Γιατί χούντα δεν ζήσαμε, αλλά ούτε και δημοκρατία. >>>
Το ψωμί
Ήταν 23 Απριλίου του 2010 όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το ακριτικό Καστελόριζο της προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και το μνημόνιο μπαίνει στις ζωές μας. Στόχος ήταν η δραστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, με αφετηρία το 15,8% του AEΠ του 2009, και η επιστροφή στην παραγωγή σταθερών πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να ενισχυθεί η προσπάθεια αποκλιμάκωσης του υπέρογκου δημοσίου χρέους που διατηρεί την Eλλάδα εκτός αγορών.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά, το έλλειμμα παραμένει τεράστιο, ενώ παίζουμε με την προσδοκία επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος φέτος, μετά από δραματικές περικοπές μισθών, συντάξεων και απανωτές αυξήσεις φόρων που γονάτισαν όμως την κατανάλωση, διατηρώντας ύφεση και ανεργία σε πρωτοφανή επίπεδα.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά οι μισθοί, που πλέον κυμαίνονται στα επίπεδα του 2005. Βάσει του Δείκτη Μισθών που κατάρτισε η Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), το επίπεδο των αμοιβών σήμερα φαίνεται να έχει υποχωρήσει στο 81,2% (σε σχέση με το έτος βάσης 2008 που γίνεται η σύγκριση). Η πορεία των μισθών από το δεύτερο μισό του 2010, οπότε άρχισε να εφαρμόζεται και το πρώτο Μνημόνιο παίρνουν την "κάτω βόλτα".
Το α' τρίμηνο του 2010, λίγο πριν την εφαρμογή του Μνημονίου, οι μισθοί είχαν φθάσει και στο υψηλότερο σημείο, στο 104,5%, της περιόδου που εξετάζεται. Μόνο στο α' τρίμηνο του 2013 οι απώλειες ανήλθαν κατά μέσον όρο στο 10,1% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012, έναντι μείωσης 7,76% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.
Σφοδρές είναι όμως και οι αλλαγές στα εργασιακά, σε τέτοιο βαθμό που μόλις δύο χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι καταργείται η Εθνική Σύμβαση Εργασίας και πλέον το κατώτατο ημερομίσθιο θα διαμορφώνεται με νόμο της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή ο ελάχιστος χρόνος ανάπαυσης ημερησίως μειώνεται από τις 12 ώρες στις 11, ενώ προστίθεται ακόμη μια μέρα εργασίας σε ορισμένους κλάδους, όπως το λιανεμπόριο. Η έκτη ημέρα εβδομαδιαίας εργασίας, που θα πραγματοποιείται χωρίς επιπλέον αμοιβή ή ρεπό, εφόσον δεν έχει υπερβεί ο εργαζόμενος τις 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα.
Στην υγεία άνω των 11000 νοσοκομειακών κλινών προβλέπεται να κλείσουν με τις καθορισμένες, από τον εφαρμοστικό Νόμο των μνημονίων, συγχωνεύσεις Κλινικών - Τμημάτων και 50 διασυνδεόμενων Νοσοκομείων. Τα Κέντρα Υγείας υπολειτουργούν, ιδιαίτερα εκείνα των Νησιών, που έχουν εξοργιστικές ελλείψεις. Οι δομές Δημόσιας Υγείας στη πρόληψη, την προαγωγή της υγείας, την αντιμετώπιση χρόνιων και ειδικών νοσημάτων, τα ατυχήματα, τις ψυχιατρικές διαταραχές, την ιατρική της εργασίας, τη γηριατρική, την αποκατάσταση, ανεπαρκούν. Τα Ψυχιατρικά Νοσηλευτικά Ιδρύματα καταργούνται μέχρι το 2015, με τους ασθενείς να κινδυνεύουν να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Οι δαπάνες για την Υγεία μειώνονται κατά 41,4% στο διάστημα 2009-2013.
Μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν, οργανισμοί ιδιωτικοποιούνται, άνθρωποι μένουν στον δρόμο, τη στιγμή που οι μισθοί θυμίζουν τη Βουλγαρία της δεκαετίας του 90’. Παράλληλα την καταστροφή του κοινωνικού κράτους αντικαθιστά η αλληλεγγύη και οι άνθρωποι οργανώνονται στις γειτονιές τους, παλεύοντας για την επιβίωση. Αν υπάρχει μία ομοιότητα με την περίοδο της επταετίας, αυτή είναι στους αριθμούς και στο επίπεδο ζωής. Τρία χρόνια μνημόνιο ήταν αρκετά για να χαθεί ότι κατακτήθηκε σε 40 χρόνια, μετά το 73’ και το ψωμί να γίνει και πάλι σύνθημα!.
Η παιδεία
Μπορεί τις τελευταίες δεκαετίες οι πόρτες της εκπαίδευσης να άνοιξαν για ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας όμως σήμερα βλέπουμε τη στρόφιγγα να κλείνει. Η μαθητική διαρροή σύμφωνα με στοιχεία θα φτάσει το 50% στη τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση ενώ άσχημες είναι οι προβλέψεις και για τη μαθητική διαρροή στο γενικό λύκειο.
