Παιδιά, όταν το μέλλον σας τρομάζει, κοιτάξτε το κατάματα...

Συνεχίζω με ...παρελθοντολογία... 

Η ανάρτησή μου που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε κι αυτή όπως και η χθεσινή στη ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ ΕΔΩ πριν ένα χρόνο περίπου (Παρασκευή 14 Μαΐου 2010), με τον ίδιο ακριβώς τίτλο...

 προβοκάτορας - Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

«…είμαστε η γενιά του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό αφήνουμε στα παιδιά μας. Άξιοι της τύχης μας και των επιλογών μας…». Αυτό είπε, μεταξύ άλλων, ο φίλος Εξαποδώ σχολιάζοντας μια ανάρτησή μου στις 5 Μαΐου (2010) και συμφώνησα μαζί του… Και δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις, όπου κι αν ανήκεις, ότι κι αν πιστεύεις… κυρίως όταν είσαι γονιός κι αναλογίζεσαι, αυτό που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, εμείς οι μεγαλύτεροι… --->>>

 
Ένα «πράγμα» υποτιμημένο και χρεωμένο, όχι μόνο σε …εκατομμύρια ευρώ, αλλά –το χειρότερο- σε ιδέες, σε λύσεις και σε προοπτικές μέλλοντος… ένα υποθηκευμένο λείψανο κράτους, σε …συσκευασία δώρου, αυτό θα τους παραδώσουμε, πασπαλισμένο με εθνικιστική, χριστιανική ή …επαναστατική χρυσόσκονη, ανάλογα με τα βιώματα, τα ιδεολογήματα και κυρίως τα κόμπλεξ, που παραλάβαμε και κουβαλάμε προίκα από άλλες εποχές.

Κι εμείς (η γενιά της μεταπολίτευσης και καλά), φροντίσαμε να το κάνουμε ακόμα χειρότερο, να το φορτώσουμε με περισσότερη φύρα, να το κάνουμε πραγματικά ένα απόλυτο τίποτα Τέλος πάντων. Το θέμα δεν είναι να κάνουμε το μνημόσυνο κάποιων γενεών που περάσανε κι αυτής που έτσι κι αλλιώς, πάει στη δύση της.
Το θέμα είναι να δώσουμε στα παιδιά μας ένα μήνυμα.
Δεν εννοώ …σκυτάλη, ούτε δασκαλέματα, ούτε κηρύγματα, απ’ αυτά χορτάσανε.
Μόνο να τους προτρέψουμε, να σκεφτούνε, να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη.
Κι ύστερα να τ’ αφήσουμε… Ξέρουν αυτά. Θα βρούνε το δρόμο τους…

Παιδιά σας χρειαζόμαστε.
Πάρτε το παιχνίδι επάνω σας, γίνετε πρωταγωνιστές.
Μην αφήσετε αυτά που (δήθεν) θα γίνουν για σας, να γίνουν χωρίς εσάς…
Μην ακούτε εμένα, μην ακούτε τους μεγάλους, μην ακούτε όσους είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το χάλι...
Κουβεντιάστε με τους συνομηλίκους σας, κυρίως.
Λειτουργείστε συλλογικά και προβληματιστείτε συλλογικά.
Βρείτε τους δικούς σας τρόπους, τους δικούς σας κώδικες επικοινωνίας, που για εμάς μπορεί –και πρέπει- να είναι ακαταλαβίστικοι και χαράξτε τους δικούς σας δρόμους.
Κι αντισταθείτε, σε κάθε τι το παλιό, σε κάθε τι το καθωσπρεπικά παραδοσιακό, σε κάθε τι που φτιάξαμε εμείς, για να καλύψουμε τη γύμνια μας.
Σεβαστείτε και κρατείστε μόνο αυτά που εσείς κρίνετε ότι πρέπει να σεβαστείτε και να κρατείστε…

Προσπεράστε μας κι αντισταθείτε…
Και να ξέρετε, ότι ο πατέρας σας (είτε εργάτης, είτε αγρότης, είτε υπάλληλος είναι, είτε μαγαζάτορας, είτε άνεργος, είτε οτιδήποτε) θα έχει άλλες προτεραιότητες –πιο βιοποριστικές- αυτά τα δύσκολα χρόνια που έρχονται. 

Και το χειρότερο, θα είναι πιο ευάλωτος απέναντι στο σύστημα, πιο συμμαζεμένος, θα έχει …πεσμένες και μειωμένες αντιστάσεις κι όπως και να’ χει, ρε γαμώτο, «…είναι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάται το αύριο...», που λέει κι ο Νιόνιος… (ΣΣ τώρα: όσο κι αν στο μεταξύ τα ...σκάτωσε)

Μπείτε μπροστά εσείς, λοιπόν.
Πείτε μας καινούργια πράγματα. Κι ας μας τρομάξουν. Κι ας μας σοκάρουν. 

Μη μας δίνετε σημασία. Χαράξτε τους δικούς σας δρόμους, για εσάς, για το μέλλον που εσείς θα ζήσετε…
Αλλά κυρίως μην αποστασιοποιείστε.
Μη μπαίνετε στο περιθώριο, που θέλουν κάποιοι να σας βάλουν.
Να παρεμβαίνετε πιο δυναμικά παντού. Να φέρετε την αύρα του καινούργιου παντού.
 

Όλα, μα όλα είναι γερασμένα. 

Το σύστημα και οι διαδικασίες του, οι πολιτικοί και τα μυαλά τους, τα Κόμματα και τα τσιτάτα τους…
Μην απαξιώνετε και μη μηδενίζετε τίποτα, απλά, αλλάξτε τα, όλα.
Αν δε μπορείτε εσείς, δε μπορεί κανένας.
Αφήστε μας εμάς να μαλώνουμε, για το αν η κότα έκανε τα’ αυγό ή το αυγό την κότα και να βλέπουμε παντού εχθρούς και φαντάσματα, να βλέπουμε το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι…

Εσείς κοιτάξτε κατάματα το μέλλον κι ας σας τρομάζει, αυτή τη στιγμή...
Και μη θεωρήσετε ότι το βάρος είναι πολύ μεγάλο για τους ώμους σας.
Μπορείτε, τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ !!!