 
Πρόκειται για μια κρίση πολιτικών επιλογών που έχουν παραδοθεί σε αυτήν, πολιτικές αποφάσεις επί πολιτικών αποφάσεων, όλες οι εξουσίες στους μετόχους και στις πολυεθνικές. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε αναπτυξιακή πολιτική του παρόντος οικονομικού συστήματος, που δεν εναντιώνεται στην φιλελεύθερη λογική, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. 
Tώρα, μήπως αυτό πρέπει να μας οδηγήσει στο να ζητήσουμε την αποχώρηση ορισμένων χωρών από τη ζώνη του ευρώ ή τη διάλυση της ΕΕ; Για το PGE, η απάντηση είναι σαφώς όχι. Διότι με το τέλος του ευρώ θα οδηγηθούμε στην ηγεμονία του δολαρίου. 
Μπορούμε, αντιθέτως, να ενεργοποιηθούμε στην Ευρώπη για ένα πραγματικά κοινό νόμισμα που θα αμφισβητεί την υπεροχή του δολαρίου και θα βρίσκεται στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών συμφερόντων και των λαών εκείνων με τους οποίους συνεργάζονται ενάντια στις επιδιώξεις των χρηματοπιστωτικών αγορών. Το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς πρέπει να επιμείνουν σε αυτή την επιδίωξη, που είναι απαραίτητη για να βοηθηθούν οι λαοί να ξαναπάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο των χρημάτων.

Ποια είναι σε γενικές γραμμές η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη Γαλλία; Ποιες διαφοροποιήσεις εντοπίζετε ανάμεσα στις κεντρικές θέσεις οικονομικής πολιτικής του Νικολά Σαρκοζί και της Άγκελα Μέρκελ; Πώς τάσσεται το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα απέναντι στην πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης;

Η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη Γαλλία είναι πολύ κρίσιμη. Όλες οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις, υπό την καθοδήγηση του Νικολά Σαρκοζί, είναι ολοκληρωτικές και στοχεύουν μόνο στην εξυπηρέτηση των ιδιωτικών συμφερόντων επενδυτών και κερδοσκόπων. 
Πρόκειται για μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή: εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί από το 2007, ιδιαίτερα στον τομέα της βιομηχανίας, και η αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων έχει μειωθεί. Οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις στερούν από το κράτος δισεκατομμύρια ευρώ εσόδων που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν την κοινωνική και οικολογική πρόοδο. 
Η πρόσφατη μεταρρύθμιση για το συνταξιοδοτικό ζήτημα θα επιφέρει σημαντική μείωση των συντάξεων. Όπως και στην Ελλάδα, το μέλλον των νέων είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό επειδή η ποιότητα των μεταρρυθμίσεων μένει πίσω με τις θυσίες που καλείται να κάνει το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και με την ανεργία των νέων να αυξάνεται για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. 
Ο Νικολά Σαρκοζί και η Άγκελα Μέρκελ, εκτός από τις διαφορές, έχουν ένα κοινό σημείο: την πολιτική επιλογή να πληρώσουν την κρίση οι ευρωπαϊκοί λαοί και όχι οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Η κύρια διαφορά τους; Το γεγονός ότι είναι η Άγκελα Μέρκελ εκείνη που επιβάλλει σήμερα τους όρους αυτής της πολιτικής συμφωνίας.

Πώς κρίνετε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των δυτικών χωρών (μάλιστα με ηγέτιδα δύναμη τη Γαλλία) στη Λιβύη, όπως και τα κίνητρά τους; Θεωρείτε ότι υπάρχει εναλλακτικός τρόπος να σταματήσει η αιματοχυσία από τον Καντάφι;

Καταρχήν θέλω να εκφράσω, από μέρους του PCF και του PGE, την ειλικρινή μας αλληλεγγύη στο λαό της Λιβύης, που υπέστη το δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι για τόσες δεκαετίες και που έχει το κουράγιο –όπως οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι- να εξεγερθεί εναντίον αυτής της καταπίεσης. 
Με την έγκριση ψηφίσματος, υπό την πίεση της Γαλλίας και της Μεγ. Βρετανίας, το οποίο εξουσιοδοτεί μια στρατιωτική επέμβαση από αέρος και βομβαρδισμό στόχων, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέλεξε μια στρατιωτική λύση, παρόλο που όλες οι πολιτικές και διπλωματικές επιλογές – κυρίως οι προοπτικές άμεσης βοήθειας στους επαναστάτες ή μέσω αραβικών κρατών – δεν μελετήθηκαν ποτέ. Ήμασταν οι μόνοι που διαφωνήσαμε με αυτή την επιλογή: δεν θα φέρει την ειρήνη, πόσο μάλλον τη δημοκρατία και την ελευθερία. 
Δεν υπάρχει δίκαιος πόλεμος. Μετά το δραματικό απολογισμό των επεμβάσεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι οποίες διεξήχθησαν στο «όνομα της δημοκρατίας», βλέπουμε σήμερα τον αριθμό των άμαχων θυμάτων στη Λιβύη να αυξάνεται.
Άλλωστε, ας αναρωτηθούμε αν ο σκοπός αυτών των επεμβάσεων είναι όντως η προστασία του λαού της Λιβύης, όταν για τη βαριά καταστολή των κινημάτων στο Μπαχρέιν ή στην Υεμένη βασιλεύει η σιωπή.