Την ίδια στιγμή οι συγχωνεύσεις σχολείων, η διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών, η κατάργηση ειδικοτήτων στην τεχνική εκπαίδευση, η εντατικοποίηση στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και η πλήρης αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στο σχολείο δημιουργεί μια νέα γενιά εξοντωμένων ημί-εκπαιδευτικών χωρίς μόνιμη δουλειά και χωρίς δικαιώματα και μια νέα γενιά “κουρασμένων” μαθητών χωρίς παιδική και εφηβική ηλικία, ποιότητα στην εκπαίδευση και χωρίς προοπτική . Η κατάσταση στο δημόσιο σχολείο -δε ξεχνάμε τις φωτοτυπίες αντί βιβλίων της Διαμαντοπούλου και τις τάξεις-κοντέινερ - θυμίζει πολύ περασμένες δεκαετίες.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε έρευνα της VPRC, το 83% του δείγματος μαθητών στο ερώτημα «πιστεύεις ότι η ποιότητα εκπαίδευσης που παρέχει το ελληνικό σχολείο είναι καλύτερη από αυτή που παρέχουν τα σχολεία στις άλλες χώρες της ΕΕ;» απαντά αρνητικά.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει τον κατήφορο. Η τεράστια μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, οι ελλείψεις σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή αλλά και η παντελής έλλειψη κοινωνικών παροχών στους φοιτητές αλλάζει ριζικά την εικόνα του δημόσιου πανεπιστημίου όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.
Επιπλέον η υποβάθμιση και αποδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευση ως ένα από τα τελευταία “φιλέτα” παραδίδεται κομματι-κομμάτι στα ιδιωτικά συμφέροντα και αποκλείει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Και σε αυτή τη περίπτωση δεν ξεχνάμε τον Αρβανιτόπουλο αν εγκαινιάζει νέες εγκαταστάσεις ιδιωτικού ΙΕΚ την ίδια περίοδο που καταργούσε ειδικότητες στη τεχνική εκπαίδευση και έβαζε σε διαθεσιμότητα χιλιάδες εκπαιδευτικούς.
Ας μην ξεχνάμε όμως και την ιδεολογική επίθεση της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης. Από τη μία η πλήρης κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου που για δεκαετίες σηματοδότησε την ελευθερία και την ριζοσπαστικοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Από την άλλη το παράδειγμα του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού όπου η αναφορά στην Εθνική Αντίσταση καταλαμβάνει μισή περίπου σελίδα ενώ δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ως δικτατορία αλλά παρουσιάζεται ο Ιωάννης Μεταξάς να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από "κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες", ως εθνοσωτήρας που ήρθε για να επιλύσει "την πολιτική αστάθεια" από την οποία "η Ελλάδα ταλανιζόταν".
Το αίτημα για παιδεία σε ό,ποιο σύνθημα και αν το βάλεις δεν είναι απλά επίκαιρο αλλά αποτελεί τη μνήμη ενάντια στη λήθη.
Η Ελευθερία
Από το ξέσπασμα της κρίσης και έπειτα πολιτικοί αναλυτές έλεγαν ότι οι επιλογές που έχει το σύστημα είναι δύο. Είτε να προχωρήσει σε ένα νέου τύπου κοινωνικό συμβόλαιο –παρόμοιο ίσως με αυτό των μεταπολιτευτικών χρόνων-, είτε να εφαρμόσει ένα σχέδιο που περιελάμβανε ένα μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και αυταρχικού κράτους, όμοιο με όσα εφάρμοσαν τα τρομερά παιδιά της σχολής του Σικάγου στην Χιλή του Πινοσέτ.
Η ακροδεξιά του Σαμαρά ήθελε όμως να τελειώνει με τη μεταπολίτευση. Και πιο συγκεκριμένα με τις κατακτήσεις 40 ετών, σε όλα τα επίπεδα. Έτσι γίναμε μάρτυρες της πιο αυταρχικής και βίαιης πολιτικής, με επίθεση στις ελευθερίες και τα δικαιώματα, με ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαπόμπευσης των ομοφυλόφιλων, των οροθετικών, των εργατών και όσων αντιστέκονται.
Η Ελλάδα έχει ξανά πολιτικούς κρατούμενους, κάθε εβδομάδα στα δικαστήρια καλούνται απεργοί που αντιστέκονται και η ΕΛΑΣ έχει κληθεί να επιβάλλει νόμο και τάξη. Ο φόβος έχει επιστρέψει και οι γειτονιές δεν είναι πλέον ασφαλείς. Τάγματα εφόδου κάνουν την εμφάνισή τους, ο πρωθυπουργός της χώρας απειλεί ότι θα αποβάλει τα μεταναστόπουλα από τους παιδικούς σταθμούς, η θεωρία των δύο άκρων κάνει δυναμική εμφάνιση στη δημόσια ζωή και το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει με το «μαύρο» στην ΕΡΤ και την κατάληψη του ραδιομεγάρου από τους εργαζόμενους.
Σαράντα χρόνια μετά οι απειλές εισβολής στο πολυτεχνείο έχουν να κάνουν με την ελεύθερη ΕΡΤ και όχι με τον πομπό των φοιτητών. Τα ΜΑΤ θα εισβάλλουν για να πιάσουν απολυμένους διοικητικούς υπαλλήλους και όχι αντιδρώντες στο καθεστώς. Οι μαύρες εποχές που μια χώρα ήταν στο γύψο επιστρέφουν. Και η Ελευθερία που είχε ξεχαστεί, ξαναγίνεται σύνθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου