Η πόλωση είναι πραγματική και, απ' ό,τι φαίνεται, αναγκαία
Ο Γεωργιάδης προκάλεσε δημόσια σύγκρουση γύρω από το θέμα της Υγείας. >>>




Όχι μόνο με το γνωστό ιταμό ύφος του, την προπέτεια και την επιπολαιότητά του, αλλά κυρίως με το περιεχόμενο της πολιτικής του. 
Ακολουθώντας τις μνημονιακές δεσμεύσεις, μειώνει τη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στο 40% του μέσου ευρωπαϊκού όρου και οδηγεί στην εκτίναξη τις φαρμακευτικές - ιατρικές δαπάνες των νοικοκυριών, που πιέζονται από την ακραία λιτότητα. 
Αποτέλεσμα; Μεγάλο μέρος των πολιτών -ανασφάλιστοι ή ανήμποροι να αγοράσουν τα φάρμακα- μένουν χωρίς φάρμακα. 
Με το νέο έτος μπαίνουν "διόδια" 25 ευρώ στα νοσοκομεία, ενώ η διάλυση του ΕΟΠΥΥ καθιστά σχεδόν πολυτέλεια την πρόσβαση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στην τριτοβάθμια υγεία.

Το πρόβλημα της Υγείας αποτελεί το πρώτο θανατηφόρο σύμπτωμα του Μνημονίου. 
Δεν έχει μόνο δημοσιονομικές πλευρές, αλλά αναδεικνύει ανάγλυφα τα συμφέροντα του κεφαλαίου του φαρμάκου (με πρωταθλήτριες τις πολυεθνικές) εις βάρος των πολιτών. 
Η αντιπαράθεση γύρω από το θέμα της Υγείας δεν είναι άλλη μια ευκαιρία διαμάχης κορυφών. Δεν είναι άλλο ένα ρεπερτόριο τηλεμαχίας. Αφορά τη ζωή των πολιτών. 
Γι' αυτό ο πολιτικός ανταγωνισμός που οργανώνεται γύρω από διαφορετικές προγραμματικές προτάσεις, ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, ανταποκρίνεται στην κοινωνική πόλωση, που ολοένα βαθαίνει.

Η πρόθεση της τηλε-διαπλοκής να εμφανίσει την πολιτική σύγκρουση ως συνηθισμένη αντιπολιτευτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ του πονηρού. 
Επιχειρείται η αποπολιτικοποίηση, ώστε να υποβαθμιστεί η ανάγκη εναλλακτικών πολιτικών επιλογών. 
Η διαπλοκή εμφανίζεται ως συνήγορος της κυβέρνησης, με πρώτο μάρτυρα υπεράσπισης τον Βενιζέλο. 
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αναξιόπιστος και διαβλητός, προσφέρει στήριγμα στον Γεωργιάδη αξιώνοντας κυβερνητική στήριξη για να κουκουλωθεί το σκάνδαλο με τα υποβρύχια. Οι συνήγοροί του ανακαλύπτουν και σ' αυτή την περίπτωση άλλη μια άσκηση αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν πόσο πνίγει την πολιτική ζωή του τόπου η δυσοσμία των σκανδάλων.

Η πολιτική πόλωση αντανακλά την κοινωνική πόλωση. 
Όταν δισ. ευρώ "ταξιδεύουν" με υποβρύχια που γέρνουν, όταν η λίστα Λαγκάρντ και οι άλλες λίστες της φοροδιαφυγής παραμένουν ανεξέλεγκτες, είναι εύκολο η κοινή γνώμη να εξανίσταται, πόσο μάλλον όταν πετσοκόβονται τα φάρμακα... 
Προκαλεί εντύπωση η προσπάθεια κομμάτων, όπως η ΔΗΜ.ΑΡ., να διαγράψουν την κοινωνική βάση της πολιτικής πόλωσης προκειμένου να ταλαντεύονται ως "αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση". 
Η όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων επιβάλλει να λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις σε αντιστοιχία με τις κοινωνικές εμπειρίες. 
Από άλλη σκοπιά, το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ, το οποίο περιχαρακώνεται στο "παρών", που ισοδυναμεί με "απών".

Η πολιτική πόλωση είναι πραγματική, προέρχεται από την κοινωνική απόγνωση. 
Και είναι αναγκαία για να δώσει σάρκα και οστά στην εναλλακτική πρόταση, στη δημοκρατική ανατροπή. 
Το επιβεβαιώνει με τη στάση της η κυβέρνηση, που αρνείται τον διάλογο και επισπεύδει την ψήφιση αντιλαϊκών μέτρων.