Κι όμως ! είσθε ακατανίκητοι...

Στάθης στον eniko

Κυρίες και κύριοι, το γελοίο και το παράλογο ασκούν κυρίαρχη πολιτική σ’ αυτήν τη χώρα. Εχουν επιβάλει επικοινωνιακόν ολοκληρωτισμό και ιδεολογική τρομοκρατία. Στην οποίαν, δυστυχώς, ενίοτε υποκύπτει και η Αριστερά. Για παράδειγμα: κάθε σοβαρό κόμμα (και η Ν.Δ., αν ήταν σοβαρή) θα έπρεπε να έχει επεξεργασθεί και να διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο για την περίπτωση εξόδου της χώρας από το ευρώ. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες! Οπως τέτοια εναλλακτικά σχέδια διαθέτουν όλα τα κόμματα στις ευρωπαϊκές χώρες, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης. Εκεί, στις χώρες >>>

της Ενωσης, η συζήτηση για το ευρώ είναι ανοιχτή σε όλες της τις εκδοχές, στον Τύπο, τα ΑΕΙ, την κοινωνία, τα κόμματα. 

Εδώ είναι θέμα ταμπού. 

Εγκλημα καθοσιώσεως. 

Εδώ η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνον υπό το κράτος γελοίων αφορισμών επιπέδου Κεδίκογλου, Γεωργιάδη και (μαινόμενης στα πάνελ) Βούλτεψη.

Εδώ, ο επαρχιωτισμός της Δεξιάς και η ιδιοτέλεια της Διαπλοκής υπαγορεύουν και διατάσσουν τι μπορεί να συζητηθεί και υπό ποιους όρους. 

Μάλιστα με τους πιο αισχρούς τρόπους. 

Αισχρότατη η Ν.Δ. και ακόμα πιο αισχρό (από οποιονδήποτε υπερθετικό βαθμό) το ΠΑΣΟΚ, επιφυλάσσουν για τον εαυτόν τους το «προνόμιο» της διγλωσσίας (άλλα να λένε στον λαό κι άλλα να κάνουν, διαρκώς, διαρκώς, διαρκώς, διαρκώς), ενώ ταυτοχρόνως κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για πολυγλωσσία.

Αυτό που η οργουελιανή γλώσσα ονομάζει πολυγλωσσία είναι ο αναγκαίος και ικανός (για να είναι δημοκρατικό ένα κόμμα) διάλογος στο εσωτερικό του, πόσω μάλλον ενός αριστερού κόμματος. 

Διάλογος όχι μόνον στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και διάλογος με την κοινωνία για όσα αυτό το κόμμα διαλέγεται στο εσωτερικό του.

Μόνον η φαιά προπαγάνδα (και οι κάθε χρώματος χρήσιμοι ηλίθιοι) μπορεί να κατηγορεί ένα κόμμα που διαλέγεται επίμονα ότι έχει αποκλίνουσες θέσεις, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. 

Οι θέσεις, που μέσα απ’ τη βάσανο του διαλόγου πλειοψηφούν, δεσμεύουν με ενισχυμένη νομιμότητα τα μέλη, τα στελέχη και τα όργανα των κομμάτων. Αν είναι κόμματα κι όχι αρχηγικά μορφώματα.

Αλίμονο όμως αν μια θέση που πλειοψηφεί τελειώνει τη συζήτηση για κάθε άλλη εκδοχή. Αυτά μπορεί να συμβαίνουν μέσα στο μυαλό ενός ηλιθίου (ή της προπαγάνδας, που θέλει κανονιστική των πραγμάτων την ηλιθιότητα), αλλά δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. 

Κι αν συμβαίνουν, είναι καταστροφικά.

Οχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε άλλο κόμμα έχει δικαίωμα να συζητά για το ευρώ, την ευρωζώνη, τις εξελίξεις στην Ενωση και ό,τι άλλο, αλλά έχει και υποχρέωση. 

Κι ας σκούζει ξετσίπωτα η προπαγάνδα - μάλιστα εφαρμόζοντας τον πιο αισχρό επιλεκτισμό: 

για παράδειγμα, το ΚΚΕ. 

Ενα κόμμα που έχει σημαία του την έξοδο απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ (δικαίωμά του και καλώς, εφ’ όσον αυτά προκρίνει, υπέρ αυτών να αγωνίζεται) αντιμετωπίζεται απ’ όλον αυτόν τον συρφετό της επικοινωνιακής τρομοκρατίας με ευγένεια, σεβασμό και ρεβεράντζες.  

Οταν όμως

οποιοσδήποτε άλλος και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράσει οποιονδήποτε προβληματισμό για αυτό το θέμα, πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι του.  

