Είναι οι προσπάθειές τους των συφοριασμένων σαν των Τρώων, ό,τι κι αν κάνουν, θα πέφτουν πάνω στον Ευάγγελο Βενιζέλο. 
Όποιο όνομα κι αν διαλέξουν, είτε ονομαστούν «58» είτε ονομαστούν «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη», ο κόσμος θα τους εκλαμβάνει ως το ψευδώνυμο διαφυγής του Βενιζέλου, θα είναι για τον Βαγγέλη ό,τι ήταν το 1963 για τον Καραμανλή το «Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης». 
Η σωτηρία του κονσιλιέρι του συστήματος, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από κάθε ύποπτη νομική διευθέτηση, δεν είναι αποστολή, είναι κατάρα. 
Και στο φινάλε, πόσο μακριά μπορεί να πας ως κέλυφος ενός κόμματος που στον νομό Αττικής δεν παίρνει ούτε ψήφο στις ηλικίες κάτω των 50; 
Α, μην το ξεχάσω, οσονούπω επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ και ο Λοβέρδος, επιβεβαιώνοντας τον νόμο του Μέρφι που λέει ότι «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».

Είναι οι προσπάθειές τους των συφοριασμένων σαν των Τρώων, πριν καλά-καλά ξεμυτίσουν στην πολιτική σκηνή, ταυτίστηκαν με το πιο απεχθές κομμάτι της μιντιακής διαπλοκής. 
Τους πήρε στην πλάτη του ο ΔΟΛ, τους έκανε αφιερώματα, τους έστησε δημοσκοπήσεις, τους παρουσίασε σαν Χριστούς που μπαίνουν στα Ιεροσόλυμα καβάλα σε γαϊδουράκια. Προβολή μέχρι γελοιότητας, νομίζω ότι και οι ίδιοι θα νιώθουν άσχημα από τα γκροτέσκ ρεπορτάζ που συνοδεύουν κάθε δημόσια εμφάνισή τους.

Σημίτης+Βενιζέλος+ΔΟΛ, η εξίσωση της απόλυτης καταστροφής. 
Κι αν βάλεις και τους καινούργιους, τον Πέτρο που έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, τη Σώτη που αποκαλεί τους σκουπιδιάρηδες μαφιόζους και τον Γρηγόρη που θεωρεί ότι στην Ελλάδα του Μνημονίου ο κόσμος αυτοκτονεί από έρωτα, τότε τον τελικό λόγο τον έχει αναγκαστικά ο Καβάφης: 
«Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα. Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε".