Όπως και να διαβάσει κανείς τα αποτελέσματα των εκλογών, η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει άγχος πολιτικής κινητικότητας με επίκεντρο τον χώρο της Κεντροαριστεράς. 
Ο Σαμαράς, αν και πρωθυπουργός, έχει χάσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων. 
Οι δηλώσεις Σόιμπλε υπογραμμίζουν τον υποτελή ρόλο του Έλληνα πρωθυπουργού και δεν του αφήνουν περιθώρια ούτε να παίξει θέατρο διαπραγμάτευσης για το χρέος ούτε να τροφοδοτήσει προεκλογικής κοπής ψηφοθηρία, έστω θερινής κατανάλωσης. 
Ο Σόιμπλε επαναφέρει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο στο έδαφος της διακεκαυμένης πολιτικής - κοινωνικής πραγματικότητας, τους αμφισβητεί όχι μόνο τη δυνατότητα να διορίζουν υπουργούς, αλλά ακόμη και να ρητορεύουν με προεκλογική σκοπιμότητα.
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ευρω-εποπτείας, το εγχείρημα ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς που προωθεί ο Βενιζέλος, με στόχο τη δορυφοροποίησή της στη Δεξιά, έχει προκαλέσει αντιδράσεις. 
Το Ποτάμι αρνείται να συμμετάσχει στις διεργασίες με τα «παλαιά κόμματα», διαψεύδοντας όσους με ευκολία έσπευσαν το βράδυ των εκλογών να αθροίσουν τα ποσοστά του προκειμένου να αντισταθμιστεί ένα μέρος των απωλειών του ΠΑΣΟΚ.

Στη ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, άνοιξε η συζήτηση για την πολιτική κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς. 
Το βασικό επιχείρημα, που απομονώνει τον Βενιζέλο και αποσταθεροποιεί τον Σαμαρά, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει Κεντροαριστερά ως δύναμη συγκυβερνώσα με τη Δεξιά και εχθρική προς την Αριστερά.
Ο διάλογος που αναπτύσεται σχετικά με το πολιτικό πρόσημο της κεντροαριστερής ανασυγκρότησης συνιστά επιστροφή της χώρας στην πολιτική κανονικότητα. 
Δανειζόμαστε τον όρο από το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου, οι οποίοι εννοούν ότι θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τα επίχειρα της μνημονιακής υποτέλειάς τους και να ανασυστήσουν τον αμαρτωλό δικομματισμό. 
Έτσι εννοούν την «πολιτική κανονικότητα».

Το μήνυμα όμως των ευρωεκλογών είναι διαφορετικό. 
Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει δημιουργήσει νέο συσχετισμό δύναμης και δυναμική για αριστερή διακυβέρνηση. 
Το στρατηγικό δίλημμα απασχολεί πλέον τον κατακερματισμένο και αντιφατικό ενδιάμεσο χώρο. 
Με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. 
Η διαμόρφωση δύο εναλλακτικών κυβερνητικών πόλων, με κορμό τη Ν.Δ. ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, θέτει τα μικρότερα κόμματα μπροστά σε επιλογές επιβίωσης. 
Και μόνο η ανοικτή συζήτηση αυτού του διλήμματος δείχνει την κυβέρνηση Σαμαρά αποσταθεροποιούμενη πολιτικά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. 
Μετά τις ευρωεκλογές, ο Σαμαράς αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο γυμνός από πολιτικές συμμαχίες και εγκαταλελειμμένος από τις λαϊκές - κοινωνικές συμμαχίες της παράταξής του. 
Με τον Βενιζέλο να αδυνατεί να διαχειριστεί το ανέλπιστο γι' αυτόν ποσοστό του 8%.

Η δομική κρίση που υφέρπει στα σαθρά θεμέλια του δικέφαλου κυβερνητικού σχήματος, σε συνδυασμό με την ένταση της κοινωνικής κρίσης, είναι εύλογο να προκαλεί δεύτερες σκέψεις στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες για την κυβερνητική βιωσιμότητα. 
Με αμφισβητούμενη ή και ετοιμόρροπη κυβέρνηση, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, παρά μόνον υποταγή της κυβέρνησης Σαμαρά. 
Πρόκειται για προδιαγεγραμμένη πορεία αποσύνθεσης του κυβερνητικού σχήματος.
Θέλει - δεν θέλει, ο Σαμαράς θα το πάρει το μήνυμα. 
Πόσο πολύ απέχουν από τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης οι σχεδιασμοί του Μαξίμου για τη συγκρότηση πλαστής προεδρικής πλειοψηφίας! 
Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα που εδράζεται στον σχηματισμό δύο εναλλακτικών δρόμων για την έξοδο από την κρίση, στην άρνηση των αδιεξόδων της θεωρίας του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου και την αναζήτηση συγκλίσεων με προοδευτικό πρόσημο.