Κλέη που κλαίνε...

Στάθης στον eniko

Η αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία διήρκεσε περίπου 100 χρόνια, κι απ’ αυτά μόνον τα 50 με τον Δήμο -τον οργανωμένο πολιτικώς λαό- να προεξάρχει. 

Ομως, αυτός ο πεντηκονταετής «χρυσός αιώνας» επηρεάζει τη σκέψη του Δυτικού ανθρώπου, 2.500 χρόνια τώρα, έως σήμερα!

Ενας από τους θεσμούς που προσέδωσαν σε αυτό το πολίτευμα ισχύ και κύρος αξιοθαύμαστα έως την εποχή μας είναι η υποχρέωση της λογοδοσίας.

Ουδείς άρχοντας ή αξιωματούχος, εκλεγμένος ή κληρωτός, μπορούσε, τελειώνοντας τη θητεία του, να παραδώσει το αξίωμά του, χωρίς να λογοδοτήσει στον λαό, κάνοντας απολογισμό πεπραγμένων. Αποδίδοντας λογαριασμό.>>>

Η (ολιγαρχική) Ρωμαϊκή Δημοκρατία διήρκεσε (μετά τις μεταρρυθμίσεις που της έδωσαν την τελική της δομή) περίπου 300 χρόνια, δημιουργώντας ένα κράτος που διήρκεσε πολύ περισσότερο και κληροδοτώντας παράλληλα, επίσης στον Δυτικό κόσμο, πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά που συνιστούν σήμερα τη βάση του, αυτό που λέμε «ελληνορωμαϊκό πολιτισμό».

Και σε αυτήν τη Δημοκρατία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διέθετε όλα κι όλα πέντε αξιώματα (για την εκτελεστική εξουσία), ίσχυε ο κανόνας της Δίκης. 

Για τον έναν χρόνο (όλον κι όλον), όπου ένας Ρωμαίος πολίτης μπορούσε να ασκήσει την εξουσία σε όποιο απ’ αυτά τα πέντε αξιώματα εξασφάλιζε την εκλογή του, είχε ασυλία. 

Αμέσως μετά όμως, όταν παρέδιδε την εξουσία, ήταν εκτεθειμένος στο δικαίωμα οποιουδήποτε άλλου πολίτη να τον εγκαλέσει για τον τρόπο που άσκησε την εξουσία - να τον οδηγήσει σε Δίκη.

Στα καθ’ ημάς σήμερα και στα αναλόγως κρατούντα εν Ευρώπη, παρά το ότι οι αρχαίες δημοκρατίες είναι πρότυπα στα λόγια και προτάγματα, η πρακτική των αντιπροσωπευτικών κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων σφυράει κλέφτικα. 

Συχνά μάλιστα κατά κυριολεξίαν. 

Διότι οι πολιτικοί αυτοί που κλέβουν και κατακλέβουν τους λαούς τους χάριν των Δυνατών, όχι μόνον δεν καταδιώκονται, αλλά παραμένουν απαραβίαστοι. 

Και προσέτι επιβραβευόμενοι απ’ τον ιδιωτικό τομέα, που τόσο πιστά υπηρέτησαν, με παχυλούς μισθούς συμβούλων, Σρέντερ, Μπλαιρ, Κλίντον κι άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή του σαντζακίου η Ελλάς, ο κ. Σημίτης παραδίδει την επερχόμενη ήττα του στον Γιωργάκη και την κάνει για το Κορακοχώρι, κρεμώντας, πάντα εν βουλευτική ασυλία διάγων και ως άλλος πτωχοπροδρομικός Κιγκινάτος, την ασπίδα (του Χρηματιστηρίου, της «δημιουργικής λογιστικής», των Ολυμπιακών Αγώνων και της Γκόλντμαν Σακς) πάνω απ’ το τζάκι του. 

Κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. 

Ουδείς απολογισμός, ουδεμία λογοδοσία.

Ο κ. Καραμανλής κάνει την Ελλάδα φτερό στον άνεμο «του στρατηγού ανέμου», έρμαιο των «νταβατζήδων» κι ύστερις αποσύρεται στη Σιωπή των Ταρπιστών -ίσα που δεν μας φτύνει κι από πάνω ως άλλος Βούδας της Περιφρόνησης, επίσης μετερχόμενος «σεμνά και ταπεινά» τη βουλευτική ασυλία- ο φόβος να φυλάει τα έρημα.

Ο Γιωργάκης. Συκοφάντησε τους Ελληνες, συνωμότησε με τις Τράπεζες, μας φόρεσε καπέλο έναν εσμό ουτιδανών, φίλων του και κολλητών, υπήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Κατοχής υπό την Τρόικα (διάβαζε Δ’ Ράιχ), μας έβαλε απ’ την Κερκόπορτα επιτηρητές τον Αλάριχο, τον Κρούμο και τον Ταμερλάνο κι ύστερα την έκανε με το μαγιώ του, για κανώ, ποδηλατάδα, βέσπα και «μην τον είδατε τον Παναγή απ’ τα Μέγαρα»...

Οι ηγέτες αυτοί, απ’ τον Ανδρέα Παπανδρέου κι ύστερα, έως σήμερα, όχι μόνον δήωσαν τη χώρα, όχι μόνον οδήγησαν τον λαό της αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα, όχι μόνον πήραν οι ίδιοι «τον δρόμο για τα Σούσα», αλλά ζήλωσαν όλοι εν σώματι και τον ρόλο του Αττάλου του Γ’: παρέδωσαν την Πέργαμο (διάβαζε Ελλάδα) κληρονομιά στη Ρώμη! (διάβαζε Βερολίνο)

Ναι, οι ερίφηδες!

«Είναι ώρα τώρα να τα βάζωμεν με ταις λεγεώνες;», σκέφτηκαν - ω, ναι! σκέφτονται - τα σοβαροφανή αθύρματα που εξακολουθούμε να παίρνουμε στα σοβαρά.

Και κρέμασαν την Ελλάδα λάφυρο στης Μπούντεσμπανγκ τον Ναό. Και τούτο μόνον τώρα μας ζητούν των ξεπεσμένων μας δυναστειών οι επίγονοι, Μπενύτο και Σαμαράς, την ψήφο μας.

Για να διαγκωνιστούν ποιος θα είναι ο καλύτερος Γραικύλος για τους Ανθύπατους. Ποιος θα ’ναι ο καλύτερος ραγιάς στους Τοκογλύφους και σμπίρος της Τρόικας. 

Ποιος θα ’ναι ο καλύτερος Γενίτσαρος να κόβει μισθούς, συντάξεις, σχολεία, κεφάλια, νοσοκομεία και να τα απιθώνει προσφορά στον βωμό του Μολώχ και του Μαμωνά.

Αυτός ο θλιβερός δωσιλογισμός, που έχει το θράσος να εμφανίζεται ως «αγώνας για τη σωτηρία της πατρίδας» απ’ αυτούς τους ίδιους που τη σκλάβωσαν, ζητάει τώρα τη νομιμοποίησή του διά της ψήφου μας.

Αυτοί που δεν απολογήθηκαν ποτέ και για τίποτα, αυτοί που δεν έδωκαν λογαριασμό, που δεν λογοδότησαν, οι ίδιοι που με κατά συρροήν εξεταστικές επιτροπές κουκουλώνουν τα έργα τους όπως οι γάτες τα περιττώματά τους, ζητούν τώρα να τους δώσουμε την εντολή να κάνουν τα ίδια.

Ζητούν συνενόχους!

Διότι πλέον όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Ελληνες γνωρίζουν. Γνωρίζουν -κατά βάθος γνωρίζουν- τι και τις πταίει. Μόνον οι εκμαυλισμένοι και οι ευήθεις μπορούν να γίνουν και να γίνονται συνένοχοι στης «πατρίδας τον χαμό».

Κι ένα ποσοστό ηλιθίων η Δημοκρατία το ανέχεται, αλλά και το χρειάζεται, ώστε να παραμένει ευρύχωρη και να τους προστατεύει.

Το ποσοστό όμως των ηλιθίων και των εκμαυλισμένων, που έχουν ήδη φέρει τη Δημοκρατία στο και πέντε, οδηγώντας την στην έκπτωση, στην παρέκβαση προς την τυραννίδα των τόκων και τη δικτατορία των διαπλεκομένων, αν κυριαρχήσει και σε αυτές τις εκλογές, δίνοντας στον δικομματικό μονοκομματισμό το 33%-35% που χρειάζεται για να σχηματίσει, ελέω εκλογικού νόμου, νέα κυβέρνηση Κουίσλινγκ, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Οχι της θεάς Τύχης, της άστατης θεάς που με ναούς κι αγάλματα εξόρκιζαν οι Ρωμαίοι, αλλά της Τύχης των Αθηναίων, όταν τους έκαψε ο Σύλλας καγχάζοντας urbi et orbi, για να ακούσει ο κόσμος όλος, «ως πότε πιστεύατε ότι θα σας σώζει η δόξα των προγόνων σας;»...