Στα έπιπλα η σκόνη φαίνεται…Δεν έχω κουράγιο να πάρω την σκόνη από πάνω τους.
Το κρύο με πιρουνιάζει. Έχουν μαζέψει τα κόκκαλα μου, έχει αφυδατωθεί το δέρμα μου, δουλειές δεν γίνονται όταν το σώμα τυλίγει μια βαριά κουβέρτα.
Σήμερα χωρίς φωτιά. Χθες χωρίς φωτιά. Αύριο δίχως μέλλον.
Τα αυτονόητα έγιναν επιθυμίες ζωής.
Τι ωραία που ήταν παλιά, το σπιτάκι μου ήταν φιλικό η ζέστη είναι αγαλλίαση τώρα ονειρεύομαι θαλπωρή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά.
Ληστές ονείρων, υγείας, τροφής, αξιοπρέπειας.
Και ύστερα ; Όλοι λούφαξαν.
Πρώτα τους σακάτεψαν το ηθικό, το έκαναν σκόνη, τους έθαψαν σε μια γωνιά του καναπέ και έτσι θρυμματισμένοι δεν τους βλέπει κανείς, έγιναν αόρατοι. >>>
Το σπίτι έχει σκόνη…
Η ψυχή μου έχει θυμό…
Το μυαλό μου έχει σθένος και το σώμα μου κουράγιο. Η γλώσσα μου έχει αμαρτήσει.
Βρίζει κάθε μέρα και περισσότερο, και τα χέρια μου είναι τόσο πολύ δυνατά που αν πέσει κάποιος πάνω τους ανάσα δεν θα πάρει.
Όλοι εν δυνάμει θύτες και θύματα.
Τώρα το νιώθω.
Μπορώ να κάνω σκόνη έναν βολεμένο που ευθύνεται για τη σκόνη που έχω γύρω μου.
Κι η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κανένα ίχνος οίκτου γι αυτόν .
Θα τον εξαφανίσω για να ζήσω.
Είμαστε περισσότεροι μπορούμε να τους παλέψουμε αν αρχίσουμε να ταΐζουμε με το δίκιο την ψυχή μας, με την αγάπη το μυαλό μας, με το θέλω το σώμα μας.
Έτσι για να βγούμε στην αντίπερα όχθη, έτσι για να πούμε στα παιδιά μας ότι περάσαμε με αγωνία τις κρύες νύχτες κι ότι παλέψαμε με νύχια και δόντια με πράξη κι όχι με μεγάλα λόγια.
Τουλάχιστον να’ναι περήφανα εκείνα που δεν είχαν δήθεν γονιούς, επαναστάτες βολεμένους, χλιδάτους ατομικιστές.
Ψάχνω να βρω αυτή την μεγάλη κυρία που λέγεται Αλληλεγγύη
…Μου είπαν ότι δεν γνωρίζουν την κατοικία της .
Ο παλιός μπουφές που μου έδωσε η μάνα μου έχει σκόνη, πάνω του η φωτογραφία του πατέρα μου που έφυγε –ευτυχώς- δεν ζει τον πόνο μου, και τα μάτια του που φωτίζονται τι νύχτα από το κεράκι που τ’ ανάβω ένα μήνυμα στιβαρό μου στέλνουν.
Αγωνίσου ξέρεις ότι δεν είσαι σαν τους άλλους.
Πάντα μου είχε εμπιστοσύνη κι εγώ πάλευα για να χαίρεται.
Να τιμήσουμε αυτούς που έφυγαν και μας άφησαν ελευθερία και να παλέψουμε εμείς που μείναμε μήπως αφήσουμε τιμιότητα.
Ξανθίππη Τσίτσαρη
Πολύγυρος
1 σχόλιο:
ναι λοιπον.υπαρχει σκονη,Ξανθιπη,σκονη και σκοταδι,και καταχνια.ομως δεν ειναι ολα μαυρα.αν το πιστεψουμε αυτο θαναι οτι καλυτερο για τους υπαιτιους.οχι δεν ειναι ολα μαυρα, αν διωξουμε τη σκονη θα δουμε πως αυτοι που καθε μερα αντιστεκονται γινονται ολο και ποιο πολλοι.καιρος να συμπορευτουμε
μαζι τους, για να αξιωθουμε επιτελους την ανθρωπια μας.
Δημοσίευση σχολίου