Πατριδοκαπηλία-Φιλανθρωπία-Καταστολή. Το τρίπτυχο της Νέας Διακυβέρνησης

ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΥΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Μετά από τρία σχεδόν χρόνια μνημονιακής πολιτικής που επέβαλαν οι ξένοι τοκογλύφοι δανειστές σε συνεργασία με την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία της χώρας, η ερήμωση γίνεται σταδιακά, αλλά ολοένα και εντονότερα ορατή διά γυμνού οφθαλμού.

Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην Αθήνα, αισθητά μικρότερη, δεν απαιτεί πια δακτύλιους, αφού δεν δημιουργεί συμφόρηση και κυκλοφοριακά προβλήματα, τα μαγαζιά ερημώνουν και παραμένουν πια κενά, μετά το μαζικό κλείσιμο των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, που δεν τα βγάζουν πια πέρα, έχοντας απωλέσει κάθε ελπίδα αντιστροφής στην εγχώρια αγοραστική δύναμη, οι άστεγοι πληθαίνουν επικίνδυνα, τα συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς προσελκύουν ολοένα και περισσότερους συμπολίτες, >>>

 

που σιγά – σιγά παραμερίζουν την πρότερη περηφάνεια μπροστά στο φάσμα της πείνας, σε κάθε σου βήμα και ένας επαίτης εκλιπαρεί για κάποιο σεντ (!) και δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοβοηθήσεις - σκέφτεσαι με τρόμο ότι αύριο κι εσύ μπορεί να είσαι στη δική του θέση, αλλά είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι. 

Αυτό πολλοί το ονομάζουν «ανθρωπιστική κρίση» αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για σχεδιασμένη γενοκτονία. Και αυτά είναι μόνο τα, διά γυμνού οφθαλμού, ορατά φαινόμενα.

Οι διεφθαρμένοι «δωσίλογοι» πολιτικοί, που έχοντας συνευθύνη για τις πολιτικές που άσκησαν επί δεκαετίες, διογκώνοντας το κρατικό χρέος σε αγαστή συνεργασία με τους ξένους τοκογλύφους δανειστές (σημ.: το τοκογλύφος δεν είναι ρητορικό σχήμα - αυτός που ασκεί τη δραστηριότητα αυτή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω όσα δανείζει, αλλά αποσκοπεί στην αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων του θύματός του, τον πιέζει και τον επιβαρύνει αφόρητα όσο εκείνος αδυνατεί ολοένα και περισσότερο να ανταποκριθεί στις παράλογες απαιτήσεις του), το φορτώνουν στις πλάτες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζόμενων τάξεων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολουμένων και των μικρομεσαίων επαγγελματιών που καταστρέφονται για να διαμορφώσουν όλοι μαζί ένα νέο κοινωνικό τοπίο βίαιης προλεταριοποίησης, με μαζική ανεργία, που είναι ανάλογο μόνο σε πολεμικές καταστάσεις.

Παρουσιάζονται ως οι αναμορφωτές της κοινωνίας που ζούσε επί χρόνια πάνω από τις δυνατότητές της και τώρα που ήρθε η ώρα της αλήθειας, θα πρέπει να πληρώσει ακριβό τίμημα, σαν κακός μαθητής. Το πρώτο βέβαια «ιδεολογικό» όπλο, είναι ο «νεόκοπος ιδιότυπος πατριωτισμός» κατ΄ουσία η πατριδοκαπηλία – κατά τα άλλα πολυφορεμένη από το παρελθόν ρητορική.

Οι ανθρωποκτόνοι νόμοι που κατεδαφίζουν την κοινωνία ψηφίζονται στο κοινοβούλιο στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» με βαριά καρδιά από τις εκάστοτε κυβερνητικές πλειοψηφίες, γιατί διαφορετικά θα πάμε κατευθείαν στο γκρεμό. 

Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι παλιότερες αναφορές στην έννοια της «πατρίδας» έχουν αντικατασταθεί ως επί το πλείστον από την έννοια της «χώρας», που παραπέμπει περισσότερο ευθέως στην έννοια του χώρου, υποβαθμίζοντας το ανθρώπινο στοιχείο που συγκροτεί κυρίως την πρώτη έννοια, αφού αυτό είναι το αντικείμενο της θυσίας που απαιτείται, για να βγούμε από την «κρίση» - άλλη θολή έννοια, που παραπέμπει αυτό που βιώνουμε, όχι στις ασκούμενες κρατικές πολιτικές, αλλά ανάλογα με τις παραστάσεις του καθένα, σε φυσικά ή αμιγώς οικονομικά αδήριτα φαινόμενα με την εμφύσηση της ελπίδας της κυκλικότητας που υπαινίσσονται.

Στο τελευταίο επιβληθέν «ομολογιακό κούρεμα» που επιβλήθηκε ενόψει Τρίτου Μνημονίου μάλιστα καλού – κακού, ο «καθαρός ουδέτερος τεχνοκράτης» Υπουργός Οικονομίας, έκανε την έκκλησή του στις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, για να φυλάει τα νώτα του από τυχόν απροθυμία των αδηφάγων κερδοσκοπικών κεφαλαίων να ανταλλάξουν ελληνικά ομόλογα που είχαν αποκτήσει στη δευτερογενή σε εξευτελιστικές τιμές, πράγμα που ευτυχώς ως προς το σκέλος αυτό αποφεύχθηκε.

Ο νεόκοπος αυτός πατριωτισμός συνοδεύεται βέβαια με την υπαγωγή της χώρας (ιδεολογικά και οικονομικά) στη νέα πατρίδα του ευρώ και της Ε.Ε. (της «Ευρώπης»). Εμπλουτιζόμενος λοιπόν με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, αποκτά νομισματικά και «υπερεθνικά» χαρακτηριστικά υποταγής στους διεθνείς κεφαλαιοκρατικούς μηχανισμούς με τις μεταλλάξεις που έλαβαν εσχάτως με την επιβολή του διεθνούς ελέγχου και πολιτικής της εξωτερικής τρόικα, αποδεχόμενος τη μετατροπή της νέας αυτής «πατρίδας» στη μορφή του ευρωπαϊκού και διεθνούς προτεκτοράτου ή κατ΄άλλους αποικίας χρέους. Αυτό πρέπει να εμπεδωθεί και στη συνείδηση του πληθυσμού.

Απέναντι σ΄ αυτό το νέο ιδεολογικό τοπίο που «εκσυγχρονίζει» στις νέες συνθήκες την πατριδοκαπηλία η απάντηση του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς κινείται αμήχανα μεταξύ ενός αφηρημένου διεθνισμού με ταξικά υποτίθεται χαρακτηριστικά, που ταυτίζεται όμως με ένα κακώς εννοούμενο ευρωπαϊσμό, που εν τέλει υποτάσσεται στα κυρίαρχα ιδεολογήματα και μιας φυγής από το συγκεκριμένο πεδίο. Νομισματική ευρωλαγνεία, ψευδοταξικά διεθνιστικά συνθήματα που καθηλώνουν τους αγώνες σε μια αναμονή πανευρωπαϊκής γενίκευσης και ταύτισης της διάστασης διεθνοποίησης του πεδίου των αγώνων με τους υφιστάμενους μηχανισμούς της Ε.Ε ή λαϊκή εξουσία της δευτέρας παρουσίας, αφού ο λαός είναι ανέτοιμος. 

Η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να επεξεργασθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διεξόδου από τη σημερινή ιδεολογικοπολιτική κατάσταση που θα υπερβαίνει θεμελιακά την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, με στοιχεία ένα λαϊκό συνταγματικό πατριωτισμό, την επανεξέταση του ταξικού διεθνισμού στη βάση των θεωριών της ανάπτυξης των αγώνων στο εθνικό επίπεδο ως αναγκαίου κρίκου στη διεθνή ταξική πάλη και αλληλεγγύη, την επανάνγωση των θεωριών του ιμπεριαλισμού και της άνισης ανάπτυξης στις σύγχρονες συνθήκες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και την απαλλαγή από την κάθε μορφής ευρωλαγνεία, νομισματική ή άλλη.