«Το κόμμα της δραχμής», οι «καταστροφείς της χώρας», λες και η σκέψη σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου πρέπει να καταργηθεί, ή να παίρνει την άδεια του κ. Μπαλτάκου ή του ΔΟΛ ή του κ. Βορίδη για να διατυπωθεί.

Σε αυτό το θέμα η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη. 

Συχνά ορισμένα στελέχη της φέρονται σαν να έχουν αποδεχθεί ή ακόμα περισσότερο σαν να μη μπορούν να σπάσουν αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, που μέσα του στραγγαλίζεται ο δημόσιος διάλογος. 

Βεβαίως, όσοι κάνουμε αυτήν την κριτική πρέπει να παραδεχθούμε ότι το επικοινωνιακό μπαράζ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ είναι τρομερό, ολοκληρωτικό. 

Τα στελέχη του

όταν εμφανίζονται στα πάνελ έχουν εναντίον τους δημοσιογράφους-παρουσιαστές (σχεδόν όλους), συν τους εκπροσώπους όλων των κομμάτων, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, κι όσους αντικομμουνιστές διαθέτουν οι ΑΝΕΛ. 

Ομως αυτός ο συσχετισμός

δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην κυρίαρχη ατζέντα. 

Οχι μόνον διότι αυτή η ατζέντα βασίζεται στο γελοίο και το παράλογο, στο ανήθικο και το ιδιοτελές, όχι μόνον διότι εδράζεται σε ανίερες συμμαχίες, αλλά διότι είναι υποχρέωση της Αριστεράς που στέκεται κόντρα σε αυτό το πλέγμα, αν έχει δίκιο, να μην το χάνει.

Η κατάσταση είναι κρίσιμη. 

Αν η Αριστερά έχει δίκιο, πρέπει και να φαίνεται ότι έχει δίκιο.

Αν η Αριστερά έχει δίκιο, δεν έχει το δικαίωμα να χάνει το δίκιο της. 

Από το 1821 έως σήμερα, για πρώτη φορά, η Αριστερά μπορεί με ειρηνικό τρόπο να αλλάξει προς το καλύτερο τις τύχες του λαού σε μιαν ιστορική στιγμή που ο λαός σπρώχνεται προς το χειρότερο σε όλους τους τομείς της ζωής του - μάλιστα για να μείνει εκεί! 

Στον πάτο μιας εργασιακής σκλαβιάς, αλαλιασμένος, ώσπου να ξεχάσει την ταυτότητά του και να παραιτηθεί από απαιτήσεις, δικαιώματα και ελπίδες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ανατρέψει αυτόν τον επικοινωνιακό ολοκληρωτισμό, αυτήν τη δικτατορία της ομογενοποιημένης σκέψης, την τυραννίδα των στερεοτύπων, τη σημειολογία των Δυνατών. 

Οφείλει να νομιμοποιήσει τον διάλογο με και μέσα στην κοινωνία με το ίδιο σθένος που τον νομιμοποίησε και στο εσωτερικό του.

Σήμερα, και μετά από όλα όσα έχουμε πάθει, ρητορικές τύπου Βενιζέλου προκαλούν στον λαό απέχθεια.  

Παραλογισμοί τύπου Κεδίκογλου, υστερίες τύπου Γεωργιάδη, πρακτικές τύπου Μπαλτάκου και υποτέλειες τύπου Σαμαρά προκαλούν αηδία. 

Πρόταγμα της προπαγάνδας είναι να απαλύνει αυτά τα αισθήματα και να υποβάλει στους πολίτες την ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ομως, αυτή η προπαγάνδα κούρασε, υποχωρεί. 

Τα μέσα ενημέρωσης της Διαπλοκής κλονίζονται, η επιρροή τους μειώνεται, καθήκον της Αριστεράς είναι να τα ξεγυμνώσει τελείως. 

Και πολύ περισσότερο,

υποχρέωση της Αριστεράς είναι να διαλύσει αυτήν την παγίδα της απελπισίας που εντέχνως στήνει η καθεστωτική προπαγάνδα. 

Να βγάλει τον λαό απ’ την κατάσταση του σοκ και του δέους - οι μεν να φοβούνται μην πάθουν τίποτα χειρότερα, οι δε να πιστεύουν ότι τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να γίνει. 

Οσον η

Αριστερά απλώς «απαντά» σε αυτήν την προπαγάνδα, λίγα θα καταφέρνει. Θα πρέπει να την υπερκεράσει, να φέρει σε αμυντική θέση όσους καλλιεργούν στον λαό τη χρήσιμη στους Δυνατούς ηττοπάθεια. 

Ολοι ξέρουμε πλέον ότι οι Δυνατοί λένε ψέματα. Πρόσφατο παράδειγμα το χρέος. 

