(Το εντιτόριαλ του UNFOLLOW 24)
Ο λόγος περί συλλογικής ευθύνης καλά κρατεί. Οι δημοσιολογούντες στο
ευρύ μέτωπο του δημοσίου λόγου που ελέγχει η κυβέρνηση δεν σταματούν να
στηλιτεύουν τις κραυγές για «λαμόγια επιχειρηματίες» και «προδότες
πολιτικούς» και τις εκκλήσεις για «λαϊκά δικαστήρια» και «κρεμάλες», και
να προειδοποιούν ότι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι
υπόθεση επικίνδυνη και οδηγεί στον φασισμό. Θα είχαν αναντίρρητα δίκιο,
αν δεν >>>παρέλειπαν τεχνηέντως να διευκρινήσουν ότι είναι άλλο πράγμα το πολιτικό σύστημα με τη θεσμική έννοια κι άλλο με την έννοια της συμπαιγνίας επαγγελματιών πολιτικών που ευθύνονται για την εξαθλίωση των πολιτών επειδή υπερασπίζονται μόνο τα συμφέροντα τα δικά τους και μιας μικρής ομάδας ολιγαρχών, που ελέγχει σχεδόν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας.
Όσο απαραίτητο είναι για τη δημοκρατία να προστατευτεί το πρώτο τόσο ζωτικό είναι να βρεθεί το δεύτερο ενώπιον της δικαιοσύνης.
Στην πραγματικότητα, η ίδια η προστασία του πολιτικού συστήματος –με
την έννοια εκείνου του μηχανισμού που διαμεσολαβεί τα αντικρουόμενα
συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων– είναι που δημιουργεί την τόσο
επείγουσα ανάγκη να λογοδοτήσουν όχι ένας-δυο αποδιοπομπαίοι τράγοι αλλά
οι κορυφαίοι αρχιτέκτονες της ασυδοσίας της εξουσίας.
Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, τότε στ’ αλήθεια είναι το πολιτικό σύστημα με τη θεσμική έννοια που κινδυνεύει – και γι΄αυτόν τον κίνδυνο η ευθύνη όχι μόνο δεν είναι συλλογική αλλά είναι απολύτως επιμερισμένη.
Διότι ούτε ο «λαϊκισμός» γενικώς και αορίστως, που τα φερέφωνα της κυβέρνησης δεν ξέρουν καν τι σημαίνει, ούτε οι «πλατείες» και οι «αγανακτισμένοι», ούτε η νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση του πρώην 4%, ευθύνονται για την ασυδοσία αυτή.
Αντιθέτως ευθύνονται πρωτίστως τα πολιτικά πρόσωπα και οι κύκλοι που, όσο κι αν αλλάζουν κάθε τόσο τη ρητορική τους, δεν έχουν απαγκιστρωθεί από την εξουσία εδώ και δεκαετίες, ενώ με θράσος αποφεύγουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν.
Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, τότε στ’ αλήθεια είναι το πολιτικό σύστημα με τη θεσμική έννοια που κινδυνεύει – και γι΄αυτόν τον κίνδυνο η ευθύνη όχι μόνο δεν είναι συλλογική αλλά είναι απολύτως επιμερισμένη.
Διότι ούτε ο «λαϊκισμός» γενικώς και αορίστως, που τα φερέφωνα της κυβέρνησης δεν ξέρουν καν τι σημαίνει, ούτε οι «πλατείες» και οι «αγανακτισμένοι», ούτε η νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση του πρώην 4%, ευθύνονται για την ασυδοσία αυτή.
Αντιθέτως ευθύνονται πρωτίστως τα πολιτικά πρόσωπα και οι κύκλοι που, όσο κι αν αλλάζουν κάθε τόσο τη ρητορική τους, δεν έχουν απαγκιστρωθεί από την εξουσία εδώ και δεκαετίες, ενώ με θράσος αποφεύγουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν.
Ο κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα είναι το έλλειμμα δικαιοσύνης.
Τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια.
Τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου