Χαμένες είναι οι μάχες που δεν δίνονται ποτέ

Γιώργος Τσιριγώτης - Ιερισσός

Τώρα που πέρασαν οι δημοτικές εκλογές και είδαμε και σκεφτήκαμε και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε (ακόμα) το αποτέλεσμα που είχαμε στον Δήμο μας, είναι καιρός να αποπειραθούμε μια αποτίμηση. Αποτίμηση του αποτελέσματος αλλά και της όλης πορείας των δημοτικών εκλογών από την μεριά του κινήματος. 

Ας δούμε λοιπόν που βρισκόταν η κατάσταση της τοπικής μας κοινωνίας.

Παραδοχή 1η. Η «αντιμεταλλευτική» πλευρά, είχε μέσα της ένα ρήγμα, από τις περασμένες δημοτικές εκλογές, το οποίο δεν είχε γεφυρωθεί, παρ’ όλες τις ειλικρινείς προσπάθειες που έκαναν πολλοί γι’ αυτό. Κι αυτό γιατί παράλληλα υπήρχαν και πολλοί άλλοι που δούλευαν για την συντήρηση και την αναζωπύρωσή του, είτε από συμφέρον και ιδιοτέλεια, είτε από ρεβανσισμό και κομπλεξισμό, είτε από σκέτη ανοησία. >>>

 

Ονόματα και κόμματα δεν λέμε, αλλά όλοι όσοι «παροικούμε την Ιερουσαλήμ», ξέρουμε.

Παραδοχή 2^η. 

Από όλον αυτόν τον αγώνα, ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, δεν είχε αναδειχθεί ένας ηγέτης αδιαμφισβήτητος, που να μπορεί να ενώσει όλον τον κόσμο, τις διάφορες τάσεις και παρέες. 

Υπήρχαν πολλοί, με επί μέρους προσόντα και επί μέρους ακροατήρια, αλλά εμείς χρειαζόμασταν όλα τα επί μέρους, στην συσκευασία του ενός, κι αυτός δυστυχώς δεν υπήρχε. 

Κι αυτό ανεξάρτητα από την αξία και τις ικανότητες πολλών ανθρώπων. 

Υπήρχαν αρκετοί ενδιαφερόμενοι που φιλοδοξούσαν να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι. 

Άλλοι με «κυβικά», κι άλλοι μην έχοντας και μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα και το εγχείρημα (για να χρησιμοποιήσουμε έναν ευγενή και πιο αθώο όρο). 

Οι φιλοδοξίες είναι ανθρώπινες, αλλά είναι και δύσκολο να τις διαχειριστείς.

Παραδοχή 3^η. 

Η κατάρρευση των κομμάτων έφερε και δύο επί πλέον δυσκολίες στην «διαχείριση» του κόσμου. 

Η μία είναι πως δεν υπήρχαν πια οι γνωστές διαδικασίες των κομμάτων για την επιλογή υποψηφίων δημάρχων (ποιος τους ρωτούσε άλλωστε;), και η δεύτερη πως ο κόσμος δεν άκουγε πια κανέναν. 

Υπήρχε έντονη αμφισβήτηση και δυσπιστία. 

Αντιπαραθέσεις. 

Πολλές φορές έβλεπες ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί. 

Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει θυσιάσει πολλά πράγματα σ’αυτόν τον αγώνα, που έχασε τον ύπνο του, την δουλειά του, την υγεία του. 

Αυτόν τον κόσμο και οφείλεις να τον ακούς και να τον σέβεσαι αλλά και έπρεπε να τον πείσεις. 

Εν ολίγοις, όλα εξαρτιόταν από την ωριμότητά μας, η οποία έπρεπε να πολλαπλασιασθεί μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. 

Ήταν ένα στοίχημα. 

Δύσκολο και σχεδόν απίθανο να κερδηθεί.

Παραδοχή 4^η. 

Από τις περασμένες βουλευτικές εκλογές, έχουμε μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και στην χώρα αλλά και ειδικότερα στον Δήμο μας. 

Κόμματα κατέρρευσαν και κόμματα μεγάλωσαν. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιο συγκεκριμένα, ανεδείχθη σε μια πολύ σημαντική δύναμη -και λόγω της συνεπούς στάσης του απέναντι στο θέμα της εξόρυξης χρυσού. 

Στην Ιερισσό δε, έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά του –αν όχι το μεγαλύτερο- σε όλη την χώρα. 

Ήταν ένας παράγοντας που έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη στο όλο εγχείρημα των δημοτικών εκλογών. 

Η ωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την ενότητα[1].

Παραδοχή 5^η. 

Έπρεπε να πάμε ενωμένοι, με ένα ψηφοδέλτιο, αν θέλαμε να κερδίσουμε τον Πάχτα. 

Αυτό είχε γίνει συνείδηση σε όλο τον κόσμο μας, αλλά για πολλούς ήταν περισσότερο ευχή (σαν αυτές που δίνουμε στα μνημόσυνα), καθώς ήταν ορατές όλες αυτές οι δυσκολίες. 