Ο κ. Βενιζέλος λέει ότι είναι βιώσιμο, αντιθέτως ο κ. Σαμαράς θέλει να διαπραγματευθεί την επιμήκυνσή του. 

Λένε ψέματα και οι δύο, ιδιαιτέρως ο κ. Σαμαράς, ο οποίος με την επιμήκυνση στήνει μιαν ακόμα παγίδα στον λαό και την πατρίδα, την πιο βαθειά από όλες.

Συνεπώς «τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες». 

Να ξέρουν τα παπαγαλάκια ότι θα έχουν κόστος. 

Οτι οι πολιτικοί επιτέλους θα λογοδοτούν. 

Οτι η Κάθαρση θα επισυμβεί. 

Να ξέρει ο λαός ότι μέσα από νέους θεσμούς που θα δημιουργήσει η Αριστερά, θα μπορεί να καταστρώσει ο ίδιος εθνική στρατηγική. 

Οτι η βία εναντίον του λαού δεν είναι «θυσίες του λαού», αλλά παράνομη και δικτατορική. Να τελειώνουμε με τις μπούρδες των ευφημισμών. 

Και πάνω απ’ όλα, να ξαναθυμηθεί ο λαός ότι ακόμα κι αν κάνει λάθη, αυτά δεν είναι θανάσιμα, διότι ο ίδιος μπορεί να τα διορθώσει.

Και τέλος, η πολιτική δεν είναι μαύρο - άσπρο, δεν είναι μέσα ή έξω απ’ το ευρώ, μπορεί να ’ναι και μέσα, μπορεί να ’ναι και έξω. 

Αναλόγως. 

Το μαύρο - άσπρο, ο μανιχαϊσμός στην πολιτική είναι μόνον για τους ηλίθιους και βολεύει μόνον την προπαγάνδα των Δυνατών. 

Η πολιτική είναι οι «θέσεις του Απρίλη» του Λένιν και οι «θέσεις του Οκτώβρη» πάλι του Λένιν. 

Αν η στρατηγική σου είναι να μείνεις μέσα στο ευρώ, πρέπει να έχεις εναλλακτική εξόδου, στην περίπτωση που θέλεις όντως να δώσεις αγώνα στα σοβαρά με τα θηρία και τα τέρατα. 

Που θα

είναι πολύ ευτυχισμένα αν εσύ έχεις ταυτίσει τους στόχους σου με τη στρατηγική σου κι όλα μαζί με την τακτική σου.  

Η Αριστερά

δεν έχει την ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν ότι είναι Αριστερά. 

Υπάρχει όμως ανάγκη να αποδείξει ότι είναι Αριστερά που νικάει. 

Που είναι χρήσιμη στον λαό. 

Εδώ και πολλά χρόνια η αντιδραστική παλινόρθωση στην Ευρώπη κυριαρχεί και παράγει μια πολιτική που, μέσω τυράννων και κλόουν, Μέρκελ και Γεωργιάδη, καθηλώνει τους λαούς και τους γυρίζει πακέτο σε εποχές κοτζαμπάσηδων (τύπου οπλαρχηγών ποδοσφαιρικών ομάδων) και κολίγων-ψηφοφόρων. 

Αυτήν τη στιγμή, και για αυτό είναι ιστορική, η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να σπάσει αυτό το προτσές, αυτήν τη διαδικασία υποδούλωσης. 

Και αυτό μπορεί να το καταφέρει αν διευρύνει ακόμα περισσότερο την επιρροή της στο εκλογικό σώμα.  

Ενα εκλογικό σώμα που

κι αυτό με τη σειρά του, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ακούει τι λέει και τι προτείνει η Αριστερά, άλλοι με ελπίδες, άλλοι με αμφιβολίες, αλλά

πάντως, επίσης για πρώτη φορά, τόσοι πολλοί Ελληνες πολίτες, γυναίκες και άνδρες, υπάρχουν απελευθερωμένοι απ’ τα αισχρά δεσμά του δικομματισμού, της προπαγάνδας του και των μεθόδων του. 

Λίγο ακόμα, και η δύναμη του λαού θα ορθωθεί ακατανίκητη...

ΥΓ.: Ο κ. Σ. Θεοδωράκης δεν ζήτησε τη διάλυση των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά τη μείωσή τους. 

Με το ίδιο όμως αφελές σκεπτικό: 

ότι αν μας την πέσει η Τουρκία, η Ευρώπη θα σπεύσει να μας υπερασπισθεί στρατιωτικώς. 

Οπως στα Ιμια. 

Τι να πει κανείς; 

Μόνον αφέλεια; μόνον ευήθεια;