Κερί στον άνεμο. Ασβηστο.

Στάθης στον eniko

Οι εξελίξεις προλαβαίνουν τις αράδες.

Πέμπτη, 21 Μαρτίου ώρα 5.35 ανακοινώνεται έκτακτη σύγκληση του Γιούρογκρουπ.

Απ’ τη Μόσχα δεν υπάρχουν ακόμα νεώτερα. Στα δημοσιογραφικά γραφεία φθάνουν «διαρροές», απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έγιναν, η «σύσκεψη» έχει μείνει απ’ το μεσημέρι «μετέωρη», εν αναμονή εξελίξεων. 

Οι συνάδελφοι ρωτάμε ο ένας τον άλλον, «τι λες; θα την κάνουν γυριστή οι Κύπριοι;» - οι γνώμες διχάζονται, όμως η πρώτη δημοσιογραφική ύλη που θα αχρήστευε τις εικασίες, δεν υπάρχει ακόμα.  

Το ρεπορτάζ τρέχει, στα τηλέφωνα, στα «σπασμένα τηλέφωνα», ένα ταμ-ταμ τεθλασμένο, άλλοτε μαύρος ο καπνός, άλλοτε άσπρος, αλλά η φωτιά εξακολουθεί να καίει.

Οι Κύπριοι επιμένουν. 

Δεν συζητούν το κούρεμα. 

Η Βουλή επιμένει. 

Ναι, αλλά θα επιμείνει και η Ενωση. 

Οι Ρώσοι έχουν βρει ευκαιρία, ζητάνε «τη μάνα τους και τον πατέρα τους», άλλωστε έχουν δεσμεύσεις με τους Γερμανούς - τα ενεργειακά, φυσικό αέριο, οι αγωγοί. >>>

 

 

Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο, γλυκό υποκίτρινο φως εσπερινό∙ βαρύς ουρανός, χαλάει πάλι ο καιρός, κάνω τάιμ άουτ για καφέ,

ανάβω τσιγάρο κι ακούω τη βροντώδη σιωπή Σαμαρά.

Μεγάλη σιωπή.

Εκκωφαντική.

Από χθες.

Και σήμερα ήδη βραδυάζει...

Σιωπή βοώντος τη δουλοσύνη μας εν τη ερήμω που μας ζώνει, η σιωπή Σαμαρά. Μόνον ο υπουργός του, ο κ. Στουρνάρας, με αγριοφωνάρες σαν του Αγαμέμνονα, πρωτοστατούσε στην Ευρωσύναξη την ημέρα της κρίσης διατρανώνοντας τη συμφωνία του στον αποκεφαλισμό της Κύπρου.

Διότι η Κύπρος έκανε πουστίτσες.

Οπως αυτές που κάνει η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, το Λίχτενσταϊν, η Γερμανία - αλλά αυτοί είναι βόρειοι, λευκοί, κοκκινομάλληδες, φορούν παπιγιόν, ακούνε Μπαχ στις κατεντράλ, έχουν δικαίωμα να κάνουν πουστιές, τις κάνουν καθώς πρέπει, ενώ αυτοί οι νότιοι

οι Κύπριοι, μιξομιγάδες Λιβανεζοέλληνες και Αρμενογύφτουλες με ποιο δικαίωμα κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους Αρείους;

Παντέρμη Κύπρος,

μαυροτσούκαλο ριγμένο στο πέλαγος - σαν μπουγάδα στη Νάπολη που τη δέρνει ο νοτιάς απ’ τη Σαχάρα οι προσπάθειές σου, σαν των Τρώων το ριζικό σου, και μου

παίρνει τα αυτιά η σιωπή Σαμαρά, τα ρεκάσματα του Κουβέλη, οι αγορεύσεις του Μπενύτο - αυτός να βγάλει τον επικήδειο, είναι ο πλέον κατάλληλος ανάμεσά μας.

Δεν ξέρω αν το «όχι» που είπε η κυπριακή Βουλή θα σταθεί, δεν ξέρω αν θα αντέξει. Ομως η ρωγμή που έχει προκληθεί στη μέσα ψύχα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι τεκτονική.

Δεν ξέρω αν ένα όχι δεν αρκεί.

