Συνάντησα την περασμένη βδομάδα, ένα φίλο. Σ’ ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής με 200 ψυχές, ένα χωριό όχι απ’ αυτά τα πρωτοκλασάτα, που «τρελαίνονται» με τους Καλλικράτηδες και τέτοια…
Καρκινοπαθής ο ίδιος, με μια πενιχρή αναπηρική σύνταξη, που είναι και το μοναδικό έσοδο της οικογένειας. Η γυναίκα του, πληρώνει εισφορά ΟΓΑ, προσδοκώντας σε κάποια σύνταξη.
Τα υπόλοιπα, συνηθισμένα πράγματα για το χωριό… λίγες ελιές, καμιά δεκαριά κότες, δύο παιδιά αγόρι και κορίτσι λίγο πάνω απ’ τα 20, στην ανεργία …κι ένα αμπέλι που ξεράθηκε…
-… γαμώ την αρρώστια μου, φίλε, δε μπορώ να το δουλέψω… τέρμα, τελείωσε… μου λέει με πίκρα...
-…κοίτα, ΠΑΣΟΚτσής, ΠΑΟΚτσής κι άρρωστος, άλλο κακό να μη σε βρει !!! του είπα τη γνωστή …κρυάδα μου εγώ, αλλά ξέροντας ότι του αρέσει και πάντα γελάει μ’ αυτό…
-…τις ψήφισα τις κουφάλες, τι να κάνω; δεν πάει το χέρι μου αλλού, ξέρεις… άσε μη μου το θυμίζεις… ευτυχώς η ομάδα όμως πάει καλά… --->>>
Καρκινοπαθής ο ίδιος, με μια πενιχρή αναπηρική σύνταξη, που είναι και το μοναδικό έσοδο της οικογένειας. Η γυναίκα του, πληρώνει εισφορά ΟΓΑ, προσδοκώντας σε κάποια σύνταξη.
Τα υπόλοιπα, συνηθισμένα πράγματα για το χωριό… λίγες ελιές, καμιά δεκαριά κότες, δύο παιδιά αγόρι και κορίτσι λίγο πάνω απ’ τα 20, στην ανεργία …κι ένα αμπέλι που ξεράθηκε…
-… γαμώ την αρρώστια μου, φίλε, δε μπορώ να το δουλέψω… τέρμα, τελείωσε… μου λέει με πίκρα...
-…κοίτα, ΠΑΣΟΚτσής, ΠΑΟΚτσής κι άρρωστος, άλλο κακό να μη σε βρει !!! του είπα τη γνωστή …κρυάδα μου εγώ, αλλά ξέροντας ότι του αρέσει και πάντα γελάει μ’ αυτό…
-…τις ψήφισα τις κουφάλες, τι να κάνω; δεν πάει το χέρι μου αλλού, ξέρεις… άσε μη μου το θυμίζεις… ευτυχώς η ομάδα όμως πάει καλά… --->>>
Καπνίζαμε στην αυλή και πίναμε από ένα τσιπουράκι κι η γυναίκα του όλο να του λέει «…κόφτο το ρημάδι…» κι αυτός να μου κλείνει το μάτι, χαμογελώντας. Η συζήτησή μας μετά, για τι άλλο, για την κατάσταση την οικονομική, για την αναδουλειά, γι’ αυτά…
-…Μας κόψανε ρε φίλε, μέχρι και το επίδομα αλληλεγγύης, τη δεύτερη δόση, καταλαβαίνεις; μου είπε απλά… όχι ότι ήταν τίποτα, μια ανάσα θα παίρναμε, αλλά ανάσα ζωής, ρε γαμώτο. Αλλά άσε, που να καταλάβουν αυτοί…
Δεν είχε οργή ή την κρατούσε μέσα του ή τον πέτυχα σε φάση που του είχε τελειώσει πια και δεν είχε άλλη… Δεν είπα τίποτα. Ήπιε ως τον πάτο το τσίπουρο και χτύπησε το ποτήρι στο τραπέζι…
-…Να πάθουν καρκίνο, φίλε, μου είπε με τρεμάμενη φωνή. Βαρέθηκα. Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω πια. Ας πάρουν λοιπόν την αρρώστια μου. Αυτό έχω να τους δώσω…
-…Μη καταριέσαι, καλέ, θα μας κάψει ο Θεός… του φώναξε η γυναίκα του, απλή κοπέλα, θρησκευόμενη, του χωριού.
Σταμάτησε εκεί όμως, γιατί ήξερε κι εκείνη, όπως ήξερα κι εγώ, ότι ο περήφανος, ο ντόμπρος άντρας της, το παλληκάρι που έστυβε την πέτρα παλιά και δεν καταλάβαινε …Χριστό, δε θα καταριότανε ποτέ κανέναν, ούτε το χειρότερο εχθρό του, κάτω από άλλες συνθήκες.
Συνθήκες, όχι τίποτα το σπουδαίο, απλά ανθρώπινες, που πάνε κι αυτές σιγά-σιγά κατά διαόλου, μέχρι να μας κάνουν τελείως απάνθρωπους…
Η ανάρτηση αυτή, έγινε απο τον προβοκάτορα στη ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ πέρυσι, το Σάββατο 15 Μαΐου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου