Πλήρη απαξίωση των κομμάτων της εξουσίας, καταδεικνύει το βαρόμετρο της Public Issue, για την Καθημερινή της Κυριακής και τον ΣΚΑΙ, ενώ σε ελεύθερη πτώση βρίσκονται τα ποσοστά των δυο μεγάλων κομμάτων, καθώς μόνο το 11% είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα η κυβέρνηση, ενώ μόλις το 6% δηλώνει ικανοποιημένο από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ως σημαντικότερα προβλήματα, η πλειονότητα θεωρεί το οικονομικό, την ανεργία, τα κόμματα, τη δημόσια διοίκηση και την υγεία.
Στην πρόθεση ψήφου το ΠΑΣΟΚ προηγείται με 33,5%. Δεύτερη --->>>
η ΝΔ με 27 % και έπονται
το ΚΚΕ με 12 %,
ο ΛΑOΣ με 8,5 %,
o ΣΥΡΙΖΑ 5,5 %,
ενώ το εκλογικό όριο του 3% πιάνουν η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι.
Στο 2,5% βρίσκεται το κόμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη.
Πηγή: skai.gr
Δεν θέλουν πρόωρες εκλογές οι πολίτες
Οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούν να απορρίπτουν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, ζητώντας από την κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να προχωρήσει στη λήψη των αναγκαίων μέτρων, όπως καταδεικνύει δημοσκόπηση της Κάπα Research για λογαριασμό της εφημερίδας «Το Βήμα».
Η πλειοψηφία των πολιτών (47,8%) ζητεί να τεθούν σε εφαρμογή τα μέτρα που έχουν ληφθεί ή θα πρέπει να ληφθούν για να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να βγει η χώρα από την κρίση, ενώ μόλις το 32,3% πιστεύει ότι η λύση θα δοθεί με πρόωρες εκλογές.
Σύμφωνα με την έρευνα οι πολίτες δηλώνουν ότι προτιμούν μια οικουμενική κυβέρνηση (56,6%), έναντι ενός ποσοστού (23,6%) που προτιμά να έχει αυτοδυναμία το πρώτο σε ψήφους κόμμα και ενός ποσοστού 8,7% που επιθυμεί μια συνεργασία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων.
Δεκαεννέα μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να προηγείται στην πρόθεση ψήφου, αλλά δείχνει να έχει χάσει τη δυναμική του, με την οποία πληρώνει το πολιτικό κόστος από τα μείωση του οικογενειακού εισοδήματος των Ελλήνων, αλλά και από την αδράνεια του κράτους.
Από την πτώση αυτή όμως δεν επωφελείται ούτε κατ’ ελάχιστον η ΝΔ, με αποτέλεσμα τα δύο κόμματα να υπερβαίνουν μετά βίας το 40% στις προτιμήσεις της κοινής γνώμης.
Ως προσφορότερα μέσα αντίδρασης στο τέλμα που διαπιστώνουν στην πολιτική και την οικονομική ζωή της χώρας, οι πολίτες επιλέγουν την αποχή από τις επόμενες εκλογές, αλλά και τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και απεργίες.
2 σχόλια:
http://revenikia.blogspot.com/2011/04/blog-post_16.html
Απ' την Ανάσταση στην Επανάσταση
Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια κι ακόμα ηχεί σ' αυτιά μου η φράση του Παπαδόπουλου «πριν από την επανάστασιν η χώρα ευρίσκετο ενώπιον γκρεμού. Σήμερον η χώρα κάνει ένα βήμα - άλμα (;) - προς τα εμπρός!...». Ημουνα στην Πρώτη Γυμνασίου και 21η Απριλίου δεν πήγα ποτέ στην εκδρομή στους Αγίους Αποστόλους. Θα ήταν και με λεωφορείο, η παρθενική της εφηβείας μου, μεγάλο πράγμα εκείνα τα χρόνια... Το Πάσχα, η Ανάσταση, εκείνο το μεγαλειώδες και βαθύτατα επαναστατικό «θανάτω θάνατον πατήσας», μας πήρε λίγο καιρό της πιτσιρικαρίας της εποχής να συνειδητοποιήσουμε ότι είχε μολυνθεί από την «εθνοσωτήριον». Ο πατέρας μου έκλαψε τους αγώνες του, η μάνα μου τη χαμένη προίκα της κι εγώ με την αδερφή μου, αντιεπικοινωνιακά μικρότερη τρία χρόνια, είχα εμπιστοσύνη στα νιάτα μου με την παντοδυναμία που εμπνέει η υγεία, η διαμόρφωση της ζωής, το σπαρτάρισμα της εφηβικής φρεσκαδούρας.
Με σχεδόν μισόν αιώνα στην πλάτη έχοντας ζήσει ζωή, δράστης κι όχι θεατής, αυτά τα βιώματα δεν σβήνονται απ' το πετσί του μυαλού μου. Είμαι αυτά κι άλλα τόσα διαμορφωτικά, όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της Γης οι λιγότερο ή περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι κι αντιστεκόμενοι στο μέσα τους κτήνος. Για παράδειγμα, θυμάμαι από την 22α Απριλίου του '67 το όνομα Ελής, συλληφθέντος και μεταφερθέντος στον Ιππόδρομο, εκεί που κείται σήμερα το ...υπό κατάρρευση Ωνάσειο Ιδρυμα. Αυτή τη μνήμη την έχω από τότε συνυφασμένη με μια εικόνα που σήμερα ακόμα στο κεφάλι μου είναι ίδια κι απαράλλαχτα οδυνηρή σαν ποίημα μαχαίρι. Ο Ελής ως εληά, απ' τ' αγαπημένα μου δέντρα, τσαλαπατημένος σ' έναν ιππόδρομο χειρότερο απ' τον βυζαντινό, στασιαστής του φαιόχρωμου των τανκς με ακατάληπτο το «εν τούτω» και βαθύτατα ηττημένο μέσα μου το «νίκα». Ηταν η προστακτική του ακατανόητου, άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Ηταν από τότε που πείστηκα πως άμα κατέχεις τη γλώσσα δε σε ξεγελάνε οι ανώμαλοι της Ιστορίας και να περνάνε για επαναστάτες οι βιαστές της. Ηταν από τότε που εδραίωσα την πεποίθηση πως η ανάσταση προηγείται της επανάστασης. Ανασταίνεται η συνείδηση του υποκειμένου και του συλλογικού υποκειμένου μαζί κι ύστερα επαναστατεί. Τότε το «θανάτω θάνατον» γίνεται θυσία του κοινού καλού, που όσο κι αν οι Σόροι ξεφυσάνε τα λεφτά τους, τη λεία τους πάνω στις σορούς των πολλών, ούτε τους ανασταίνουν, μήτε οι ίδιοι γίνονται αθάνατοι.
Εχουμε 2011. Περνάω στην τρίτη ηλικία, κι ας το λέει η καρδούλα μου ακόμη. Το Πάσχα έρχεται μαύρο κατάμαυρο κατά πάνω μας. Τα δώδεκα ευαγγέλια της φετινής 21ης Απριλίου - μαύρης επετείου, είναι οι θλιβερές αξιολογήσεις των οίκων των αφεντικών του κεφαλαίου. Ο λαός τη Μεγάλη Παρασκευή αγωνίζεται να μην κλάψει για τα ολοζώντανα παιδιά του, που ως γλυκύτατον έαρ βλέπει την άρχουσα αστική τάξη να τα προετοιμάζει για κάρβουνο και δούλους. Αυτή η Ανάσταση σηματοδοτεί περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε. Εχω εμπιστοσύνη στην επαναληπτικότητα του λαϊκού μεγαλείου. Οι εληές ακόμα και εγκαταλειμμένες, αγριεληές γίνονται και πολλαπλασιάζονται ερήμην των αφεντικών. Τρέφουν αναστάσεις κι επαναστάσεις. Είναι τα νιάτα που δεν απαντούν στο ερώτημα όπως τους τίθεται, αλλά όπως το θέτουν. Βάστα καρδιά μου οι υπόλοιποι κι εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Δημοσίευση σχολίου