Οι πρόσφατες αρχαιρεσίες σε επιστημονικούς συλλόγους, αλλά και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις για μεγάλους δήμους, επιβεβαιώνουν την αίσθηση ότι η γενική πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχει καταγραφεί στις βουλευτικές εκλογές (και μετατρέπεται σε προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις εν όψει ευρωεκλογών), δεν μεταφέρεται αυτονοήτως, πόσο μάλλον μηχανιστικά, στους διάφορους κοινωνικούς χώρους. 
Η διάσταση αυτή έχει πολλές εξηγήσεις. 
Η αναπάντεχη εκτίναξη της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην κρίση του μνημονιακού πολιτικού συστήματος, το οποίο ακόμη (με την καθοριστική συνδρομή της τηλεοπτικής διαπλοκής) διατηρεί ερείσματα πελατειακού χαρακτήρα σε τοπικό και επαγγελματικό επίπεδο. 
Επί δεκαετίες η δημόσια ζωή είχε μπλοκαριστεί από συμφέροντα και διαπλοκές διαφόρων επιπέδων, ώστε η ανάδειξη νέων και άφθαρτων προσώπων να είναι μια αργή διαδικασία, αναντίστοιχη προς το επείγον αίτημα για δημοκρατική ανατροπή παντού.

Σε συνθήκες αναγκαστικής βίαιης πολιτικής ενηλικίωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να κάνει βήματα πολιτικής ενοποίησης στο κεντρικό πεδίο, δημιούργησε μια νέα δημοκρατική κομματική δομή, που όμως επηρεάζεται από τη γενικότερη κρίση του πολιτικού φαινομένου, τη διάλυση των κοινωνικών συλλογικοτήτων και την υπαγωγή όλων των προσδοκιών στον στόχο της κεντρικής πολιτικής ανατροπής. 
Δηλαδή, από την υπερίσχυση της ετερονομίας έναντι της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων.

Στη διάρκεια των προηγουμένων δύο ετών, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να συγκροτήσει και να ισχυροποιήσει τον εναλλακτικό - προοδευτικό πόλο εξουσίας, χωρίς ωστόσο να μορφοποιήσει ιδεολογικά (προγραμματικά και αξιακά) την εκλογική επιρροή του. 
Απόρροια αυτού του ετεροχρονισμού είναι η ανεπαρκής διαμόρφωση του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, που προϋποθέτει τη δημοκρατική συμμετοχή των μελών και την ανοιχτή σχέση των οργανώσεων με την κοινωνία. 
Δεν πρόκειται για στενά οργανωτικό πρόβλημα, αλλά για ζήτημα που απειλεί με παραμόρφωση τη φυσιογνωμία της παράταξης της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινηματικών-κοινωνικών αναφορών της. 
Συχνά, η παράταξη συστρέφεται γύρω από τον ιστορικό πυρήνα της, αδυνατεί να συνομιλήσει και να εντάξει ισότιμα στην κοινή δράση και τις λειτουργίες της νέα πρόσωπα, πρόσωπα που έχουν διαφορετική ιδεολογικοπολιτική καταγωγή, αλλά και νεότερα σε ηλικία.

Αυτό το πρόβλημα οργανωτικής συγκρότησης εκδηλώνεται σε μία ιστορική περίοδο κατά την οποία οι διάφορες μορφές συλλογικής εκπροσώπησης (συνδικάτα, επιστημονικοί φορείς, δήμοι) περνούν κρίση. 
Στις πρόσφατες, π.χ., εκλογές στο ΤΕΕ, ψήφισε μόνο το 30% των μηχανικών, ενώ στον ΔΣΑ μόνο το 50% των δικηγόρων. 
Η αποχή έχει ποικίλες εξηγήσεις, αλλά σίγουρα υποκρύπτει την απόσταση ή και απέχθεια χιλιάδων, κυρίως νέων, επιστημόνων απέναντι στα πελατειακά δίκτυα και τον κατεστημένο συνδικαλισμό. 
Υποδηλώνει την απομάκρυνση των ανέργων ή υποαπασχολούμενων επιστημόνων από τους συλλόγους τους, δηλαδή την κοινωνική κατηγοριοποίηση και τη διάσπαση του επαγγελματικού σώματος. 
Οι επιστημονικοί σύλλογοι περιορίζονται στην εκπροσώπηση κυρίως των εδραιωμένων ελεύθερων επαγγελματιών, που συγκροτούν τα τμήματα της μεσαίας μορφωμένης τάξης, τα οποία, παρά την πίεση του Μνημονίου, αναγνωρίζουν ακόμη κάποιο μέλλον για τον εαυτό τους.

Σε αντίθεση με τις εκλογές στους επιστημονικούς συλλόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ, και ευρύτερα η Αριστερά, καταγράφει πλειοψηφικά ποσοστά σε συνδικάτα που μετέχουν μαζικά μορφωμένοι μεσαίοι μισθωτοί, όπως οι δημόσιοι καθηγητές, αλλά και, με την εργασιακή ιδιομορφία του χώρου τους, οι γιατροί του πρώην ΕΟΠΥΥ. 
Και στους δύο κλάδους, σε αντίθεση με όσα συνέβησαν στους επιστημονικούς συλλόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να συγκροτήσει ενιαίες παρατάξεις και να σφραγίσει τις αγωνιστικές εξελίξεις.
Τα προβλήματα συγκρότησης του ρεύματος της δημοκρατικής ανατροπής με ραχοκοκαλιά τον ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζουν προβλήματα ανάπτυξης, αναμφίβολα σοβαρά, αλλά πάντως προβλήματα ανάπτυξης. 
Σε αντίθεση με την εικόνα παρακμής που παρουσιάζουν οι δυνάμεις του μνημονιακού κατεστημένου, που, αν και διαχειρίζονται την εξουσία, βρίσκονται αντιμέτωπες με φαινόμενα διάλυσής τους, με πιο χαρακτηριστικά εκείνα της εξαέρωσης του ΠΑΣΟΚ, της διάλυσης των "58", αλλά και της ανικανότητας Σαμαρά να κατευθύνει τη συγκρότηση των παραταξιακών ψηφοδελτίων του. 
Αυτή η κρίση του μνημονιακού κατεστημένου είναι διαρθρωτική, έχει κοινωνικές αιτίες και δεν ξεπερνιέται με σχήματα επιφανειακού ριζοσπαστισμού, και μάλιστα προσωποπαγή, με θολές κοινωνικές αναφορές, που τα παίρνει... το ποτάμι.