Η άλλη πλευρά ήταν ενωμένη και πειθαρχημένη σαν στρατός, με ένα αφεντικό, με έναν στρατηγό. 

Είχε ένα κέντρο αποφάσεων -την εταιρεία-, με επιστημονική υποστήριξη, με χρήματα, με εμπειρία, με μέσα πίεσης και εκβιασμών, με ομάδα προπαγάνδας, με όλα τα μεγάλα κανάλια και τους δημοσιογράφους μαζί της, με τον Δήμο στα χέρια της. 

Αποφάσιζαν και εκτελούσαν, χωρίς αμφισβητήσεις και δεύτερες κουβέντες. 

Εμείς θέλαμε να πάμε όλοι μαζί με έναν υποψήφιο, αλλά όλοι θέλαμε, αυτός ο ένας να είναι ο «δικός» μας.

Αυτή, εν ολίγοις, ήταν η κατάσταση που έπρεπε να διαχειριστούμε. 

Όλα ήταν δύσκολα και πρωτόγνωρα. 

Ούτε εμπειρία προγενέστερη διαθέταμε, αλλά ούτε είχαμε το περιθώριο και το δικαίωμα να κάνουμε λάθη.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση έπρεπε να αποφασίσουμε πως θα πορευτούμε. 

Πως θα οργανωθούμε όλοι εμείς, που οι περισσότεροι ήμασταν «τραγουδιστές κατά μόνας», πως θα οργανωθούμε να «γίνουμε χορωδία».

Η κοινή μας αγωνία και οι κοινοί προβληματισμοί πολλών, μας έκαναν να συναντηθούμε, ακόμα από το καλοκαίρι του 2012, και να αρχίσουμε τις συζητήσεις για το «πως θα πορευτούμε». 

Έπρεπε με πολλούς να γνωριστούμε κιόλας. 

Διαφορετικές προελεύσεις, διαφορετικά χωριά, διαφορετικές κουλτούρες γενικώς και διαφορετική κουλτούρα διαλόγου ειδικότερα.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν από τον Αύγουστο του ‘12 και μετά, με τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τις συλλήψεις, τα δικαστήρια, τα χημικά, τις επιδρομές, τα δακρυγόνα, μας πήγαν πίσω. 

Οι συζητήσεις όμως είχαν αρχίσει, γινόταν πια μέσα στον κόσμο. 

Άρχισαν να αποκρυσταλλώνονται απόψεις και προτάσεις. 

Ξαναπιάσαμε το νήμα της πρωτοβουλίας το καλοκαίρι του 2013, καθώς ο  χρόνος άρχισε να πιέζει. 

Δημιουργήθηκε η «Ενωτική Πρωτοβουλία» και προσήλθαν κι άλλοι συνδημότες από πολλά χωριά του Δήμου.

Καταλήξαμε στην Διακήρυξη Αρχών και Στόχων και στην συλλογή των υπογραφών υποστήριξης στην Διακήρυξη.

Όσο κι αν το επιχειρήσαμε -για να ευκολυνθεί και να συντομεύσει η διαδικασία- τρόπος επιλογής υποψηφίου Δημάρχου που να ενώνει και να διασφαλίζει την συμμετοχή όλων –χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις- δεν βρέθηκε, παρά η ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική εκλογή. Τον λόγο είχε λοιπόν η ωριμότητα του κόσμου μας.

Δηλαδή συμφωνήθηκε, από την μεγάλη πλειοψηφία των συνελεύσεων που καθόρισε τον οδικό χάρτη, να βαδίσουμε ως εξής:

1. Όποιος αποδέχεται τις αρχές μας μπορεί να είναι υποψήφιος στα πλαίσια της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας».
2. Οι δημότες του Δήμου Αριστοτέλη θα επιλέξουν μεταξύ των υποψηφίων με ψηφοφορία αυτόν που κρίνουν πιο κατάλληλο να ηγηθεί του ενωτικού ψηφοδελτίου, εφ’ όσον δεν υπάρξει ομόφωνη συμφωνία μεταξύ των υποψηφίων, για έναν υποψήφιο.
3. Μετά την εκλογή, όλοι οι υποψήφιοι εντάσσονται στις γραμμές του ενωτικού ψηφοδελτίου.

Όλο αυτό το διάστημα, τα γνωστά κέντρα πολεμούσαν λυσσαλέα το εγχείρημα. Άλλοι γιατί ήθελαν να αποτύχει και να εμφανιστούν αυτόκλητοι σωτήρες στην συνέχεια, πάνω στα αποκαΐδια, άλλοι γιατί χρέωναν την όλη πρωτοβουλία στον Σύριζα «και σε άλλα κακοποιά στοιχεία», άλλοι γιατί πίστευαν πως «μετά από μένα το χάος». 

Πίεσαν ανθρώπους που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία, συκοφάντησαν, έριξαν ψέμα και μελάνι. 

Το πολέμησαν μέχρι το τέλος. 

Μερικοί δε είναι τόσο εμπαθείς και κομπλεξικοί που το πολεμούν ακόμα, ακόμα και μετά την επιτυχία που είχαμε στις εκλογές.

Με αρκετές δυσκολίες στην συνέχεια, προχωρήσαμε, με τις προσωπικές στρατηγικές να δημιουργούν προβλήματα και συγχύσεις. 

Με πολλές συζητήσεις, πολλές εντάσεις, πολλά πήγαινε έλα. 

Αλλά στο τέλος φτάσαμε να επιλέξει ο κόσμος, οι 3025 δημότες του Δήμου μας, έναν υποψήφιο μεταξύ των τριών που συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία. 

Επελέγη ο Γιάννης Μίχος  και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία (60%), μέσα από μία διαδικασία άψογη, πρωτόγνωρη, διαπαιδαγωγική για όλη την χώρα.

Με αυτόν τον υποψήφιο δήμαρχο και με πολλές-πολλές δυσκολίες στην συνέχεια για την συγκρότηση του ψηφοδελτίου και του προγράμματος, πήγαμε στις εκλογές και νικήσαμε με τα γνωστά αποτελέσματα 

(Μίχος: 51%, Πάχτας 47%, Τρικαλιώτης 2%).

Η ιστορία μπορεί να πει και να γράψει περισσότερες λεπτομέρειες για όλη αυτή την πορεία της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας» και την εκλογική μάχη. 

Όμως, τώρα που τέλειωσαν τα πράγματα και ο Πάχτας είναι πια παρελθόν, θα ήθελα να απευθύνω ορισμένα ερωτήματα και προς αυτούς που στήριξαν το εγχείρημα και προς αυτούς που το πολέμησαν.

1.       Που θα ήμασταν σήμερα αν δεν υπήρχε η «Ενωτική Πρωτοβουλία» να κάνει αυτό που έκανε και να οδηγήσει τελικά τον κόσμο ενωμένο στην εκλογική μάχη, με έναν και μοναδικό υποψήφιο τον οποίο ο κόσμος επέλεξε;

2.       Πόσα ψηφοδέλτια θα κατέβαιναν στις εκλογές από την μεριά μας (δηλαδή όλων αυτών που δεν θέλουν τα μεταλλεία χρυσού) και τι ελπίδες θα είχε -έστω και ένα απ’ αυτά- να κερδίσει στον 2^ο γύρο τον Πάχτα;

3.       Υπήρχε άλλος τρόπος να ελεγχθούν οι φιλοδοξίες των διαφόρων υποψηφίων (δηλαδή να μπουν όλοι στο μαντρί) και να τσιμενταρισθεί ο κόσμος, ώστε να μην έχουμε διασπάσεις;

4.       Το ΚΚΕ -που επέμεινε διασπαστικά- πήρε το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του (1,9%) και γελοιοποιήθηκε. Τι θα γινόταν αν υπήρχε έστω και ένα ακόμα ψηφοδέλτιο στην δική μας πλευρά, καθώς η διαφορά με το ψηφοδέλτιο του Πάχτα ήταν τελικά 657 ψηφοδέλτια (δηλαδή 4,2%);

Όλα αυτά είναι ερωτήματα εύλογα και πολλά έχουν προφανείς απαντήσεις. 

Μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα, που έδειξαν πόσο δύσκολη και οριακή ήταν η νίκη και πόσο μεγάλη σημασία έπαιξε η ενότητα του κόσμου και το ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο, ένα είναι το σίγουρο συμπέρασμα: 

Χωρίς την Ενωτική Πρωτοβουλία ο Δήμος Αριστοτέλη θα ξαναέπεφτε στα χέρια του Πάχτα και της εταιρείας.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνδημότες που αγωνιστήκαμε μαζί για να γίνει πράξη αυτό το αποτέλεσμα. 

Που εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον, πολλές φορές χωρίς να γνωριζόμαστε κι από πριν. 

Είναι απίστευτο το τι κατορθώσαμε, κι εμείς που το ζήσαμε, ξέρουμε. 

Όμως, «οι μάχες που χάνονται είναι αυτές που δεν δίνονται ποτέ», όπως είπε και ο Μπέρτολτ Μπρέχτ. 

Εμείς την δώσαμε και την κερδίσαμε.

Η επόμενη μάχη που πρέπει να δώσουμε είναι να ξαναέρθει ο Αριστοτέλης στον τόπο του.

---

[1] Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μεγάλη ωριμότητα. 

Έβαλε στην άκρη κομματικούς πατριωτισμούς και δούλεψε για την επιτυχία του εγχειρήματος και της ενότητας. 

Συμπεριφέρθηκε σαν την πραγματική μάνα του παιδιού στον μύθο του βασιλιά Σολομώντα.

ierissos.blogspot.gr