Πρόσ(χ)ημο...

Στάθης στον eniko

Πρώτα σκότωσαν τις λέξεις. Κι ύστερα σκλάβωσαν του ανθρώπους. 

Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται στην πολιτική, εκτός από τις επαναστατικές περιόδους ή τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές εποχές, όταν οι λέξεις διατηρούν τη σχέση τους με τις έννοιες που αποδίδουν, σαν μαχόμενες μεραρχίες. 

Στα ενδιάμεσα, στις μεταβατικές περιόδους κι ακόμα περισσότερο σε φάσεις ύφεσης ή και παρακμής οι λέξεις «κουρεύονται», μπαίνουν σε οργουελιανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποχυμώνονται, αποξηραίνονται, εκπαιδεύονται στην αμφισημία στις σοφιστείες, στην παρένδυση, κατατάσσονται σε μεραρχίες ευφημισμών, ή ακόμα και σε δηλώσεις μετανοίας για τις έννοιες που έως τότε έφεραν, σε αποκήρυξη. Οσο δε για τις πιο απείθαρχες λέξεις, >>>

αυτές απλώς εξορίζονται, εργάτης, σοσιαλισμός, επανάσταση, μεταρρύθμιση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ουτοπία, εκατοντάδες λέξεις δεν ενδημούν στην ανωτάτη καθεστωτική της προπαγάνδας και

όταν χρησιμοποιούνται, χρησιμοποιούνται σαν λέξεις δούλες, που σημαίνουν άλλο πλέον από εκείνο που εννοούσαν.

Σ’ αυτόν τον αχταρμά των λέξεων από τον κιμά των εννοιών, η κυρίαρχη γλωσσογενετική προσθέτει νεολογισμούς και λέξεις κενές καινότητος, φτιάχνοντας εν τέλει μια γλώσσα των 200 λέξεων και των 30 εννοιών - όσων

εννοιών είναι αρκετές, παραμένοντας σε δημόσια χρήση με κατακλυσμική συχνότητα, να εξασφαλίζουν το άπληκτον της ομογενοποιημένης σκέψης. 

Τελευταίας

εσοδείας σ’ αυτήν τη σημασιολογία και σημειολογία το «πρόσημο». 

Λέει, ας πούμε, ο Γιωργάκης «πολιτική με προοδευτικό πρόσημο» και πάει περίπατο η «προοδευτική πολιτική». 

Πάει περίπατο δηλαδή μια πολιτική που προϋποθέτει συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συνεπάγεται προσδιορισμένα αποτελέσματα και μένεις στο χέρι με μια μπαρούφα στο χαλαρό,

πρόθυμη να αναμειχθεί κι αυτή στον χυλό των εννοιών που κάνουν, στην εποχή μας (όπως και σε άλλες εποχές), ανίκανους τους πολίτες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους,

μάλιστα υπερβαίνοντας τα τείχη που υψώνουν τα στερεότυπα, η παραπληροφόρηση, ακόμα και η ιδεολογική τρομοκρατία.

Λέξεις-μόδα, που ορισμένες κρατούν χρόνια, αλλά και λέξεις Ιούδες, λέξεις πεμπτοφαλαγγίτες δημιουργούν ένα έθος που δεν παράγει ήθος, αλλά την απαξίωσή του. 

Σοβαροφανείς μπούρδες (όπως, λόγου χάριν, να ομιλεί ο Γιωργάκης για «αριστερή συντήρηση», ή να ονομάζει ο κ. Καραμανλής την αντιδραστική παλινόρθωση, «μεταρρύθμιση», ή να «βγαίνει στις αγορές» ο κ. Σαμαράς, λες και πάει εκδρομή το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς του) πνίγουν την πολιτική

σε μια χαβούζα που ο πολύς λαός δικαίως πλέον απεχθάνεται (μη δυνάμενος όλα αυτά και άλλα τέτοια να ψιλολογήσει), εκπίπτοντας με τη σειρά του σε γενικεύσεις αποστροφής που δεν τον βοηθούν να ξεχωρίσει την ήρα απ’ το στάρι. 

Γνήσιο τέκνο αυτής της παρακμής ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, γέννημα-θρέμμα της Πασοκιάς στην πιο ελεεινή της μορφή (Ανδρεϊκή δημαγωγία, Σημίτιος «εκσυγχρονισμός», Γιωργακική αποδόμηση), έχει το θράσος να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «Πασοκογενή», συναγωνιζόμενος κι αυτόν τον θλιβερό Κουτσούμπα που έχει πάρει σβάρνα τους μιναρέδες του καθεστώτος για να σκληρίζει ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πάει το πιο σάπιο ΠΑΣΟΚ» - καλά, άνθρωπέ μου, σε καταλάβαμε. 

Μην ταράζεσαι άλλο. 

Αν δεν εμπιστευθεί ο λαός τον ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις αντιφάσεις που τον δέρνουν, δεν θα υποκύψει στις αυταπάτες του ο λαός, δεν θα πάρουμε κανένα ρίσκο και θα συνεχίσει να κυβερνά ο ΔΟΛ, οι τράπεζες, η Μέρκελ, τα μονοπώλια, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, διότι

στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν γίνεται αλλιώς! ούτε σ’ αυτό το πλαίσιο κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα της εργατικής τάξης το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το ασφαλιστικό σύστημα και όλα τα άλλα που το κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό κίνημα πέτυχαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Οι λέξεις είναι σαν τις σημαίες. 

Παίρνουν το νόημά τους απ’ αυτόν που λέει τις πρώτες και κρατάει τις δεύτερες.  

Αλλη ήταν η ελληνική σημαία στα χέρια του ΕΑΜ κι άλλη στα χέρια του ταγματαλήτη. 

Για το έθνος μιλά και ο κ. Σαμαράς, αλλά το καθιστά φόρου υποτελές στο Δ’ Ράιχ, για το έθνος μιλά και ο Γλέζος και το στεφανώνει με το αυτεξούσιο και την ελευθερία. Για «βιώσιμο χρέος» μιλά και ο κ. Βενιζέλος -υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι νεκρή- για επιμήκυνση αυτής της «βιωσιμότητας» ομιλούν και οι βδέλλες που προσδοκούν μέσω του χρέους να απομυζούν τη χώρα στον αιώνα τον άπαντα.  

Διότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.  

Κι ώσπου

η καταστροφή μας και ο εξευτελισμός μας να γίνουν τέλειοι, μακριά απ’ τον μπακάλη που κάποτε ψήφισε ΠΑΣΟΚ, κι αγκαλιά με το ακλόνητον αυτού του συστήματος. Σου το λέει ο Σόιμπλε: δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. 

Πρέπει να πληρώσεις τις αμαρτίες σου,

ακόμα κι αν δεν τις έκανες εσύ, διότι η ενοχή όσων τις έκαναν, αυτών δηλαδή που σε κυβερνούν, δίνει τώρα σε μας την ευκαιρία να σε λεηλατούμε. 

Τι δεν καταλαβαίνεις απ’ όλα αυτά, παιδί μου, σε ρωτάει πατρικά ο Αρχοντοσόιμπλε των Τόκων, δεν σου τα εξηγεί επαρκώς η κυρία Μισέλ και ο κ. Κεδίκογλου; 

Τι «πρόσημο» χρειάζονται οι λέξεις για να τις καταλαβαίνεις;

Κατ’ αυτούς, δεν είναι χαμένη γενιά τα Ελληνάκια που μεταναστεύουν στην ξένη ή μαραζώνουν στην εν ημίν σκλαβιά, αλλά ο κ. Πάγκαλος, όστις απειλεί ότι θα αυτοεξορισθεί ο ίδιος και η οικογένειά του, αν επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα τρομοκρατικό». 

Που μάλιστα έχει στο παρελθόν μισθώσει «μεθυσμένους Αλβανούς» για να τον προπηλακίσουν! - ούτε ο κ. Μπαλτάκος έτσι! 

Αυτός τουλάχιστον «γεννήθηκε αντικομμουνιστής», δεν έγινε «Γιωργαλάς» εξ επιφοιτήσεως.  

Πολλή η λάσπη,

φίλες και φίλοι. 

