Θέλουν ...συναίνεση ΤΩΡΑ. Κι αυτή τη φορά, ΔΕΝ κάνουν πλάκα...

Οι κατά καιρούς εγχώριες κυβερνητικές επικλήσεις για -ολική- συναίνεση και τα εγχώρια κινδυνολογικά μηνύματα "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε" κλπ, δεν έκαναν ...δουλειά. Η "Κεντρική" Κυβέρνηση ανέλαβε δράση. Τις τελευταίες μέρες, με την προτροπή για συμφωνία (γραπτή μάλιστα !), των 2 (τουλάχιστον) κομμάτων εξουσίας κι όσα ακολούθησαν και συμβαίνουν τώρα (στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο), ζούμε πλέον τον πλήρη (και θεσμικό) εξευτελισμό της ...δημοκρατίας μας και της κυριαρχίας μας σαν χώρας (όση είχε απομείνει δηλαδή)... Κι αυτή η ιστορία βέβαια, αυτή τη φορά, δεν θε τελειώσει έτσι. Δεν θα είναι απλά ένα ακόμα "επεισόδιο" στη μικρή χρονικά, αλλά επώδυνη, Μνημονιακή ιστορία μας. Αυτή τη φορά --->>>
 

οι δανειστές το εννοούν και μας λένε "προσοχή δεν είναι άσκηση"...
Κι η όλη ιστορία, θα φέρει σίγουρα εξελίξεις, που αυτή τη στιγμή -πιθανόν- δε φανταζόμαστε καν... 

Το ερώτημα βέβαια είναι, προς ποιά κατεύθυνση θα είναι αυτές οι εξελίξεις...

Πιστεύω (προσωπική άποψη), ότι αργά ή γρήγορα, "ηρωϊκά" ή όχι, με πολύ ή λίγη πίεση (...από κεφάλαιο, ΕΕ και Λαϊκό Κόμμα), με ή χωρίς (πολιτικά και κομματικά) ανταλλάγματα, ο Σαμαράς θα δεχτεί το Μνημόνιο. Άλλωστε σ' αυτόν κυρίως "στοχεύουν" οι δανειστές, και το γεγονός ότι το' καναν δημόσια και σχεδόν εκβιαστικά, αφ' ενός τον στήνει στον τοίχο (...με την καλή έννοια), ώστε να να τον καταστήσουν συνυπεύθυνο -είτε έτσι είτε αλλιώς-, αφ' ετέρου βέβαια, στόχο έχει να περάσει εκ των άνωθεν και με μπόλικη κινδυνολογία, ένα εκβιαστικό μήνυμα στην κοινωνία του στυλ "Καραμανλής ή τάνκς"...

Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα κόμματα, οι 2 γνωστοί "κολαούζοι" (με ...μικροόρους ή όχι), έχουν πει ήδη το ΝΑΙ. Ξεκάθαρα (πιο ξεκάθαρα κι απ' το ...ΠΑΣΟΚ, που λέει ο λόγος), η Μπακογιάννη που δήλωσε: "Είναι λοιπόν ώρα να πούμε ένα “ναι”, ένα μεγάλο “ναι” στην εθνική συνεννόηση, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς αστερίσκους και να σταθούμε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων"  
με κάποια νάζια (για την τιμή των ...όπλων) και κάποιες ...προσωπικές ενστάσεις ο ΛΑΟΣ "ενδεχομένως να υπάρξει συναίνεση σε κάποιες πτυχές μιας ρεαλιστικής πολιτικής, αλλά συναίνεση με πρόσωπα που χρεώνονται αλλεπάλληλες αποτυχίες προφανώς καθίσταται απαγορευτική".

Απο εκεί και πέρα, ο Φ. Κουβέλης τόνισε ότι "οι πολίτες περιμένουν από τους πολιτικούς και τα κόμματα στάση ευθύνης για τον τόπο, διευκρίνισε όμως ότι δεν αναφέρεται σε συναίνεση στις ασκούμενες πολιτικές, ούτε για εκχώρηση της πολιτικής σε μια αόριστη και απολίτικη συναίνεση"... αφήνονας 2 ...κενά (λέω εγώ) για συναίνεση σε ΜΗ ασκούμενες πολιτικές και σε ...ορισμένη πολιτική συναίνεση (και προσέξτε τα...)

Σαφώς κατά της συναίνεσης, τάχθηκαν στη ουσία μόνο ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ:

Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Μ. Μαΐλης έκανε λόγο για Μνημόνιο 2, με πιο ισχυρή και φανερή συνεργασία των ΠΑΣΟΚ - Ν. Δ. και τόνισε ότι «οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να χάνουν άλλο χρόνο με τη συναίνεση, αλλά να αντεπιθετούν και να συμπορευθούν με το ΚΚΕ».

Ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στο θέμα, λέγοντας ότι «ζητάνε συναίνεση, ακόμα και καταστρατηγώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς, σε ένα αντιλαϊκό σχέδιο, που έχει ως κατάληξη τη σύνθλιψη και της ίδιας της κοινωνίας. Ε, λοιπόν, αυτή τη συναίνεση μπορεί να τη βρουν από τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά δεν θα τη βρουν από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού», ενώ τόνισε ακόμη ότι η κυβέρνηση και η τρόικα δεν θέλουν εκλογές.

Το θέμα τελικά είναι, κατά πόσο θα μπορέσει η Αριστερά, να "περάσει" αυτές τις θέσεις της, να γίνουν κατανοητές δηλαδή και να υιοθετηθούν από τους πολίτες, έτσι ώστε οι εξελίξεις (που λέγαμε) να είναι σε θετική για το λαό κατεύθυνση...
Μέχρι στιγμής και παρά τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί -και λογικά θα' πρεπε να ευνοούν κάτι τέτοιο-, η Αριστερά δεν φαίνεται να το πετυχαίνει αυτό...
Είναι βέβαια ..."καταδικασμένη" να προσπαθεί και η συνέχεια θα δείξει τι θα πετύχει, όταν δεν φαίνεται πάντως να υπάρχει η βούληση γιά ένα πλατύ αριστερό λαϊκό μέτωπο, το οποίο βέβαια όλοι (κι ο καθένας για λογαριασμός του) θέλουν, να είναι ...υπό την υψηλή "εποπτεία" του (εννοείται)...