"Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας"

"...και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας..."

γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

"Πάμε για καθαρό αέρα;"

"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»)

***

Τα χαράματα της Κυριακής 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία δόθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. >>>

Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, σαν σήμερα, πριν από 60 χρόνια, εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

*

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

*

«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα.

Τι άτιμο ψέμα!

Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο.

Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

*

Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.

***

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.

Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.

Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.

Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

*

60 χρόνια μετά τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.

"Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ"

Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του.

Αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του.

Τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.

Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».

Ολων εκείνων που στο θέαμα της έσχατης αναξιοπρέπειας εκ μέρους όσων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», απαντούν, όπως ο Μπελογιάννης: Με περιφρόνηση.

"Στο δρόμο το δικό του"

«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δόσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή

άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς,

α η τ ό ς,

π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς  μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς,

ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...).

Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».

(Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη, που δημοσιεύτηκε σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952).

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,/

ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός/

αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια/

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός./

*

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας./

Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές./

Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας/

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές./

*

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους/

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό./

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους/

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό./

*

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης/

στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή/

ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης/

με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί./

*

Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας/

σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά/

πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας/

απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά./

*

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα./

Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές/

στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα/

στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές./

(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, «Ο Μπελογιάννης ζει»)