Αν μη τι άλλο, η χώρα πρέπει να βγει απ’ αυτήν την παγίδα των χυδαίων στον δημόσιο βίο. 

Τσογλάνια, ταξικά παράγωγα και τοξικά κωθώνια (για να παραφράσω τον κ. Διονύση Σαββόπουλο) συναγωνίζονται σε μια τελευταία μάχη έως εσχάτων, να απελπίσουν τους πολίτες, να τους απαγοητεύσουν, να τους αποθαρρύνουν, να τους αποκαρδιώσουν, να τους

πνίξουν στον χυλό και τη λάσπη των λέξεων που έχουν ευνουχίσει, των εννοιών που κακοποιούν, διότι ο μόνος τρόπος για να συνεχισθεί η σκλαβιά και η ατίμωση είναι η απαξίωση (ακόμα περισσότερο) του λόγου, του ορθού λόγου, των ιδεών και του διαλόγου.

Οσον πλησιάζουμε προς τις εκλογές, σαν τις Σάλπιγγες της Ιεριχούς θα μουγκρίζουν οι μονταζιέρες της Συγγρού και τα ψεύδη του Μαξίμου, σαν δαιμονισμένη θα αβαντάρει η προπαγάνδα τους εκλεκτούς της (όσον πιο ουτιδανός είσαι, τόσον πιο «σπουδαίο» και «νέο φαινόμενο» σε εμφανίζει η προπαγάνδα).

Ομως, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση κι ακόμα περισσότερο για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, ο ελληνικός λαός έχει αρχίσει να σχηματοποιεί και να διαμορφώνει μια δυναμική, που είναι πιθανόν να τον βγάλει απ’ το πλαίσιο, απ’ την παγίδα των φαύλων, αυτήν

που δημιούργησε ο δικομματικός μονοκομματισμός. Οι πολίτες στρέφονται στον ΣΥΡΙΖΑ (με όλες του τις αδυναμίες), διότι βλέπουν σ’ αυτόν ένα εργαλείο εξόδου από ένα κολασμένο κισμέτ. 

Πιθανής εξόδου. 

Με ρίσκα και δυσκολίες (πολύ προτιμότερες όμως απ’ τον ασφαλή θάνατο). 

Το ενθαρρυντικό σ’ αυτήν τη διαδικασία είναι ότι, εκτός απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, κι άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν χειραφετηθεί πλέον από τις καθεστωτικές Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Χρυσή Αυγή, δίνοντας έτσι

ευρύτερο εθνικό και ταξικό υπόβαθρο στην ανάγκη που έχει η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός για επαναπροσδιορισμό της θέσης του μέσα στον κόσμο και επαναχάραξη (ή επιτέλους χάραξη) μιας εθνικής στρατηγικής. 

Το ακόμα πιο ενθαρρυντικό σε αυτήν τη συγκυρία (όπου συγκρούσεις με θεούς και δαίμονες είναι κάτι περισσότερο από ορατές) βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλοί πολίτες, ομάδες, ρεύματα που δεν συνοδοιπορούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε έναν τιτάνιο αγώνα (διότι τέτοιος θα είναι) δημιουργίας νέων θεσμών

που θα κρατούν τον λαό στο προσκήνιο της πολιτικής. 

Διότι εκεί βρίσκεται η Λυδία Λίθος των εξελίξεων σ’ αυτήν τη συγκυρία, είτε αποβούν προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Ή οι Ελληνες θα μείνουμε στην πεπατημένη του πάτου των Μνημονίων και των Μεσο(μακρο)πρόθεσμων, ζώντας σε ένα προτεκτοράτο με τη ζωή μας λάφυρο και ξεφτιλισμένη, ή

θα δοκιμάσουμε το Σταρ Τρεκ της ζωής μας. 

Προσωπικώς πιστεύω ότι η Αριστερά του Καλού υπάρχει, ότι μέσα, έξω και δίπλα απ’ αυτήν χωράνε όλοι οι εραστές μιας ανθρώπινης ζωής και ότι όλο αυτό το δημοκρατικό καρκατσουλιό ξέρει να οργανώνει και να διοικεί.  

Ξέρει, και ό,τι δεν ξέρει θα το μάθει...