Τέρμα τα αστεία, ή μήπως όχι…;

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να σου γράψω μετά την επέμβαση των ΜΑΤ στην Αγία Παρασκευή, και τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς για τη χουντική ανακατάληψη του ραδιομεγάρου, ήταν πως θα πρέπει να τελειώσουμε τα αστεία με όσους στηρίζουν, ολόθερμα ή στο περίπου, αυτή την κυβέρνηση. 

Να ξεκινήσουμε δηλαδή μία δυναμική αντιπαράθεση με όσους, χωρίς να παίρνουν την ευθύνη για τις αποφάσεις των φασιστών με τα κουστούμια που βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου, λένε «τι να κάνουμε, αυτά λένε >>>




οι νόμοι, αυτά ψηφίζει το κοινοβούλιο». 

Με όσους πήγαν και ψήφισαν την Τρίτη την τροπολογία για να δοθούν οι άδειες ψηφιακής τηλεοπτικής εκπομπής στους χρεωκοπημένους νταβατζήδες της ιδιωτικής τηλεόρασης. 

Με όσους, όπως τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, αποφάσισαν μόλις προχθές να σπάσουν το «εμπάργκο» στην ΥΕΝΕΔ του Κεδίκογλου, γιατί, λένε, η Βουλή νομιμοποίησε τη λειτουργία της.

Αλλά το πήγα και παραπέρα. 

Να τα σπάσουμε χοντρά με όποιον στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο που πάμε τα παιδιά μας, όχι μόνο έχει κάνει τη μαλακία και έχει ψηφίσει κάποια από τις συνιστώσες της κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, αλλά που δεν οργίζεται με αυτά που συμβαίνουν. 

Με όσους βλέπουν τον Άδωνι στην τηλεόραση και δεν λένε «να ένας φασίστας με κοστούμι». 

Με όσους ζητούσαν, υπνωτισμένοι από την μαύρη προπαγάνδα των ΜΜΕ, να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι προέρχεται και τώρα σηκώνουν τους ώμους όταν τους ρωτάς αν καταδικάσουν τις αγριότητες των ΜΑΤ απέναντι σε άοπλους εργαζόμενους που απολύθηκαν παράνομα και στο τσακ μπαμ από τη χειρότερη κυβέρνηση που έχει δει αυτός ο τόπος από τη χούντα. 

Με αυτούς που ζουν τη ζωή τους αδιάφορα, που τρία χρόνια τώρα, και ιδιαίτερα μετά τον Ιούνιο του 2012, δεν έχουν ποτέ αναρωτηθεί αν αυτό που ζούμε είναι μία δημοκρατία που μοιάζει με χούντα, ή μία χούντα που φέρνει κάπως σε δημοκρατία.

Και μετά, όπως γίνεται συνήθως, η αγάπη και η προσδοκία για μία ζωή που θα έχει γεύση από γιορτή και όχι από σκατά, όπως σήμερα, συμμάζεψε την οργή μου, που είναι μέρες, όπως σήμερα, που ξεχειλίζει. 

Τα λέμε από κοντά στη λεωφόρο Στρατού μπροστά από την ΕΡΤ3.

Ο alterthess ιανός