Γιατί φοβάμαι Χούντα

του Κώστα Βαξεβάνη

Ξέρω πως αυτό το άρθρο θα σχολιαστεί και ίσως να γίνει και η αιτία για να μου αποδοθούν κατηγορίες πεσιμισμού, απαισιοδοξίας, αιρετικού λόγου ή αδυναμίας να κρίνω πώς έχουν τα πράγματα. 

Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. 

Θεωρώ πως μερικές φορές ο φόβος είναι πιο χρήσιμος από την άγνοια κινδύνου και ο φόβος πως τα πράγματα ισχύουν στη χειρότερη πλευρά τους πιο πολιτικός από οποιαδήποτε politically correct ανάλυση.

Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν πέφτει, αν δεν ξεφτιλιστεί. >>>

 

Δεν εξαφανίζεται με αυτοματισμό, αν δεν φανεί περιττή στα μάτια του κόσμου. 

Δεν κυριαρχούν σωτήρες, αν πρώτα η Δημοκρατία δεν έχει δείξει ανίκανη να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία της. 

Η Δημοκρατία πέφτει αν δείξει πως είναι ανίκανη και περιττή.

Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. 

Η Δημοκρατία αδυνατεί να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. 

Η Δημοκρατία που διαχειρίζεται η τρικομματική κυβέρνηση έχει επιλέξει τα χειρότερα σενάρια για τις ζωές όλων μας. 

Δεν χρειάζεται ανάλυση. 

Νομίζω πως διαφωνούμε μεταξύ μας στο αν αυτό είναι αναγκαίο ή όχι. 

Όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όμως, υπάρχει. 

Η Δημοκρατία μας εμφανίζεται όλο και πιο ανίκανη να λύσει τα προβλήματα. 

Ακόμη και αυτοί που χειροκροτούν την «γερμανική επιβολή» ως Δημοκρατία, θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να ψηφίσουν Μέρκελ στις επόμενες ελληνικές εκλογές.

Η Δημοκρατία μας επίσης, κάθε ημέρα εμφανίζεται και πιο περιττή. 

 Αχρείαστη, με υποκατάστατα λειτουργίας. 

Ο κοινοβουλευτισμός περιορίζεται σε εκλογή Κοινοβουλίου και όχι απαραίτητα στον τρόπο λειτουργίας του. 

Αφήνω κατά μέρος τα σκανδαλώδη που διανθίζουν τη δράση του (όσοι διαβάσετε το HOT DOC που είναι στα περίπτερα θα δείτε πως λειτουργούν ως μαφιόζοι για να μην δικαστεί ποτέ υπουργός και για τίποτα) και πάω στο συνεχές κλάδεμα κάθε θεσμικής ουσιαστικής λειτουργίας.

Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το θέμα «ΕΡΤ» επιμένω, πως αυτό που κυρίως αποδεικνύεται είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας. 

Τι εννοώ; 

Η κυβέρνηση πέρασε για τις ΔΕΚΟ (όχι μόνο για την ΕΡΤ) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορούν την κατάργησή τους. 

Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι η προσωρινή ανάθεση της Νομοθετικής Εξουσίας (που έχει η Βουλή) στην Εκτελεστική Εξουσία (την κυβέρνηση). 

Δηλαδή ένας μη ψηφισμένος νόμος εφαρμόζεται σε απρόβλεπτες και επείγουσες καταστάσεις και επικυρώνεται εκ των υστέρων από τη Βουλή. 

Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση κυβερνά με νόμους που περνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να υπάρχει επείγουσα ή απρόβλεπτη κατάσταση. 

Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική ή εσωκοινοβουλευτική αντίδραση για κάποιο μέτρο, αυτό περνά αυτόματα για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι κλυδωνισμοί. 

Στο μεσοδιάστημα ως την ψήφισή του, τα media έχουν προετοιμάσει τον κόσμο ή έχουν επέλθει τόσα πολλά ακόμη ανάλογα μέτρα, που η κοινή γνώμη αποκτά τον ρόλο του τρομαγμένου τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.

Ίσως αυτό φαντάζει μια υπερβολή. 

Δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί αισχρός πολιτικαντισμός, αλλά όχι και απραξία της Δημοκρατίας. 

Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα. 

Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Κράτος της Βαϊμάρης. 

Η Γερμανική Δημοκρατία δηλαδή, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί την διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την ταπεινωτική ήττα και την ανάγκη για τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας. 

Το 1930 η Γερμανική Δημοκρατία σπαρασσόταν και αδυνατούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα των Γερμανών. 

Μια ασταθής κυβέρνηση Συμμαχίας κυβερνούσε τη χώρα. 

Ανάμεσα στις αδυναμίες ήταν και αυτή του να νομοθετήσει. 

Έτσι η κυβέρνηση θεώρησε καλό, στο όνομα της σταθερότητας και της διακυβέρνησης της Γερμανίας, να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, που της έδινε το δικαίωμα να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε περιπτώσεις ανάγκης.

(Σας θυμίζει κάτι;)
Επί τρία χρόνια ο Καγκελάριος Χίντεμπουργκ υπέγραφε νόμους που δεν ψηφίζονταν από το Κοινοβούλιο. 

Η κοινοβουλευτική λειτουργία έγινε περιττή. 

Ο κόσμος καταλάβαινε πως τον κοροϊδεύουν και πως η Δημοκρατία όχι μόνο ήταν υποκριτική, αλλά δεν μπορούσε να λύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η κατάρρευση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. 

Έτσι το 1933, ο Χίτλερ κατάφερε να πάρει την εξουσία (με εκλογές και όχι με πραξικόπημα όπως νομίζουν πολλοί) καταδεικνύοντας αυτή την υποκρισία και την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. 

Η Δημοκρατία κατέρρευσε όταν έγινε ανίκανη και περιττή.

Ακόμη και στην Ελλάδα του ‘60 που έγινε το πραξικόπημα, χρειάστηκε η Δημοκρατία να φανεί αδύναμη να αντιμετωπίσει το παρακράτος και οι πολιτικοί να εμφανιστούν ως μαριονέτες που αρκεί κάποιος να τους πληρώσει πολλά για να κάνουν μια αποστασία όπως αυτή του 1965. 

Ο Παπαδόπουλος δεν ήρθε με εκλογές, αλλά αν δεν είχε αυτοξευτελιστεί η Δημοκρατία, ούτε θα ερχόταν, ούτε θα έμενε.
 

Σήμερα ζούμε μια Δημοκρατία σε αυτή την κατάσταση. 

Ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει ξεφτιλιστεί. 

Η Δημοκρατία είναι απαξιωμένη και φαίνεται όλο και περισσότερο αχρείαστη, περιττή. 

Το Κοινοβούλιο «δείχνει» να μην χρειάζεται και η συνεχής επίκληση «κινδύνων» κάνουν την αυταρχική διακυβέρνηση να φαίνεται όλο και πιο δικαιολογημένη.

Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. 

Για να σταθεί, μια αυταρχική κυβέρνηση θα παράγει όλο και περισσότερο αυταρχισμό. 

Για να αποκτά την επίφαση της δημοκρατικής νομιμότητας, θα μετατίθεται σε όλο και πιο ακραίες θέσεις για να ψαρεύει ψήφους από το χώρο που γοητεύει η Χρυσή Αυγή. 

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, κενά πολιτικά και χρήσιμα μόνο για την επιβίωση της κυβέρνησης, θα αποδέχονται όλα τα συντηρητικά μέτρα για να διατηρείται η κυβέρνηση και να επιβιώνουν πολιτικά οι ηγέτες τους. 

Έτσι, θα βοηθούν όλο και περισσότερο στην συντηρητική στροφή διατηρώντας την λεκτική διαφοροποίηση. Το χειρότερο είναι πως περισσότερο αυτά παρά ο Σαμαράς, θα επισείουν την ανάγκη μη εκλογών, ξέροντας πως οι εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος.

Έτσι, με τη μέθοδο του Χίτλερ ή του Παπαδόπουλου, η Δημοκρατία ως ανίκανη, περιττή, ατιμασμένη, δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. 

Σε όλα αυτά που περιγράφω, φαίνεται να απουσιάζει ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Είναι η θέληση του κόσμου και η απόφαση να τα ανατρέψει. 

Αυτό για να γίνει πρέπει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι παραπλανημένοι της συμπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους κινδύνους στον κόσμο και να απαιτήσουν η ανατροπή των αντιδημοκρατικών μέτρων να γίνει τώρα. 

Και ελπίζω να είναι ο λόγος που θα αποδειχθώ πολύ κακός προφήτης.

Υ.Γ. Με φοβίζει περισσότερο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπει στο ρόλο κλητήρα. Παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, θα μπορούσε, όταν -όπως συμβαίνει πάντα- ενημερώθηκε για τα Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να υπογράψει, να προειδοποιήσει πως δεν θα το κάνει για την αποφυγή πολιτικής κρίσης. 

Δεν το έκανε.