γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ
Ο κ. Πάγκαλος, ο άνθρωπος που ως Υπουργός αναγκάσθηκε να ζητήσει συγγνώμη απ' τους Γερμανούς επειδή τους χαρακτήρισε «γίγαντες με μυαλό νάνου» (χαρακτηρισμός που αφορούσε τους Ναζί), συνιστά σήμερα στους Ελληνες υπακοή στη Γερμανική κυβέρνηση και τα όρντινα των Τραπεζών που υπηρετεί. Αντιθέτως ο «Σπήγκελ» φιλοξενεί άρθρο του Γερμανού Ιστορικού της Οικονομίας Αλμπερτ Ριτζλ, ο οποίος αναφέρεται στις απλήρωτες (στην Ελλάδα) Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και στο αυτονόητο δικαίωμα της χώρας μας να εγείρει τις ανάλογες διεκδικήσεις. Για κολοσσιαία πλέον ποσά. >>>
........................................
Ως φαίνεται τη Γερμανία τη στοιχειώνουν τα χρέη.
Το μεν όταν χρωστάει.
Οπως με τις εξοντωτικές πολεμικές αποζημιώσεις που της επεβλήθησαν απ' την Αντάντ με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, οδηγώντας έτσι στην κατάρρευση τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στην άνοδο του ναζιστικού κινήματος.
Το δε όταν της «χρωστάνε».
Οπως με τον πακτωλό χρημάτων κυρίως εξ Αμερικής την εποχή...
του Ψυχρού Πολέμου διά του οποίου δημιουργήθηκε το μεταπολεμικό «γερμανικό θαύμα»...
*****
Το τραγικό σήμερα είναι ότι όχι η Γερμανία, αλλά όλη η Ευρώπη, αρχίζει να θυμίζει Δημοκρατία της Βαϊμάρης...
Ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα «επετύγχανε»!
Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν βεβαίως καλό για τον λαό, θα ήταν όμως καλό για την πλουτοκρατία και συνεπώς για την «πατρίδα», υπό την έννοια που της δίνουν τα ντόμπερμαν της προπαγάνδας.
Ομως -και πάλι για την οικονομία της συζήτησης- ας δεχθούμε ότι η ευόδωση του έργου αυτής της κυβέρνησης είναι ευκταία απ' όλους μας. Τότε η τυχόν επιτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν θα ήταν μια δραματική αποτυχία της δημοκρατίας;
Εκτός κι αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. (Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η δημοκρατία θα ήταν πάλι συντετριμμένη. Αυτήν τη φορά ηθικώς)...
Με δυο λόγια στην περίπτωση της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου η δημοκρατία ηττάται με διττό τρόπο: πρώτον αποτυγχάνει η ίδια να αντιμετωπίσει τα προβλήματά μας και δεύτερον παραδέχεται αυτή την αποτυχία της, αποδεχόμενη ότι μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς τη δεδηλωμένη (με την αυθεντική της έννοια) απ' το Κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση που λογοδοτεί σε Ξένες Δυνάμεις, μπορεί να 'ναι πιο αποτελεσματική απ' τη δημοκρατική νομιμότητα και πιο αναγκαία.
Αν δεχθούμε αυτό το «αναγκαία» με την απόλυτη έννοια του «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» καταλήγουμε να δεχθούμε ότι υπό το κράτος της ανάγκης η δημοκρατία μπορεί να πηγαίνει για ύπνο.
***
Ομως, στην περίπτωση που παραδεχόμαστε τη χρησιμότητα μιας «έκτακτης κυβέρνησης σωτηρίας», μάλιστα με «έκτακτες εξουσίες», παραδεχόμαστε και νομιμοποιούμε την έννοια (και την πρακτική) της δικτατορίας.
Η δικτατορία, έτσι όπως την εννοούσαν οι Ρωμαίοι, όταν «υπέρτατος νόμος ήταν η σωτηρία της πατρίδας», οδήγησε στην παροδική ή οριστική κατάλυση της δημοκρατίας και, κατ' ακολουθίαν, στην έκπτωση της πατρίδας σε λάφυρο για τους Δυνατούς.
Είτε ο δικτάτωρ ήταν ευγενής και καλών προθέσεων πατριώτης, όπως ο Κιγκινάτος, είτε κατσαπλιάς αριστοκράτης, όπως ο Σύλλας, είτε «δημοκρατικός» ποπουλιστής όπως ο Μάριος, είτε λαοπλάνος δημαγωγός όπως ο Καίσαρας, η δημοκρατία με κάθε δικτατορία ακρωτηριαζόταν ώσπου έσβησε.
Είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου δικτατορική;
Πάντως δεν είναι δημοκρατική.
Κι οπωσδήποτε είναι ένα μόρφωμα που φτύνει στο πρόσωπο τη λαϊκή εντολή -όχι μόνον κατά τη σύνθεσή της, ο Βορίδης με τον Βενιζέλο αγκαλιά, αλλά και εις ό,τι αφορά τη στόχευσή της -κυρίως αυτό!
Το πρόγραμμα αυτής της κυβέρνησης δεν έχει υποβληθεί προς έγκριση στον λαό - ούτω πώς οι αποφάσεις και οι ενέργειές της είναι παράνομες και αντισυνταγματικές.
Πλην όμως, το πιο εξοργιστικό -και αντιδημοκρατικό- σε αυτή την κυβέρνηση βρίσκεται στην ουσία της ίδιας της της σύστασης ως μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων που αρύεται τη «νομιμότητά της» αναλόγως της υπακοής της στις Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Τράπεζες και της υποταγής της σε πολιτικούς σχεδιασμούς Ξένων Δυνάμεων, στις οποίες ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αντιλέξει, πόσω μάλλον να ελέγξει.
Η Ελλάδα, με αποκλειστική ευθύνη του Παπανδρέου την οποίαν αποδέχθηκε ο κ. Παπαδήμος με τη στήριξη του κ. Σαμαρά και του κ. Καρατζαφέρη, δεν συμμετέχει πλέον στην Ενωση ως ίση inter pares, αλλά ως προτεκτοράτο, ως «πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι» τοκογλύφοι, ως ένας δοκιμαστικός σωλήνας όπου η σαπισμένη αστική τάξη της εποχής μας πειραματίζεται για μια «Μαύρη Ευρώπη», Οργουελιανή και Καφκική.
.....................................
Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα το δράμα για την Ελλάδα, αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα ενός από μηχανής θεού, έχει μόνον δράκους: αν η κυβέρνηση Παπαδήμου «πετύχει», η θέση μας στην ευρωπαϊκή new order (με την έννοια της ορδής) είναι εξασφαλισμένη· αν δε η Ευρωζώνη αυτοανατιναχθεί, θα έχουμε καταστραφεί το ίδιο...
από enet
μέσω Γρέκι
Κούρεμα ανθρωπίνων ομολόγων
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσοχή! Καρχαρίες εν όψει! Ερχονται κατά πάνω σας οι πεινασμένοι, οι γονείς σας με τα προδομένα όνειρα που έκαναν για σας. Να σας δουν κάποια μέρα αφεντικά. Σας βλέπουν να τριγυρνάτε με κάνα δυο πτυχία στο τσεπάκι, τρία τέσσερα ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά, τρεις γλώσσες κ.λπ. κ.λπ. Και συνάμα με την κατάθλιψη να παραμονεύει στις γκριμάτσες σας, την ώρα που ντρέπεστε να ζητιανέψετε χαρτζιλίκι. Ανεργοι. Μιας άγριας πολυτέλειας – των ξεγελασμένων κι ενίοτε τάχα μου για χάρη σας βολεμένων σε ένα σύστημα που τους ξευτέλισε συστηματικά γονέων, – άνεργοι είστε παλικάρια και κορίτσια μου. Εσείς που ακούτε με δημόσια και ιδιωτική προτροπή τις σειρήνες: Φύγετε στο εξωτερικό. Οπουδήποτε έξω από δω τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη δουλειά είναι καλύτερα. Να οι δουλειές στην Αυστράλια. Νύφες πολύφερνες οι σπουδαγμένοι με ντόπιο ιδρώτα εξειδικευμένοι επιλεκτικοί μετανάστες προλετάριοι made in Greece! Τα ψιλά γράμματα της πρόσκλησης δεν τα διαβάζουν οι μισοπεθαμένοι από την αγωνία νέοι. Ούτε οι ντροπιασμένοι νεόπτωχοι γονείς, τα καθόλου τεμπέλικα μικροαστικά ζώα που πίστεψαν ότι με σκυλίσια δουλειά θα δούνε άσπρη μέρα ασβεστωμένη απ’ τ’ αφεντικά.
Η πιο χυδαία προπαγάνδα βίαιης αποδόμησης μιας κοινωνίας σε ύφεση και κρίση, η πλέον αποτρόπαιη αποψίλωση ανθρώπινου δυναμικού, με κυνικούς και κραυγαλέους επικοινωνιακούς όρους συντελείται τους τελευταίους μήνες. Σε κάθε αποστροφή άθλιου και λαϊκίστικου αστικού λόγου εντός – εκτός Βουλής και κυρίως σε έντυπα και κανάλια και ελαφριές και σοβαρές εκπομπές πολυδιαφημίζεται η φυγή στο εξωτερικό μιας «ψευδοχρυσής γενιάς». Δημοσκοπήσεις, στατιστικές, πίνακες διογκώνουν και δικαιολογούν συνάμα τη φυγή. Παρουσιασμένη πάντα ως φυγή προς τα μπρος.
Το χειρότερο κομμάτι, όμως, αυτής της γενοκτονικής, ως προς την ουσία της, πολιτικής προπαγάνδας των αστών, το έχουν αναλάβει εργολαβικά κάτι ενσωματωμένοι αριστεροί, κάτι έμμισθοι διανοούμενοι, κάτι επιστάτες της υποχρεωτικής πνευματικής ομοιογένειας της σκοπιμότητας. Είναι αυτοί που πετάνε κάτι ανιστόρητες συγκρίσεις με τη μετανάστευση των δεκαετιών ’50 – ’60, η Γερμανία κυρίως, τα ορυχεία του Βελγίου και ύστερα η Αμερική και η Αυστραλία, ήταν κακούργα ξενιτιά και νταλκάς καταγραμμένος με τις ρίζες του στη δεκαετία του ’20, στα λαϊκά τραγούδια. Περιβάλλουν έτσι με την αχλύ του «γκασταρμπάιτερ» μύθου, την εύκολη λύση της φυγής όλων εκείνων που τυχόν στα ελληνικά πανεπιστήμια έδιναν τόσα χρόνια τον αγώνα υπέρ της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΠ, ελπίζοντας στην εξαργύρωση καριερίστικων ομολόγων. Τώρα που αυτά τα πτυχιούχα παιδιά, με ταλέντα και νοημοσύνη και επιστημονικά εφόδια, κινδυνεύουν να σκεφτούν σε ποια εν τέλει τάξη ανήκουν, πότε και ποιοι και πώς τους εκμεταλλεύτηκαν και τώρα τους ξεριζώνουν κάθε όνειρο που αγόρασαν ακριβά από το θερμοκήπιο των καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων, τους πλασάρεται και η ιδέα της θυσιαστικής φυγής, ιδιοτελώς αριστερούτσικης. Η ατομική επιτυχία αποκτά το άλλοθι που χρειάζεται, για να μείνει κοινωνικά ανεύθυνη και κυρίως υπεράνω της άθλιας συλλογικότητας των βασανιζόμενων εργατών που παλεύουν.
Δεν υπάρχει χειρότερη προοπτική για μια κοινωνία απ’ τη ρατσιστική ταξική αντίληψη διαχωρισμού της σε νέους με προσόντα και ριψάσπιδες απ’ τη μια, και νέους χωρίς προσόντα και καταδικασμένους να διατηρήσουν ακέραιη μια πατρίδα χωράφι, απ’ την άλλη, έτοιμη να κυβερνηθεί απ’ όσους την εγκατέλειψαν στα δύσκολα. Κάτι σαν αναπαραγωγή του «ευγενούς» κ. πρωθυπουργού σε πολλαπλά αντίτυπα… Επειδή η αστική τάξη φοβάται τη συρρίκνωσή της, εφευρίσκει στις μέρες μας τη χρυσή εφεδρεία των νέων εξωτερικού – καβάντζα στην ανθρώπινη ρουλέτα.
Κι όμως. Η προπαγάνδα της ξενο-λαγνείας, η φαιά και ύπουλη δεν πιάνει ούτε όσο, ούτε σε όσους θα επιθυμούσαν οι εμπνευστές της. Γιατί τα παιδιά πλέον μεγάλωσαν και δεν παίζει …το παιχνίδι που λέγεται κούρεμα ανθρωπίνων ομολόγων.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