Οι ταγοί που καθαίρεσαν την δημοκρατία...

Ο άνθρωπος δεν ζει για να τρώει, έλεγαν οι παλιοί, τρώει για να ζει.

Και για να τρώει, δουλεύει. Κι επειδή, ουκ μόνον επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος, δουλεύει όχι μόνον για να τρώει, αλλά και για να ζει καλύτερα.

Αυτό το «καλύτερα» ουδέποτε χαρίσθηκε, κατακτήθηκε μέσα από πολιτικούς αγώνες εις ό,τι αφορά τις τάξεις και προσωπική καλλιέργεια εις ό,τι αφορά του πολίτες. Σήμερα οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν καταδικασθεί να δουλεύουν για να τρώνε και να μη ζουν. Οι μισοί. Διότι υπάρχουν και οι υπόλοιποι μισοί που δεν έχουν καν δουλειά και πολλοί εξ αυτών δεν έχουν ούτε να φάνε. Τουλάχιστον φαγητό που να βγάζουν με τον ιδρώτα τους κι όχι να ’ναι από συσσίτιο ή «δανεικό». Πώς έγινε αυτό; >>>

Οι Έλληνες εργαζόμενοι πέρασαν από μια καφκική Δίκη! Κατηγορήθηκαν για τεμπελιά, διαφθορά και ανικανότητα. Κατηγορήθηκαν για ένα χρέος που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι.

Από ποιους κατηγορήθηκαν;

Από τους ίδιους τους εκλεγμένους ταγούς τους. Απ’ αυτούς τους ουτιδανούς γραικύλους εσύρθησαν οι Ελληνες εργαζόμενοι στα Δικαστήρια της Εσπερίας και με Εισαγγελείς τους συνηγόρους των Τοκογλύφων ανακηρύχθηκαν ένοχοι.

Και δικάστηκαν σε βαριές ποινές. Σε καταναγκαστική εργασία, για να ξεπληρώσουν ένα χρέος που δεν πρόκειται να ξεπληρωθεί ποτέ.

Εγινε η Ελλάδα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη στην οποίαν οι πολίτες θα δουλεύουν για ένα πιάτο φαΐ, θα τρώνε όσο χρειάζεται για να ζουν - να φυτοζωούν, ενώ θα τους τρώνε τον πλούτο που οι ίδιοι θα παράγουν, αυτοί που μας έπεισαν ότι μπορούν να είναι οι Δικαστές μας, οι Δεσμοφύλακές μας και οι Δήμιοι.

Πώς;

Και γιατί;

Ελέω Θεού;

Με ποιον νόμο και ποιο δικαίωμα καταδικάστηκε ένας ολόκληρος λαός να ζει σαν είλωτας και να πληρώνει στον αιώνα τον άπαντα, ή έστω για γενεές δεκατέσσερις, την κακοδαιμονία με την οποίαν τον φόρτωσαν οι άθλιοι που τον κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, εξαπατώντας τον για όλα;

Διότι, ποιο είναι το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, μπροστά στους Ελληνες εργαζόμενους;

Δουλειά σε συνθήκες δουλείας.

Διακυβέρνηση συγκεκαλυμμένης (στην πραγματικότητα ανοιχτής) δικτατορίας

Με την αναίρεση της ίδιας της πολιτικής να έχει ήδη επισυμβεί.

Διότι οι Ελληνες πολιτικοί των Μνημονιακών κομμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά τοποτηρητές της πολιτικής των επιτηρητών μας.

Οι αποφάσεις πλέον λαμβάνονται στη «Ρώμη». Στην Κομαντατούρ. Οι «δικοί μας» -οι άθλιοι που μας έφεραν έως εδώ- απλώς διεκπεραιώνουν ούτε καν διαχειρίζονται τις Εντολές που λαμβάνουν απ’ την Τρόικα.

Είναι πλέον ανδρείκελα.

Και τα κόμματά τους «εντολοδόχα κόμματα».

Κι όμως ! ζητούν πάλι την ψήφο μας;!!

Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Καρατζαφέρης κι όλοι οι πολιτικοί που καθαίρεσαν τη Δημοκρατία, που αφαίρεσαν από την πολιτική το αντικείμενό της, που περιόρισαν τον λαό στα γκέτο της καταναγκαστικής εργασίας ή της ανεργίας, αυτά τα τσιράκια της Διαπλοκής, οι δημιουργοί της παθολογίας του κράτους, ανερυθρίαστοι, αμετανόητοι, ξεδιάντροποι, ζητούν πάλι απ’ τους Ελληνες εργαζόμενους την ψήφο τους.

Ας τους υπερψηφίσουν όσοι θέλουν να επικυρώσουν τη θέση του ραγιά στην οποίαν τους ξανάφεραν οι εκλεκτοί τους, ας τους ψηφίσουν όσοι αρκούνται στο να ζουν για να τρώνε.

Οι υπόλοιποι ας υψώσουν τη γροθιά τους, δεν αρκούν οι μούντζες, κι ας κλείσουν μέσα στην ψήφο τους ένα βόλι. Απ’ αυτά με τα οποία (πρωτο)ψήφιζαν οι Επαναστάτες του 1821, ένα βόλι - μία ψήφος.

Κι ύστερα βλέπουμε...