Η κυβέρνηση δεν αρνείται την ύπαρξη των επιστολών προς την τρόικα που αποκάλυψε χθες η "Αυγή". 
Δημοσιεύσαμε το ντοκουμέντο, που είναι προσβάσιμο σε όποιον ανοίξει την ιστοσελίδα του ΔΝΤ και φυλλομετρήσει την Έκθεση και τα συνοδευτικά κείμενα.
Ατύχησε η κυβερνητική εκπρόσωπος στην παρθενική εμφάνισή της, αρχίζοντας με επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της "Αυγής". 
Μας κατηγορεί για... "αποπροσανατολισμό και διασπορά ψευδών ειδήσεων", επειδή, λέει, δημοσιεύσαμε μια επιστολή που είχε απευθυνθεί ένα μήνα πριν, τον Απρίλιο, με σκοπό η κυβέρνηση να αποσπάσει τη συναίνεση της τρόικας για το περιβόητο "κοινωνικό μέρισμα". 
Σε καμιά επιστολή δεν υπάρχει τέτοια αναφορά. 
Η δέσμευση είναι απόλυτη και κατηγορηματική, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πάρει κι άλλα μέτρα, όταν χρειαστούν. 
Απομένει, βεβαίως, να δούμε πότε και πώς θα επαληθευτεί.
Ακόμη κι αν δεχθούμε τις δικαιολογίες που προβάλλει η κ. Βούλτεψη, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί απεκρύβη η ύπαρξη των επιστολών προς τους Ευρωπαίους - μέλη της τρόικας (Απρίλιος) κι ακόμη περισσότερο προς το ΔΝΤ (μόλις λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, στις 15 Μαΐου). 
Μήπως για να μη χαλάσει το προεκλογικό κλίμα υποσχέσεων και θεατρικών κινήσεων του Σαμαρά ότι... σκίζει το Μνημόνιο;

Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τις επιστολές συνήθη πρακτική της μνημονιακής εποχής. 
Ο πρωθυπουργός, ο υπ. Οικονομικών και ο διοικητής της ΤτΕ δεσμεύονται με την υπογραφή τους, κάθε φορά, ως προϋπόθεση για την καταβολή της δόσης, ότι θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο. 
Κι αν δεν βγαίνει ο λογαριασμός, θα πάρουν κι άλλα μέτρα. 
Πρόκειται για ομολογία παρα-συνταγματικού καθεστώτος, το οποίο μάλιστα κατοχυρώνεται ακόμη πιο ισχυρά με την υπαγωγή του χρέους στη δικαιοδοσία του αγγλικού δικαίου.
Δεν πρόκειται για ένα τυπικό θέμα. Είναι θέμα δημοκρατίας. 
Η κυβέρνηση, παρά τη ρητορική της, που από προχθές αποκτά και νότες "φιλευσπλαχνίας", έχει δεσμευτεί με την υπογραφή της ότι θα λάβει όσα μέτρα ζητήσουν οι πιστωτές. 
Τότε ποια διαπραγμάτευση μάς λένε ότι θα κάνουν; 
Οι πιστωτές έχουν εξασφαλίσει ότι η χώρα θα είναι όμηρος.

Η εικόνα του καθεστώτος των ενυπόγραφων "κρυφών" δεσμεύσεων αποτελεί ανάγλυφη απόδειξη της "αποικίας χρέους" στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. 
Αυτή η πολιτική εξουσία, που διασφαλίζει τυφλά τα συμφέροντα των πιστωτών, δεν έχει ούτε την πολιτική νομιμοποίηση (λόγω και των ευρωεκλογών) ούτε και την αποτελεσματικότητα να ζητήσει και να συζητήσει ρύθμιση του χρέους. 
Είναι αναλώσιμη πολιτικά. 
Κανείς δεν διαπραγματεύεται σοβαρά με μια κυβέρνηση που αποτελείται από το δεύτερο και το τέταρτο κόμμα της χώρας.
Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με ορμήνιες για διακομματική σύμπνοια προκειμένου να προχωρήσει η "εθνική υπόθεση" της διαπραγμάτευσης.