Οι "κομμουνιστές" του ...Νταβός !

Καταδικάζουν την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα, της Γης οι... χορτασμένοι

Αν κάποιος άκουγε τα νέα που έρχονται από το Νταβός τις τελευταίες μέρες, θα νόμιζε ότι στο πολυτελές θέρετρο των ελβετικών Αλπεων δεν πραγματοποιείται το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, η καθιερωμένη ετήσια σύναξη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ του πλανήτη, αλλά το συνέδριο κάποιου… κομμουνιστικού κόμματος. Δισεκατομμυριούχοι επενδυτές, ανώτατα στελέχη επιχειρηματικών κολοσσών με επταψήφιες ετήσιες αποδοχές, επικεφαλής διεθνών οργανισμών, αρχηγοί κρατών και πολιτικοί >>>
 




ηγέτες που ξόδεψαν την καριέρα τους στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, ακόμη και θρησκευτικοί ηγέτες, βγήκαν ο ένας μετά το άλλον και καταδίκασαν την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα στον πλανήτη που έχει αποτέλεσμα μόλις 85 άνθρωποι να κατέχουν σήμερα όσα έχει ο μισός πληθυσμός της Γης (περίπου 3,5 δισ.).

Απειλή

Την αρχή έκανε το ίδιο το Οικονομικό Φόρουμ όταν λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της σύναξης του Νταβός προειδοποίησε ότι το εισοδηματικό χάσμα είναι μία από τις 31 σημαντικότερες απειλές για την παγκόσμια οικονομία. 

Δημοσκόπηση μεταξύ 700 ειδικών που διενήργησε το ίδιο το Φόρουμ ανέδειξε μάλιστα ότι η εισοδηματική ανισότητα είναι η μεγαλύτερη απειλή της επόμενης δεκαετίας. 

Σε ανάλογες προειδοποιήσεις και λεκτικούς αφορισμούς κατά της ανισότητας προέβησαν στη συνέχεια: η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκουρία, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίντζο Αμπε και ο Βρετανός ομόλογός του Ντέιβιντ Κάμερον, ο πρόεδρος του γνωστού μας IIF -που αντιπροσωπεύει περισσότερες από 400 μεγάλες τράπεζες- Τιμ Ανταμς, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του διεθνούς κολοσσού ορκωτών λογιστών KPMG, Τζον Βεϊμέγερ, ο διευθύνων σύμβουλος της Morgan Stanley, Τζέιμς Κόρμαν. 

Ακόμη και ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Φραγκίσκος, παρενέβη καλώντας με μέιλ τις ελίτ στο Νταβός να δημιουργήσουν συνθήκες για μεγαλύτερη απασχόληση και καλύτερη κατανομή εισοδήματος στον κόσμο.

Η πανστρατιά των ελίτ κατά της εισοδηματικής ανισότητας εξέπληξε αρκετούς, αφού τη δουλειά αυτή αναλάμβαναν συνήθως στο παρελθόν όσοι διαδήλωναν κατά της πλουτοκρατίας έξω από το Οικονομικό Φόρουμ. 

Οπως ήταν φυσικό, τροφοδότησε ενδοιασμούς για το αν τα… δάκρυα των παραπάνω έχουν κάποιο ίχνος ειλικρίνειας. 

Οι πρακτικές των ελίτ άλλωστε, τόσο στα τελευταία 40 χρόνια -περίοδο κατά την οποία η εισοδηματική ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών άνοιξε τρομακτικά- όσο και στα πέντε που ακολούθησαν από το κραχ του 2008, έχουν δείξει ότι δεν τους καίγεται καρφί.

Η διάσωση των τραπεζών

Οι πολιτικές ελίτ δαπάνησαν τεράστια ποσά από τον δημόσιο κορβανά για τη διάσωση των τραπεζών αλλά για τους πολίτες τους επιφύλαξαν… δημοσιονομική προσαρμογή, αυστηρή λιτότητα δηλαδή που οδήγησε μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού σε χειρότερη οικονομική κατάσταση, σε φτώχεια.

Οι επιχειρηματικές ελίτ από την πλευρά τους αρνήθηκαν την ανάληψη ρίσκου λέγοντας «πάσο» στις παραγωγικές επενδύσεις, σε οποιαδήποτε κίνηση αναθέρμανσης της οικονομίας που θα συντελούσε στην αύξηση των εισοδημάτων των πολλών. 

Με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης η επιχειρηματική κοινότητα του πλανήτη καθόταν ήδη πάνω σε μια τεράστια πίτα ρευστότητας. 
Το 2008 οι μη χρηματοπιστωτικές εταιρείες που συμμετέχουν στη διαμόρφωση του παγκόσμιου δείκτη μετοχών S&P 1200 -δηλαδή 975 από τις 1.200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου- είχαν στα ταμεία τους συνολικά διαθέσιμα 1,95 τρισ. δολαρίων. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα -και ενώ η παγκόσμια οικονομία είχε βουλιάξει και αναδυθεί από τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 60 ετών- το συνολικό ρευστό που διακρατούσαν οι επιχειρήσεις αυτές στα ταμεία τους είχε εκτοξευτεί στα 3,2 τρισ. δολάρια, 62% υψηλότερα.  
Επί 4 χρόνια μείωναν κόστη, αλλά δεν ξόδευαν, δεν επένδυαν. 

Η άνοδος 30% που σημείωσε ο δείκτης S&P 500 κατά τη διάρκεια του 2013, η ανάκαμψη των οικονομιών της Δύσης, η αύξηση της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης και το χαμηλό κόστος δανεισμού θα έπρεπε λογικά να τις οδηγήσει πέρσι σε αύξηση των δαπανών τους. 

Αυτό όμως δεν συνέβη και τα διαθέσιμά τους συνέχισαν να αυξάνονται και το 2013. 
Πρόσφατη μελέτη τής Deloitte έδειξε μάλιστα ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του ρευστού συγκεντρώνεται πλέον στα χέρια όλο και λιγότερων επιχειρήσεων (βλ. γράφημα) .

Η υπερσυσσώρευση αυτού του ρευστού ευθύνεται, σύμφωνα με αρκετούς οικονομολόγους, για την αργή έξοδο πολλών οικονομιών από την κρίση. 

Καθώς οι εταιρείες διατηρούν χαμηλό το λειτουργικό κόστος τους και δεν επενδύουν σε εξοπλισμό, ο πλούτος τους δεν διαχέεται, η ευρύτερη οικονομία δεν ωφελείται, ούτε βέβαια το σύνολο του πληθυσμού. 

Πού επενδύουν όμως οι ελίτ αυτό το περίσσευμα; 

Μα φυσικά εκεί που κρύβονται οι υψηλές αποδόσεις, δηλαδή στα υψηλού κινδύνου hedge funds, το ενεργητικό των οποίων εκτοξεύτηκε πέρσι 17% υψηλότερα, στο επίπεδο-ρεκόρ των 2,63 τρισ. δολαρίων.

 efsyn