Ο Μικρός Πρίγκηπας (μια μέρα θα πάρει το όπλο του)

Στάθης στον eniko

Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν έχει ανάγκη από μαγκάλι, ζεσταίνεται στο χλιαρό φως των αστεριών. 

Οι μικροί Πρίγκηπες, αγόρια και κορίτσια, 300.000 Ελληνάκια που κρυώνουν, οι 250.000 παιδικές ψυχές που υποσιτίζονται, ποιων υποτελών πολιτικών τους «εφιάλτες των Χριστουγέννων» θα στοιχειώσουν; Μάλλον κανενός.

Ολοι αυτοί που παίρνουν το φαγητό των παιδιών απ’ το τραπέζι, έχουν πάντα κάποια καλή δικαιολογία να ξεστομίσουν, «η πατρίς, η θρησκίς κι ο Λάμαχος», καμμιά ντροπή όμως για τη ντροπή που απλόχερα σκορπάνε - διότι αυτοί που κρυώνουν και πεινάνε, ντρέπονται κι από πάνω, οι πιο πολλοί, >>>

σαν να φταίνε οι ίδιοι για τη συμφορά που τους έχει βρει.

Κάνουν καρδιά, κάνουν «ψυχή βαθειά» πριν από την ώρα τους οι Μικροί Πρίγκηπες που κρυώνουν και πεινάνε, προσπαθούν να μείνουν αξιοπρεπείς στο σχολείο, ώσπου μια λιποθυμία, ένα τρέκλισμα που επιμένει, να προδώσουν το δράμα τους,

την αδυναμία του πατέρα τους και της μάνας τους να τα θρέψουν καλά, που αδυναμία δεν είναι, αλλά εξαναγκαστική υπαγωγή στον ζυγό της σκλαβιάς, στον σωρό με τις παράπλευρες απώλειες εκείνης της πολιτικής που παράγει φτώχεια προκειμένου να παράξει πλούτο.

Οι Μικροί Πρίγκηπες είναι πανίσχυροι, έχουν το σθένος και τη φαντασία των μικρών παιδιών που μπορούν να ταξιδεύουν από αστέρι σε αστέρι, και γι’ αυτό ευάλωτοι. Διότι δεν είναι χαζοί. Βλέπουν ποιος τούς αρπάζει τη ζωή και οι ψυχές τους γεμίζουν από μια ύλη που θα αποκτήσει πρόσημο πολύ αργότερα - για καλό ή για κακό.

Για την ώρα, μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία τους, όχι μόνον 350.000 Μικροί Πρίγκηπες, αλλά 1.000.000 αγόρια και κορίτσια, Ελληνάκια που δυσπραγούν, ζουν το τραγικό και το γελοίο που κτίζεται γύρω τους, ως άλλο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, απ’ το οποίο θα πρέπει ή να δραπετεύσουν μεταναστεύοντας, ή να γίνουν κρέας για τα φράγκα των Δυνατών, παραμένοντας.

Ξεφεύγουν απ’ την τύρβη και τον ζόφο οι Μικρές Πριγκήπισσες και οι Μικροί Πρίγκηπες μιλώντας με τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, με τους φίλους και τις παρέες τους, με τα παιχνίδια τους, αλλά ακούνε πάνω στη στέγη του σπιτιού να τρίζει η υποθήκη, να ακονίζουν τα νύχια τους οι ιέρακες

και βλέπουν κάτι παλληκάρια της φακής σαν τον πολύ Τζαμτζή, τον απίθανο Αργύρη Ντινόπουλο ή τον σοσιαλίσταρο Σηφουνάκη, να βγαίνουν στα κεραμίδια και να ωρύονται ότι ο ενιαίος φόρος ακινήτων ή ο νόμος για τους πλειστηριασμούς θα περάσουν μόνον πάνω απ’ το πτώμα τους - προφανώς από καιρό νεκροί, διότι είπαν «ναι» στους δύο εν λόγω νόμους, πριν καν περάσουν.  

Κιοτήδες

και κότες πολλοί, ουδέποτε έλειψαν απ’ αυτόν τον τόπο, αλλά το κακό παράγινε. Δεν έχει πια λέξεις να ειπωθεί, τις φορολογεί ο κ. Στουρνάρας, τις διαστρέφει ο Αδωνις, τις βιάζει στα δελτία των 8.00 η διαπλοκή.

Γράψε επιτέλους δυο λέξεις χαρούμενες σαν παιδικές ζωγραφιές, λέω μέσα μου, χρωμάτισε ένα αεροπλανάκι να το πάρει ο Μικρός Πρίγκηπας και να ταξιδέψει πάνω στο ουράνιο τόξο, σκιτσάρισε το λοξό χαμόγελο του Ηλιου που όλα τα βλέπει Ανίκητος, μη βυθίζεσαι συνεχώς

στη γκρίζα ζώνη του άνεργου με τις γροθιές του σφιγμένες μέσα στις τσέπες «σαν χειροβομβίδες», στο παράπονο των παιδιών που τα ζαλίζει η πείνα, τα ταπεινώνει η φτώχεια, τα βασανίζει το κρύο. Κι αν δεις παράμερα τη μάνα Ελλάδα να κλαίει,

μην το γράφεις. 

Οχι από περηφάνια, όχι για να μη δουν δακρυσμένη τη μάνα τους οι Σπαρτιάτες, αλλά από γλίτσα, ρε! 

Χαζογέλα, μη «ρίχνεις» και τους άλλους. 

Δες το Χρηματιστήριο. Ποιο σκάνδαλο; 

τόση κλάψα, τόση γκρίνια, για κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ας πρόσεχαν όσοι, κατά τον κ. Σημίτη, «δεν πρόσεξαν», κατά τα άλλα η Δικαιοσύνη απεφάνθη: ούτε δόλος υπήρξε, ούτε χωσιά. Ούτε έγινε ποτέ η μεγαλύτερη ανακατανομή εισοδήματος.  

Πριν από τα

Μνημόνια. 

Τα οποία ανήγαγαν την ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των πλουσίων σε ειμαρμένη, σε κισμέτ, σε σκοπό της ζωής του ανθρώπου.  

Γιατί να ζεις, φίλε μου, αν η ζωή σου δεν πλουτίζει τον αγά Εταιρεία, τον αγά Τράπεζα, τον αγά Διαπλοκή, αν δεν

σου παίρνει τα παιδιά το παιδομάζωμα του υποσιτισμού, του κρύου, του ξεπεσμένου σχολείου, της μελλοντικής σκλαβιάς. 

Τι νόημα έχει η ζωή σου αν είναι άχρηστη στην εκμετάλλευση, στην κερδοσκοπία, στην απληστία, στη βία των ισχυρότερων; - όμως όλα αυτά τα ξέρεις, τα έχουμε ξαναπεί και θα τα ξαναλέμε ώς το 2025, ή το 2045, ή το 2065, για όσο δηλαδή κρατήσει η κάθοδος στον Αδη, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, αν δεν τα αλλάξεις εσύ, εμείς, θα έλεγα, αν αυτό δεν υπήρχε ο κίνδυνος να εκληφθεί ως λαϊκισμός απ’ την Αστυνομία της Σκέψης.

Απ’ αυτά τα ψώνια που μας κάνουν καψώνια, συνδυάζοντας το τερπνόν (να διασκεδάζουν) μετά του ωφελίμου (να κονομάνε)...