Η επόμενη μέρα (πρέπει να είναι μέρα)

Στάθης στον eniko

Η κατάσταση αλλάζει. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις κατά κλάδους και κατά τόπους πυκνώνουν. Και θα πυκνώνουν ακόμα περισσότερο όσον τα νέα μέτρα (και τα επόμενο που περιέχονται μέσα τους) θα εφαρμόζονται. 

Με συνέπειες δραματικές για όλο και μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα.

Η αντίθεση μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα οξύνεται.

Συνεπώς έρχεται η «επόμενη μέρα». 

Το ερώτημα είναι αν αυτή η μέρα θα είναι «μέσα στην καταστροφή», «μετά την καταστροφή» ή για την αποτροπή της καταστροφής. Κι ενδεχομένως για μια νέα αρχή.

Η φορά των εξελίξεων θα εξαρτηθεί από την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και συνεπώς τους συσχετισμούς που θα υπάρξουν. Οι τρέχοντες σχηματισμοί έχουν εκμετρήσει το ζειν. Κατά συνέπειαν οι αστικές δυνάμεις της χώρας (απολύτως εξαρτημένες απ’ τον ξένο παράγοντα πλέον) θα προσπαθήσουν >>>

να ανασχηματισθούν σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα. Εξ ου και η 

προσπάθεια του κ. Σαμαρά να δημιουργήσει ένα κυρίως «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ (ό,τι δηλαδή πιο κοντινό προς τα συμφέροντα των Δυνατών), κατ’ αρχήν γερμανόφιλο.

Στην προσαρμογή αυτή, που αφήνει τη λαϊκή δεξιά ορφανή, θα βρουν στέγη απομεινάρια του Σημιτικού μορφώματος, αυτόμολος από τον Βενιζέλο κι ό,τι άλλο από τα παλιά υλικά του δικομματικού μονοκομματισμού μπορεί να στιλβωθεί και να επαναχρησιμοποιηθεί.

Το σχήμα αυτό δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων (εφ’ όσον έχει ήδη καταστήσει τη χώρα Φόρου Υποτελή) παρά να εφαρμόσει μια ακροδεξιά άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική «εκσυγχρονισμού» κι ακόμα πιο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.

Με συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κι άλλα κόλπα που καταστρατηγούν το πολίτευμα, οι δυνάμεις αυτές συνιστούν μια οιονεί τυραννίδα που θα κυβερνά όλο και πιο αυταρχικά χάριν της ολιγαρχίας. Του συστήματος δηλαδή της Διαπλοκής και της διαφθοράς που προκειμένου να συνεχίζει να πλουτίζει, ιδιωτικοποιεί τη χώρα κι εκχωρεί τμήματά της στους ξένους. Ατύπως (Θράκη) και θεσμικά (όλη την επικράτεια).

  

Παράλληλο σε αυτό το σχήμα δυνάμεων, αλλά και εναλλακτικό, συνομιλητής αλλά και αντίπαλος μέσα στο ίδιο αστικό τόξο είναι το σχήμα Βενιζέλου – Κουβέλη, με ένα δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο, όχι απαραιτήτως και τόσον ευδιάκριτο, πάντως «ευέλικτο», «ενοικιαζόμενο» και ξεφτιλισμένο.

  

Αντίπαλο σε αυτό το φάσμα των αστικών δυνάμεων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ με όλες τις μεταμορφώσεις και παρενδύσεις τους) ανέρχεται και συντίθεται ένα φάσμα λαϊκών και φιλολαϊκών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και οι εκφάνσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα προεξάρχουσα δύναμη σε αυτό το φάσμα (κι εν δυνάμει μπλογκ) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ομως εδώ υπάρχουν δύο πολύ σοβαρές μεταβλητές. Οι σχέσεις όλων αυτών των κομμάτων είναι μεταξύ τους περίπλοκες, ρευστές και, συχνά, αντίμαχες. Κατά δεύτερον: οι σχέσεις των δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό διαμόρφωσιν και πάντως όχι εναργείς, ούτε απολύτως σαφείς στα μάτια του λαού. Σχέσεις που παράγουν θέσεις.

Κατά τούτο, το αστικό φάσμα υπερέχει του λαϊκού και φιλολαϊκού εις ότι αφορά την πείρα, την πονηρία και την ευελιξία περί την άσκηση της εξουσίας.

Ομως το λαϊκό και φιλολαϊκό φάσμα, φαίνεται να υπερέχει, μάλιστα για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, στη σχέση του με τον λαό και τις ανάγκες του. Φαίνεται, για πρώτη φορά, ικανό να ανατρέψει το πελατειακό σύστημα που υφαρπάζει τις ψήφους των «πληβείων» χάριν των «πατρικίων». Φαίνεται δηλαδή ικανό να κάνει το πρώτο βήμα (ανατροπή του πελατειακού συστήματος) προς την απελευθέρωση του λαϊκού παράγοντα από την αστική επιρροή. Κάτι τέτοιο θα ήταν ο εφιάλτης, ή έστω η αρχή του εφιάλτη για την κυρία Μέρκελ και όλη την Ιερά Συμμαχία που κυβερνάει την Ένωση.

  

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, όταν γίνουν οι επόμενες εκλογές, μέσα σε αυτόν το χειμώνα, ή την Άνοιξη, «πρώτο βιολί» θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και οι ευθύνες του, πολύ σοβαρές.

Στην πορεία προς τις εκλογές, ουδείς ταξιδεύει με χθεσινό εισιτήριο – ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει τον λαό ότι δεν είναι ένα νέο ΠΑΣΟΚ, μια νέα δημαγωγία που θα τον απογοητεύσει εκ νέου (και για τα καλά), ούτε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε πικραμένο που θέλει να μας ξαναπικράνει. Οι διαβεβαιώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τον κ. Παπαδημούλη ως τον κ. Λαφαζάνη, ότι δεν θα κάνουν «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» το κόμμα τους είναι μια δέσμευση εξαιρετικής σημασίας, διότι αφορά στην ειδοποιό διαφορά της Αριστεράς από όλες τις εκδοχές, δεξιές κι «αριστερές» του καθεστωτισμού. Λαϊκιστικικού καθεστωτισμού ή ελιτίστικου.

  

Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως, αν κυβερνήσει, δεν είναι μόνον να εκφράσει τον λαό, αλλά να διαμορφώσει νέους θεσμούς που θα δίνουν στον λαό τη δυνατότητα να εκφράζεται ο ίδιος. Να μετακινήσει δηλαδή τη Δημοκρατία, από το αντιπροσωπευτικό προς το άμεσο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει, θα κυβερνήσει μέσα σε αντίξοες συνθήκες, αντεπαναστατικές. Η διαμόρφωση συνεπώς μιας νέας εθνικής στρατηγικής με ταξικές προτεραιότητες υπέρ του λαού κι όχι υπέρ των αστών, είναι απ’ τα πρώτα πράγματα που πρέπει να επιτευχθούν.

Τι είναι και τι θέλει να είναι η Ελλάδα; Προς τα που θα πορεύεται και πώς; Αυτό το ερώτημα στρατηγικής του έθνους πρέπει αυτήν τη φορά να απαντηθεί από τον λαό.

Προς τούτο, οι νέοι θεσμοί που θα φέρουν τον λαό στο προσκήνιο, που θα τον κρατήσουν σε αυτό και θα τον διδάσκουν πως να κυβερνά, είναι εκ των ων ουκ άνευ, για να αλλάξουν όντως τα πράγματα.

Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα. Η λύση του όμως θα απελευθερώσει την Ιστορία....