Το δεύτερο ουσιώδες στοιχείο άσκησης πολιτικής για τον πειθαναγκασμό των μαζών στη νέα κατάσταση, είναι η προϊούσα έξαρση του κρατικού αυταρχισμού και της καταστολής, η οποία παίρνει ολοένα και περισσότερο προληπτικό και παραδειγματικό χαρακτήρα αντί του πυροσβεστικού. Μιλάμε πια για τη μονιμοποίηση του κράτους έκτακτης ανάγκης ή επί το λαϊκότερο για κοινοβουλευτική χούντα.

Από τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές περάσαμε πια σε ένα ανώτερο επίπεδο, που εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. Δικαστικός μηχανισμός, αστυνομική καταστολή, ιδεολογικός πόλεμος.

Με αφετηρία το κατηγορητήριο βίας και τρόμου εμφυλιοπολεμικού τύπου με στόχο την Αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζεται με τρομοκράτες, ότι βουλευτές του είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα, την κατασκευή πλαστών, μονταρισμένων, βίντεο, καταλήγουμε στην επιστράτευση των απεργών του μετρό, κατευθυνόμενες δικαστικές αποφάσεις ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις, αφού διέλθουμε από τη βίαιη εκκένωση της βίλας Αμαλίας από τους απείθαρχους τρομοκράτες. Η αντίδραση της εξουσίας είναι άμεση και αποφασιστική για την παρεμπόδιση εν τη γενέσει της μιας διαδικασίας εξάπλωσης των κοινωνικών αγώνων αντίστασης, διεκδικήσεων και ανατροπής, με την απειλή ότι την ίδια τύχη θα έχει όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει στην πράξη τις πολιτικές της. Τα όπλα της εξουσίας αξιοποιούν τα πάντα, το ψέμα, την καπηλεία του νόμου και της τάξης, την κατασκευή εχθρών της κοινωνίας και της «πατρίδας». Ασκεί μια ιδεολογική τρομοκρατία και μια υλική και ιδεολογική βία για να αντιμετωπίσει δήθεν μια κατασκευασμένη απειλή βίας 

Από τις αιμοχαρείς κατηγορίες κατά της αριστεράς για συμπάθειες προς τη βία, κρυφά σχέδια βίας, φθάνουμε στους απεργούς, τους συνδικαλιστές, τα κινήματα, ό,τι κινείται στο χώρο της αντίστασης στις πολιτικές τους. Ότι αρχίζει με ανυπόστατες κατηγορίες κατά της αριστεράς, καταλήγει, στην άσκηση μιας εκτεταμένης κρατικής βίας εναντίον των απείθαρχων, ανεξαρτήτως φρονημάτων, που έχουν το σθένος να αντιστέκονται.

Η πραγματικότητα εντέχνως αντιστρέφεται, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Η προπαγάνδα της δήθεν απειλής βίας νομιμοποιεί την επιβολή της υπαρκτής βίας. Η επίκληση της ανομίας χρησιμοποιείται για να ξεπλυθούν μείζονες παραβιάσεις του συντάγματος και της δημοκρατικής τάξης. Όλα τα υλικά επιστρατεύονται κατά του πολιτικού και κοινωνικού αντιπάλου και κατά της ομαλότητας. Ταχύτατη επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν άλλων δεκαετιών με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. Οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους σε αγαστή συνεργασία και πλήρη ανάπτυξη. Παράλληλα δε, εντείνεται η παρακρατική βία και ο τρόμος που ενσπείρει ιδεολογικά και υλικά, το νέο μακρύ χέρι του κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, η Χρυσή Αυγή, παρέχοντας στη βία μια νέα νομιμοποίηση και αποτελώντας το άλλοθι για την επίθεση του «ακραίου κέντρου» των μνημονιακών κυβερνήσεων στην Αριστερά ως τον ένα πόλο των υποτιθέμενων δύο άκρων.
 

