“Kοντά ένα χρόνο άνεργη !
Tο πρωί, για άλλη μια φορά και πάλι, βγηκα για το κυνήγι εργασίας ! κρατούσα και το όπλο μου αλλά δε χτύπησα ούτε μια !!! Tίποτα στον ορίζοντα !!! πέρασα και από τον ΟΑΕΔ έτσι να δω τον σύμβουλο εργασίας, να με ορμηνέψει, που λεγαν και οι παλιοί.
Ερώτηση για θέσεις εργασίας, για επιδοτούμενα προγράμματα που διαφημίζουν, βρε παιδί μου, απάντηση....ΤΙΠΟΤΑ.
Ερώτηση και πάλι αν υπάρχουν προγράμματα για τις γυναίκες που ανήκουν σε μονογονεικες οικογένειες και μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους. Απάντηση .....ΤΙΠΟΤΑ !!!! δηλαδή το απόλυτο τίποτα !!!
Και μετά τι ????? παίρνεις το τουφέκι και τους κυνηγάς ?????»
Αυτά έγραψε μια φίλη μου, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Το χρησιμοποιώ χωρίς να τη ρωτήσω. >>>
Μερικοί σε αυτά τα λόγια βρίσκουν και τη δική τους πραγματικότητα.
Άλλοι το φόβο τους, για το αύριο.
Μια κοινωνία που όπου σταθείς και όπου βρεθείς, ακούς την αγωνία, το φόβο, την απελπισία, την οργή.
Και ακούς και μερικούς που "έχουν ακόμα λίπος" να απαξιώνουν τα συναισθήματα όλων αυτών.
Και ακούς τους υπεύθυνους να βγάζουν λόγους, και να ζητούν και επαίνους για το "κατόρθωμά" τους.
Αισθάνεσαι ότι "ηδονίζονται" με την αγωνία του λαού, ότι πρέπει να είναι εθιστικό, το συναίσθημα, ότι έχεις της δύναμη να κάνεις τους πολλούς να υποφέρουν.
Το χειρότερο είναι, ότι τώρα που μάθαμε το τρόπο του λειτουργούν, που λένε ψέματα, τώρα που μάθαμε να τους μεταφράζουμε, καταλαβαίνουμε, ότι η κρίση δεν έχει αρχίσει.
Η κρίση έρχεται.
Και η συγκεκριμένη περιγραφή, μέρα με τη μέρα, γίνεται μια πλή καθημερινότητα.
"είπα να μοιραστώ μαζί σας το βαρετό πρωινό μιας άνεργης γυναίκας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου