Υπόσχεται. Όπως ...2012. Πιστεύουμε ...Σαμαρά, γιατί έκανε ότι υποσχέθηκε...

Στις 31 Μαΐου του 2012, λίγες δηλαδή ημέρες πριν από την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου, ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, σε ομιλία του στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, δήλωνε στο ίδιο ύφος των Ζαππείων, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά 18 σημεία, ότι θα αλλάξει την Ελλάδα, αν τον ψηφίσει ο ελληνικός λαός, αλλά κυρίως θα ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική, σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος, αλλάζοντας τα Μνημόνια. Ο Αντώνης Σαμαράς είχε υποσχεθεί ότι προτεραιότητες για τη δική του κυβέρνηση είναι τρεις. «Ανάπτυξη – Ανακούφιση, Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής για να την αλλάξουμε σε μια Ευρώπη που κι αυτή αλλάζει, Δικαιοσύνη και Ασφάλεια, για να αποκαταστήσουμε την κοινωνική συνοχή >>>

 

και να ξαναγίνουμε ‘φυσιολογική’ χώρα». 

Αυτές ήταν οι προτεραιότητες. 

Δηλαδή οι τρεις βασικοί άξονες στους οποίους, ο υποψήφιος τότε πρωθυπουργός θα εφάρμοζε την κυβερνητική του πολιτική. 

Ο Αντώνης Σαμαράς, χρησιμοποιώντας όμορφα λόγια απέναντι σε έναν λαό που ήδη δοκιμαζόταν από τις μνημονιακές πολιτικές, κατάφερε τελικά να εκλεγεί πρωθυπουργός, αλλά δύο σχεδόν χρόνια μετά αυτό που γίνεται αντιληπτό και στον πλέον δύσπιστο είναι ότι έσπασαν και οι τρεις βασικοί άξονες.

Η ανάπτυξη – ανακούφιση για τη χώρα και τον λαό όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν έτι περαιτέρω. 

Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής, προκειμένου εκείνη να αλλάξει όχι μόνο δεν έγινε, αλλά στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν να ακολουθήσει ακόμα πιο σκληρή πολιτική, λέγοντας «ΝΑΙ σε όλα» στους δανειστές και ζητώντας από τις κοινοβουλευτικές ομάδες ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν τις απαιτήσεις των εταίρων – δανειστών. 

Δικαιοσύνη και Ασφάλεια επίσης δεν υπήρξε, καθώς καθημερινά βγαίνουν δεκάδες σκάνδαλα και σκανδαλάκια, η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν πιάστηκε, αλλά εξακολουθεί να καλπάζει και η ατιμωρησία μοιάζει να είναι καθεστώς. 

Σε αυτά τα πλαίσια, είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεται η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας ότι ζει σε ένα εξαιρετικά ανασφαλές περιβάλλουν, ενώ σχετικά με την άλλη έννοια της Ασφάλειας, όσοι τόλμησαν να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν κατά αυτής της κυβερνητικής πολιτικής γνώρισαν καλά τη δύναμη των γκλομπς και των δακρυγόνων, με λίγα λόγια τη σκληρή καταστολή. 

Ακόμα όμως και όσοι δεν διαδήλωναν γνώρισαν την μερική απαγόρευση κυκλοφορίας, κάθε φορά που κάποιος υψηλά ιστάμενος εκπρόσωπος των δανειστών επισκεπτόταν τη χώρα, οι αρχές έκριναν σωστό να αποκλείουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. 

Ίσως για να μη βλέπουν οι εταίροι τη φτώχεια, τη δυστυχία, την εξαθλίωση και δεν μπορούσαν να απολαύσουν με ευχαρίστηση τα λουκούλλεια γεύματα, τα οποία συνόδευαν την επίσκεψή τους.

Ο Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία του στο ΕΒΕΑ, έλεγε ότι από αυτούς τους τρεις άξονες, οι οποίοι έσπασαν, οι πολίτες θα είχαν να κερδίσουν πέντε πράγματα, υποστηρίζοντας ότι:

«Οι πολίτες τι θα έχουν να κερδίσουν από την Πολιτική μας; Πέντε πράγματα: 

Πρώτον: Θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας και θέσεις εργασίας. Ή για να το πω αλλιώς: δουλειές, δουλειές και δουλειές. Αυτό σημαίνει Ανάκαμψη σε πρώτη φάση και Ανάπτυξη στη συνέχεια… 

Δεύτερον, Ανακούφιση των δανειοληπτών – των νοικοκυριών, αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου. 

Τρίτον, παραμονή στο ευρώ με συνθήκες τέτοιες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Όχι να πεθαίνει από τον αργό και βασανιστικό θάνατο που προκαλεί η σημερινή ασφυξία… Αυτό θα κερδίσουμε με την επαναδιαπραγμάτευση, ή αναθεώρηση, ή όπως θέλετε πέστε το. Που πολλοί την καταδίκαζαν και την απέκλειαν ως χθες. Και τώρα την ανακάλυψαν! Και που δεν έχει καμία σχέση με τη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, που υπόσχονται κάποιοι άλλοι. Και που δεν οδηγεί σε καλύτερη Οικονομική Πολιτική, αλλά σε βέβαιη οικονομική καταστροφή: Εκτός ευρώ! Και με πολύ χειρότερα Μνημόνια, που θα κληθούμε τότε να υπογράψουμε…

Τέταρτον, αποκατάσταση αδικιών που ήδη έγιναν. Και σίγουρα άμεση αποκατάσταση των πιο ακραίων αδικιών. 

Πέμπτον, μέτρα για την Ασφάλεια του Πολίτη: από την εγκληματικότητα που είναι πια ανεξέλεγκτη. Και από τη λαθρομετανάστευση που διαλύει τον κοινωνικό ιστό των πόλεών μας. Αλλά και της υπαίθρου…

Όλα αυτά που θα ακούσετε δεν τα σκεφτήκαμε χθες, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι. Είναι η εξέλιξη του προγράμματός μας, όπως διαμορφώνεται από το δημόσιο διάλογο, από τις συζητήσεις μας στην Ευρώπη και από τις συνθήκες που συνεχώς αλλάζουν».

Είναι προφανές ότι και εδώ έσπασαν οι «γραμμές», καθώς η ανεργία όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά σημείωσε συνεχή αρνητικά ρεκόρ και οι θέσεις εργασίας όχι μόνο είναι δυσεύρετες, αλλά κι αν ακόμα κάποιος καταφέρει να βρει μια θέση εργασίας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους μνημονιακούς νόμους, τους οποίους ψήφισε η κυβέρνηση Σαμαρά, διαλύοντας τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δεύτερο, η ανακούφιση των δανειοληπτών, των νοικοκυριών και του επιχειρηματικού κόσμου επίσης δεν ήρθε, καθώς μετά τα τεράστια ποσά, τα οποία πήραν οι τράπεζες ως εγγυήσεις όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και την ανακεφαλαιοποίησή τους με χρήματα, τα οποία εγγυήθηκε το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός, οι τράπεζες εξακολουθούν να κρατούν κλειστές τις στρόφιγγες εντός της χώρας.

Τρίτο, η παραμονή στο ευρώ, όπως αποκάλυψε και η Άνγκελα Μέρκελ, παραδεχόμενη ότι μπλόφαρε, σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ήταν δεδομένη και όχι «επιτυχία» της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. 

Η οικονομική ασφυξία βέβαια, η οποία συνεχίστηκε για την κοινωνία και οικονομία, μπορεί να θεωρηθεί ως «επίτευγμα» της κυβέρνησης Σαμαρά, καθώς δεν έκανε τίποτε για να το αλλάξει.

Τέταρτο, η αποκατάσταση των αδικιών, και μάλιστα των πιο ακραίων αδικιών, όχι μόνο δεν συντελέστηκε, αλλά επεκτάθηκε με όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες να βρίσκονται στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης. Η έκθεση μάλιστα του ΟΟΣΑ, του Οργανισμού εκείνου δηλαδή που προτείνει τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, λέει ότι το 18% των ελληνικών οικογενειών δεν έχει χρήματα για να αγοράσει τα στοιχειώδη βασικά είδη διατροφής.

Πέμπτο, η Ασφάλεια του πολίτη επιβεβαιώθηκε στις μεγάλες διαδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα και στις μεγάλες και μικρότερες πόλεις της χώρας. 

Σε ότι αφορά το θέμα της μετανάστευσης, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει μια χώρα χωρίς ένα σαφές και ευδιάκριτο νομικό πλαίσιο και ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταναστευτικής πολιτικής.

Ο Αντώνης Σαμαράς, συνεχίζοντας την ομιλία του, επανέλαβε τα γνωστά πλέον σε όλους 18 σημεία. 

Αποκατάσταση των χαμηλοσυνταξιούχων, επέκταση του εποδόματος ανεργίας για έναν ακόμα χρόνο, αποκατάσταση των μικροομολογιούχων και των ασφαλιστικών Ταμείων από το «κούρεμα» του PSI, ελάφρυνση από τα γνωστά χαράτσια, να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, να μην απολύονται οι υπάλληλοι του δημοσίου, των οποίων οι υπηρεσίες συγχωνεύονται ή καταργούνται, αλλά να μπαίνουν σε ειδικό καθεστώς για τρία χρόνια και μετά θα μπορούν να διορίζονται στον ιδιωτικό τομέα, καθώς μετά από 3 – 4 χρόνια θα έχει έρθει η ανάπτυξη, άμεση ρευστότητα από τις τράπεζες μετά από την ανακεφαλαιοποίησή τους, επίσπευση της ανακήρυξης της ΑΟΖ.

Δυστυχώς, για τον ελληνικό λαό, όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμα, παρέμειναν προεκλογικές εξαγγελίες – υποσχέσεις. 

Οι εκλογές έγιναν και τα πράγματα για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο δεν πήγαν καλύτερα, αλλά όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια περιθωριοποιούνται και βγαίνουν εκτός κοινωνικής δραστηριότητας. 

Η πρόσφατη επίσκεψη της τρόικα, η συμφωνία της με την κυβέρνηση Σαμαρά και η εξαφάνισή της μέχρι τη διπλή εκλογική μάχη της Άνοιξης στις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές κάλπες, μπορεί να εκληφθεί ως ένα «δώρο» των εταίρων – δανειστών προς τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, η οποία θα προσπαθήσει να αποφύγει την εκλογική συντριβή για ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, καθώς και να διαχειριστεί μια όσο το δυνατό μικρότερη εκλογική ήττα, προκειμένου να συνεχίσει να εφαρμόζει αυτή την καταστροφική μνημονιακή πολιτική. 

Μπορεί να υπόσχεται ότι τελειώνουν τα Μνημόνια, αλλά κανείς πλέον δεν την πιστεύει.

Όσο υπάρχει αυτή η κυβέρνηση τόσο θα λέει «ΝΑΙ σε όλα» στους εταίρους – δανειστές, τόσο ο ελληνικός λαός θα εξαθλιώνεται, τόσο η οικονομία θα μπαίνει σε μη αναστρέψιμη τροχιά. 

Οι πρώτες κάλπες πλησιάζουν και η κυβέρνηση Σαμαρά θα πάρει μια γεύση της αναντιστοιχίας κυβέρνησης – λαϊκής βούλησης. 

Αν αυτό συμβεί, τότε οι κάλπες για τις βουλευτικές εκλογές θα είναι πια αναπόφευκτες. 

Ήδη η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει.

 periodista.gr