Πιθανόν, ένα όχι απαρασκεύαστο να πέσει.

Πιθανόν όμως, ακόμα κι απαρασκεύαστο το όχι, ακριβώς για αυτό, να οδηγήσει σε κάποιο στρατήγημα, σε κάποια έμπνευση, πιθανόν ο Γολιάθ να φάει και πάλι την πετριά ανάμεσα στα μάτια.

Αλλά κι αν έτσι δεν γίνει, αν η έκβαση «απαίσια για την Αχαϊκή Συμπολιτεία» σντελεσθεί, η ρωγμή στη μούρη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις μάσκες που φοράνε οι σοβαροφανείς χλιμίντζουρες είναι τεκτονική.

Ως τις ώρες αυτές, θαυμάζω την υπομονή, την τάξη και την αλληλεγγύη που διαπερνούν τους Κύπριους αδελφούς μας και τους συνδέουν σαν κόκκινο νήμα, καθώς αντιμετωπίζουν αυτήν την δοκιμασία. (Κι όμως! αυτό ακριβώς είναι η πρώτη ύλη των διαδηλώσεων.) Υποκλίνομαι στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων που είναι οργανωμένοι γύρω απ’ το αυτεξούσιό τους - οι πολιτικοί τους

καβγάδες είναι δική τους δουλειά, οι αντιμαχίες περί το τι χρη δραν είναι δική τους δουλειά,

εκεί στο κομμένο στα δύο νησί, εκεί που οι Αγγλοι αποικιοκράτες απέχουν απ’ τα φυλακισμένα μνήματα των θυμάτων τους λίγα χιλιόμετρα,

εκεί που οι νεκροί του Αττίλα 1 και Αττίλα 2 -οι νεκροί και των δύο πλευρών- δεν έχουν ακόμα ησυχάσει. Σε αυτόν τον παράξενο τόπο της Κύπρου με τον λαβωμένο τρόπο των

ανθρώπων της που πολύ κατεδίωξε η Ιστορία.

Κι όμως, την πάτησαν οι λογιστές (των τοκογλύφων της Ενωσης) απ’ το ποντίκι. Ενα ποντικάκι που δεν εβρυχάτο, αλλά προσπαθούσε απλώς να επιζήσει, να επιβιώσει.

Τώρα ο κ. Σόιμπλε, η φράου Μέρκελ, ο κυρ Μόντι και ο δικός μας κ. Σαμαράς έφαγαν κατακέφαλα το πρώτο όχι που τρώει αυτή η θανατηφόρα πολιτική των «υπερανθρώπων» που την υπαγορεύουν και των ανδρεικέλων που την εκτελούν.

Πλησιάζει να νυχτώσει - χάρηκα με το κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε στη Μεγαλόνησο, να δει τα πράγματα από κοντά (σπανίως χαίρεται η ταπεινότης μου με πολιτικές κινήσεις, παρά όσο πιο ψυχρά μπορεί και ορθολογικά τις εξετάζει), αλλά,

αν είχε σπεύσει ο κ. Σαμαράς, έστω και μόνον για τον συμβολισμό, θα χαιρόμουν.

Ομως ακούω τη σιωπή Σαμαρά με τη φωνή Στουρνάρα: «δεν υπάρχει χρόνος για την Κύπρο». Στουρνάρι: η σκληρή κι αιχμηρή πέτρα, η κοτρώνα (το Λεξικό) - και πάντως όχι μία απ’ τις «πέτρες για τις οποίες αγωνισθήκαμε» καθώς έλεγε ο Μακρυγιάννης, κάνοντας σκέψεις

που του φάγανε το μυαλό κι απόθανε μισότρελος ο καψερός.

Μεθαύριο ξημερώνει 25η Μαρτίου της Αποκοτιάς ανήμερα. Δεν ξέρω αν η Τρόικα έχει βάλει ρήτρα στην εθνική επέτειο να εορτάζεται με το αγγλικανικό τυπικό, αλλά

έχουν ζορίσει οι καιροί.

Οποιος βελάζει, σφάζεται.

Καλή γιορτή, κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα που οι άγιοι ανάβουν στους ήρωες κερί...