Η στρατηγική Σαμαρά για τη διατήρηση της εξουσίας στηριζόταν >>>
 



σε δύο στόχους. 
Αφενός στη συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 180 βουλευτών, ώστε αυτή η Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να φτάσει μέχρι το 2016. 
Αφετέρου στην πεποίθηση ότι η τακτική του "καλού μαθητή" θα επιβραβευτεί από τους πιστωτές με κάποιου είδους διευθέτηση του δημόσιου χρέους.

Ως προς τον πρώτο στόχο. Το επεισόδιο Μπαλτάκου - Σαμαρά απονομιμοποίησε πολιτικά - ηθικά την κυβέρνηση και εξέθεσε τον πειθήνιο σύμμαχό τους, τον Βενιζέλο. 
Η προοπτική τής υπό διαμόρφωση "νέας ευρωπαϊκής παράταξης" υπέστη σοβαρό πλήγμα, το οποίο θα αποδειχθεί τελειωτικό για την κυβερνητική συνοχή με το προδιαγραφόμενο καταδικαστικό αποτέλεσμα της ευρω-κάλπης για τον Βενιζέλο και την ελεύθερη πτώση Σαμαρά.
Για να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη ο Σαμαράς, με τη θηριώδη υποστήριξη της Μέρκελ και των χρεοκοπημένων τραπεζιτών, σχεδίασε την προεκλογική (βιαστική, ακριβή και δειγματοληπτική) έξοδο στις αγορές και λάνσαρε το ψευδές επιχείρημα ότι έρχεται το τέλος του Μνημονίου. 
Δεν κατόρθωσε, όμως, να πείσει ούτε για τη βιωσιμότητα, το επόμενο διάστημα, αυτής της κίνησης. Διεθνείς οίκοι, απ' αυτούς που εγκωμιάζουν με φανατισμό τη σκληρή λιτότητα, προειδοποιούν ότι η πολιτική αστάθεια απειλεί τα όποια βήματα έχουν γίνει. 
Επιπλέον το ΔΝΤ δηλώνει ότι υφίσταται ανάγκη νέας χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, η Κομισιόν διαμηνύει ότι η συνέχιση του προγράμματος οδηγεί σε νέα σκληρά μέτρα, που ισοδυναμούν με νέο Μνημόνιο, και οι 400 εφαρμοστικοί νόμοι των Μνημονίων έχουν υφάνει ένα αντικοινωνικό - αντιδημοκρατικό δίχτυ, που παραμένει ισχυρό και παγιδεύει την οικονομία στην ύφεση, την κοινωνία στην απόγνωση και τη χώρα στη διεθνή ταπείνωση.

Ο Σαμαράς ήλπιζε ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο, μετά τις γερμανικές εκλογές, η Μέρκελ θα του έκανε τη χάρη για κάποια "διευθέτηση" του χρέους. 
Διαψεύστηκε τότε, διαψεύδεται και τώρα, καθώς οι ευρωεκλογές δρουν απαγορευτικά για να λάβει η Μέρκελ μια τέτοια απόφαση. 
Η Γερμανίδα καγκελάριος όμως κατέστησε σαφές προχθές, κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα, ότι δεν βιάζεται ούτε μετά τις ευρωεκλογές και δεν συζητά κάποιο συνολικό σχέδιο για το χρέος. 
Επιμένει στη βήμα-βήμα προσέγγιση, δηλαδή στον ασφυκτικό έλεγχο προκειμένου να υλοποιείται το Μνημόνιο, να επεκτείνεται η λιτότητα και να εμπεδώνεται η παγίδευση της χώρας και η μετάλλαξή της σε αποικία χρέους. 
Αυτή η εξέλιξη μεγαλώνει το στρατηγικό αδιέξοδο του πολιτικού σχεδιασμού Σαμαρά, καθώς προκαταβολικά ακυρώνει την προπαγάνδα περί εξόδου από το Μνημόνιο και νέας "διαπραγμάτευσης" ως μπόνους για την "καλή του συμπεριφορά".

Εφεξής ο Σαμαράς θα πορεύεται από το κακό στο χειρότερο. 
Τα προεκλογικά πυροτεχνήματα με το πρωτογενές πλεόνασμα και την έξοδο στις αγορές θα σβήσουν νωρίτερα από τις κάλπες. 
Ο σχεδιασμός για διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα που θα εγγυηθεί και τη διευθέτηση του χρέους αποδεικνύεται φάρσα και μεταβάλλεται σε τραγωδία. 
Η πίεση και η δέσμευση για νέο Μνημόνιο μεγαλώνουν την πολιτική αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης και ενεργοποιούν την κοινωνική δυσαρέσκεια. 
Δημουργούν, μάλιστα, και ένα νέο ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική, όπως το φαινόμενο αυτό καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις με την αύξηση της τάσης για συμμετοχή στις εκλογές. 
Η κοινωνία διεκδικεί τον ρόλο της στις πολιτικές εξελίξεις και το ενδιαφέρον της, όχι ευθύγραμμα και μηχανιστικά βεβαίως, στρέφεται προς την Αριστερά.

Παρά τους πανηγυρισμούς της τελευταίας εβδομάδας, η πολιτική πρωτοβουλία παραμένει μακριά από την κυβέρνηση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. 
Αυτή η εξέλιξη θα επιβεβαιώνεται ενόσω η υφέρπουσα κοινωνική δυσαρέσκεια συναντάται με το επείγον αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής. 
Και ακόμη, για να είμαστε ειλικρινείς, ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώνει να παρεμβαίνει ενωτικά, χωρίς αποκλίνουσες πολιτικές συμπεριφορές, με πολιτική αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά ενός ευρύτερου κοινωνικού - πολιτικού συνασπισμού εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. 
Χωρίς αλαζονικές συμπεριφορές αναχρονιστικής αυτοδυναμίας, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και τη συμβολή άλλων προοδευτικών προσώπων, κινήσεων και κομμάτων, ενθαρρύνοντας την πρωτογενή πολιτική συμμετοχή του πολίτη.