Ως προς δε τη λειτουργία του κοινοβουλίου, θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτή εξαντλείται στη νομιμοποίηση δια της αναγκαστικής ψήφου των εκάστοτε κυβερνητικών πλειοψηφιών όσων αποφασίζονται δια της βίας από τους ξένους δανειστές, με την πλήρη περιφρόνηση του ελληνικού Συντάγματος. Επιπλέον δε πολλές «νομοθετικές» παρεμβάσεις παρακάμπτουν ακόμη και αυτό το κοινοβούλιο που λειτουργεί με τον τρόπο αυτό.

Αντιγράφοντας το Στάθη Κουβελάκη θα επαναλάβουμε ότι «για την Αριστερά και τα ριζοσπαστικά κινήματα που βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο είναι ζωτικής σημασίας να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Η απάντησή τους δεν μπορεί να είναι ούτε η φυγή προς τα εμπρός σε μειοψηφικές λογικές ούτε όμως και η ένταξη σε «συνταγματικά τόξα» και η επίδειξη νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Απάντηση είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας, που, στις παρούσες συνθήκες, ξεκινάει από την υπεράσπιση του δικαιώματος της μαζικής λαϊκής δράσης και προϋποθέτει την προσήλωση σε μια γνήσια ανατρεπτική και δυνάμει νικηφόρα πολιτική προοπτική».

Τέλος το αναγκαίο συμπλήρωμα για τη εμπέδωση του νέου κοινωνικού τοπίου εξαθλίωσης αποτελεί η λεγόμενη «αλληλεγγύη» των κρατικών μηχανισμών με τον μανδύα θεσμών της λεγόμενης «κοινωνίας πολιτών», δηλαδή η φιλανθρωπία του καθεστώτος απέναντι σε όσους συμπολίτες μας φθάνουν στα έσχατα όρια μεταξύ επιβίωσης και εξαφάνισης. Αυτή εκδηλώνεται αρχικά ως ρητορική κατανόησης του δράματος που βιώνει η κοινωνία, αλλά δυστυχώς οφείλει να καταπιεί το φαρμάκι των «οδυνηρών και άδικων, αλλά ωστόσο αναγκαίων» για την «έξοδο από την κρίση» μέτρων. Είναι η ρητορική που εμπεδώνει τη λογική του μονόδρομου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο οι μηχανισμοί της λεγόμενης «κοινωνίας πολιτών» – εκκλησία, δημοτικές αρχές, ιδιωτική πρωτοβουλία και ποικιλόμορφες ΜΗΚΥΟ – προσφέρουν διάφορες μορφές βοήθειας στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα.

Χωρίς να έχω διάθεση να απαξιώσω τις προσπάθειες αυτές, θα ήθελα να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία, τα οποία η Αριστερά, αλλά και οι αυτόνομες πρωτοβουλίες πολιτών των τοπικών κοινωνιών θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους στην προσπάθεια διαμόρφωσης δομών και δικτύων αλληλεγγύης και επιβιωτικών μηχανισμών απέναντι στις δυσκολίες που επισωρεύει η συνεχής μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών.

Το πρώτο αφορά τις εικόνες που εμπεδώνουν την κοινωνική εξαθλίωση, ως αναγκαίο «φυσικό» κακό, όπως αυτές που μεταδίδουν τα συσσίτια ή αυτές που ανακυκλώνουν χαζοχαρούμενα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης για συγκέντρωση δώρων για τα παιδάκια και τη μετάδοση της επίπλαστης εικόνας ότι αρκεί να αλλάξουμε απλά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας για να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα.

Το δεύτερο αφορά την έλλειψη προοπτικής και την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα εξαντλούνται στην υποκατάσταση των θεσμών κοινωνικής πρόνοιας από τους οποίους το κράτος σκοπίμως αποσύρεται από την ίδια την «κοινωνία πολιτών» με παράλληλη υποβάθμιση των αναγκαίων διεκδικητικών αγώνων και υπεράσπισης των δικαιωμάτων στην κρατική κοινωνική πρόνοια και όχι μόνο αλλά και σε όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά που διακυβεύονται (παιδεία, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, μεταφορές κλπ).

του Γιάννη Δουφλή οικονομολόγου

iskra.gr