Η πολιτική αντιπαράθεση στο βούρκο της λεκτικής βίας

«Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου μας, εμφανίζεται το απαίσιο φαινόμενο ντροπής, βούρκος και πρωθυπουργός να έχουν το ίδιο πρόσωπο»

Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της «Πολιτικής Άνοιξης» για τον 
πρόεδρο της «Νέας Δημοκρατίας» και πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη (1993)

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Στο άρθρο μου «Ο πολιτικός κυνισμός των απαίδευτων και οι χαιρέκακες αντιδράσεις» [έχει αναρτηθεί στο Διαδίκτυο] περιέγραψα μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού: «Ο πρόεδρος της τρικομματικής κυβέρνησης είναι ένας απαίδευτος άνθρωπος: >>>
 



η διπλή σημασία της λέξης είναι εξαιρετικά χρήσιμη και ταιριάζει απολύτως στην περίπτωσή του – απαίδευτος, άνθρωπος χωρίς παίδευση, παιδεία, μόρφωση και απαίδευτος, άνθρωπος που δεν έχει παιδευτεί, δεν έχει ταλαιπωρηθεί, στερείται εμπειριών της… καθημερινής ζωής.

Ο συνδυασμός ευπορίας και απαιδευσίας παράγει το «μείγμα» της πολιτικής του σημερινού πρωθυπουργού: πολιτική που εκπορεύεται από άτομα ιδεοληπτικά μέχρι το μεδούλι, εφόσον στερούνται εκείνης της μόρφωσης που απαιτείται για να χαλιναγωγούνται οι ιδεολογικές οιστρηλατήσεις και να τιθασεύεται ο όποιος αντικοινωνικός κυνισμός – όσοι από τους ένθερμους υποστηρικτές της κυβέρνησης αναφέρονται στο «θάρρος» της και άλλα παρόμοια ηχηρά και ανόητα παραβλέπουν την ακραία φύση των εμμονών, τον πολιτικό κυνισμό που απορρέει από αυτές, την τυφλότητα απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες της στιγμής και, κατ΄ επέκταση, αγνοούν πλήρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την κοινωνία μας» - 
όταν έγραφα αυτές τις αράδες δεν είχα υπόψη μου πιο συγκεκριμένα πράγματα για το πολιτικό παρελθόν του Αντώνη Σαμαρά, έως ότου σκόνταψα σε μια δήλωσή του (1993) για τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Το παρελθόν: 

Η προεκλογική εκστρατεία του 1993 ήταν άκρως επεισοδιακή: 
η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε ανατραπεί από τον Αντώνη Σαμαρά και από μια ομάδα βουλευτών που αποσκίρτησαν από το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» – η όξυνση ήταν αναπόφευκτη κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα.

Στη συλλογική μνήμη, εκείνων που παρακολουθούσαν τα έκτροπα και τις βίαιες σκηνές σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, έχει αποτυπωθεί το μένος των οπαδών της «Νέας Δημοκρατίας» εναντίον των «ανατροπέων» της κυβέρνησης: αλλά τα έκτροπα δεν ήταν κάτι που αιφνιδίασε την κοινή γνώμη, κάποιοι, μάλιστα, τα θεώρησαν φυσιολογικά και περιορισμένα – εκείνο που ήταν πρωτόγνωρο και φαίνεται να πέρασε απαρατήρητο για τους περισσότερους - αλλά όχι για όλους - ήταν τα νέα ήθη που επέβαλλε στην ελληνική πολιτική πράξη ο αρχηγός του νέου κόμματος με τον όνομα «Πολιτική Άνοιξη», ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος της «Νέας Δημοκρατίας» Αντώνης Σαμαράς.

Το γεγονός δε διέλαθε της προσοχής κάποιων οξυδερκών παρατηρητών του αντιπολιτευτικού τύπου, οι οποίοι δεν παρασύρθηκαν από την προοπτική της εφήμερης αποκόμισης «πολιτικού κέρδους» για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη διάσπαση του συντηρητικού πολιτικού χώρου: 
με τίτλο «“Τρόμαξε” ο λόγος Σαμαρά», ο σχολιογράφος της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ», που υπογράφει με τα αρχικά Σ.Κ. επισημαίνει την ακρότητα που εισάγει στο δημόσιο πολιτικό λόγο και την πολιτική αντιπαράθεση ο ηγέτης της «Πολιτικής Άνοιξης» - οι δηλώσεις του αρχηγού του νεοεμφανισθέντος κόμματος για τον πρόεδρο της απελθούσας κυβέρνησης και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κρίθηκαν ως ιδιαίτερα ακραίες και επικίνδυνες. 

Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο αρθρογράφος της αντιπολιτευτικής εφημερίδας «Θεσσαλονίκη», που θα είχε κάθε λόγο να χαίρεται για τους μύδρους κατά του Κ. Μητσοτάκη, όπως ήταν ο κανόνας εκείνη την εποχή («είσαι εναντίον του αντιπάλου μου, είσαι μαζί μου»), καταλογίζει φασίζουσα πρακτική στον Αντώνη Σαμαρά!

Στο βούρκο της… βίας: 

Θα παραθέσω πρώτα τη δήλωση του προέδρου της «Πολιτικής Άνοιξης» Αντώνη Σαμαρά και μετά το σχόλιο από τη στήλη «Βολές» της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη». 

Η εφημερίδα σε ξεχωριστό πλαίσιο δημοσιεύει τη δήλωση του αρχηγού της νεόκοπης «Πολιτικής Άνοιξης» υπό τον τίτλο «Η δήλωση Σαμαρά» και με την εισαγωγή: 
«Ο πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης κ. Αντώνης Σαμαράς, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:…»

Η δήλωση Σαμαρά, λοιπόν: «Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου μας, εμφανίζεται το απαίσιο φαινόμενο ντροπής, βούρκος και πρωθυπουργός να έχουν το ίδιο πρόσωπο.

Πάλι χωρίς αποδείξεις και παρά τις δημόσιες δηλώσεις του περί δήθεν επικείμενης εκ μέρους του προσκόμισης στοιχείων, άνανδρα ο πρωθυπουργός-επιχειρηματίας προσπαθεί να συνδέσει εμένα με δήθεν επιχειρηματικά συμφέροντα.

Επειδή, εκείνος μια ζωή αντιλαμβάνεται την πολιτική ως προσωπική του επιχείρηση και επειδή, όπως σε εκείνον κολλάει λάσπη, νομίζει ότι κολλάει και σε άλλους, συκοφαντεί εκείνον που είχε το θάρρος να καταγγείλει ότι η πολιτική είναι για την Ελλάδα και όχι για την οικογένεια.

Προειδοποιώ αυτό το άθλιο άτομο, που λέγεται Μητσοτάκης, ότι διέπραξε το λάθος της ζωής του. Γιατί τώρα, θα αισθανθεί πόσο ανελέητοι γίνονται αυτοί που έχουν, όπως εγώ, την τιμή τους πέρα και πάνω από όλα.

Εγώ, ανοικτά σήμερα, παρουσιάζω στη δημοσιότητα τη γνησιότερη απόδειξη της προδοσίας Μητσοτάκη στο Μακεδονικό Ζήτημα. 

Και στηρίζω με αδιάψευστα ντοκουμέντα (πρόκειται περί της δεύτερης και τρίτης επιστολής μου προς τον κ. Μητσοτάκη, λίγο πριν την αποπομπή μου από το υπουργείο Εξωτερικών) τους εθνικούς λόγους που επικαλέστηκα, για να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Διότι γνώριζα ακριβώς από παλιά – όπως αποδεικνύουν οι επιστολές – που οδηγούσαν οι κρυφές διαβουλεύσεις που έκπληκτοι παρακολουθήσαμε τον τελευταίο καιρό μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων. Και αυτή την υπογραφή σε βάρος του τόπου μου δεν είχα το δικαίωμα, εφόσον το μπορούσα, να μην την ακυρώσω. Διότι τα κατόπιν εορτής κροκοδείλια δάκρυα στην πολιτική είναι η πιο ανήθικη νοοτροπία του πολιτικού χθες, που η Άνοιξη έχει αποφασίσει να πολεμήσει μέχρι τέλους». [Εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 1993]

Αυτά από την Θεσσαλονίκη του 1993 και από τον πρόεδρο της «Πολιτικής Άνοιξης» Αντώνη Σαμαρά: στην προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, και ο Χάρρυ Κλυν [όσοι απορούν για τις νεοποντιστικές εθνικιστικές του ακρότητες ίσως βρουν μια κάποια εξήγηση σε αυτή την παρουσία του στην προεκλογική σύναξη της «Πολιτικής Άνοιξης»], ο τραγουδιστής Μανώλης Μητσιάς [ είχε εγκλεισθεί στη φυλακή επί δικτατορίας] και η τραγουδίστρια Τάνια Τσανακλίδου [ εδώ διαθέτω μόνο συγκεχυμένες πληροφορίες].

Η βολή από τις «Βολές»: 

Το σχόλιο στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» φέρει τον τίτλο «”Τρόμαξε” ο λόγος Σαμαρά» και έχει ως εξής: «Θα πρέπει πολλούς να προβλημάτισε και πολλούς να ανησύχησε η χθεσινοβραδυνή εμφάνιση του προέδρου της «Πολιτικής Άνοιξης» Αντώνη Σαμαρά στην πλατεία Αριστοτέλους.

Όχι τόσο για τον εγωκεντρισμό που διαπερνούσε την ομιλία του. 

Την αμετροέπεια και την κραυγαλέα απουσία κάθε στοιχείου μετριοφροσύνης και μετριοπάθειας. 

Αλλά κυρίως, για την φασίζουσα λαϊκιστική αντίληψη που χαρακτηρίζει το λόγο του νέου και – όπως θα περίμενε κανείς- σεμνού πολιτικού.

Κι όμως όχι μόνο δε συνέβη αυτό, αλλά εμφανίστηκε ο αρχηγός της ΠΟΛΑ ως τιμητής των πάντων θυμίζοντας με τη συνθηματολογία του άλλες εποχές και άλλους πολιτικούς αρχηγούς που ξεκίνησαν την πολιτική τους σταδιοδρομία ως φορείς ανανεωτικών και ριζοσπαστικών αντιλήψεων και κατέληξαν αρχηγοί κινημάτων με ολοκληρωτικές ιδέες.

Διότι τέτοιες ιδέες απέπνεαν οι χθεσινοί μύδροι του κ. Σαμαρά κατά των προέδρων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και οι βαριές κατηγορίες που κατ΄ επανάληψη εξαπέλυσε εναντίον τους για «εθνική προδοσία», στο χωρισμό των εθνικών μας θεμάτων. Μεταφέροντας το ακροατήριο δεκαετίες πίσω στην εποχή της «εθνικοφροσύνης» και της «εθνοπροδοσίας».

Όμως ο χαρακτηρισμός του «προδότη», ξεπερνά νομίζουμε τα εσκαμμένα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν προέρχεται από άκαπνους πολιτικούς οι οποίοι με τις πλάτες της «οικογένειας» έγιναν και υπουργοί.

Η μακροσκελής αναφορά χθες το βράδυ του κ. Σαμαρά στα γεγονότα της άνοιξης του 1992 που οδήγησαν στην αποπομπή του από την κυβέρνηση έδειξε για μια ακόμη φορά και το πρόβλημα του αρχηγού της ΠΟΛ.Α., ο οποίος κατηγόρησε τον κ. Παπανδρέου «για τη συμφωνία του στον ομαδικό αποκεφαλισμό του υπουργού Εξωτερικών στις 13-4-1992, για να απαλλαγεί η παλαιά ηγεσία από έναν ενοχλητικό πολιτικό». 
Λόγια ανθρώπου που θεωρεί ότι όλη η Ελλάδα περιστρέφεται γύρω από το άτομό του». 
[ Εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Σ.Κ., Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 1993]

Δε θα αναφερθώ σε όσα παρατηρεί ο συγγραφέας του σχολίου της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη»: σημειώνω ότι τα πράγματα έχουν εξελιχθεί πολύ χειρότερα από ό,τι θα φανταζότανε και ο ίδιος – άρα γε ζει ακόμη ο Σ.Κ., ο συντάκτης του σχεδόν προφητικού κειμένου; 

Βλέπει πως μια ολόκληρη χώρα περιστρέφεται γύρω από το υπερτροφικό Εγώ και την ανάγκη ικανοποίησης της μεταφυσικής υποκρισίας ενός ανεπαρκούς πολιτικού και των ακόμη πιο ανεπαρκών ιδεοληπτικών συνεργατών του;

Άλλα συναφή κείμενα αναρτημένα στο Διαδίκτυο: 

Όμηρος Ταχμαζίδης, Το ιδεολογικό ιμάμ μπαϊλντί της τουρκοφοβίας, 

Όμηρος Ταχμαζίδης, Κρυφός και φανερός αντισημιτισμός