Συναυλία - μάθημα αλληλεγγύης και αντίστασης

...όσο οι άνθρωποι αντιστέκονται, υπάρχει ακόμη ελπίδα για τον Κάκαβο, για την Ελλάδα και για τον κόσμο όλο…

Ηταν χωρίς αμφιβολία η συναυλία της χρονιάς, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πάνω, μια αληθινή ντριμ τιμ του ελληνικού τραγουδιού -ο Αλκίνοος, ο Παύλος, ο Γιάννης, ο Σωκράτης, ο Θανάσης, και τελευταίος ο Γιάννης ο Χαρούλης, που βγήκε στις δύο τα ξημερώματα!- να τα δίνουν όλα επί έξι ολόκληρες ώρες. Κι από κάτω, χιλιάδες μαχόμενοι άνθρωποι από την Ιερισσό, τη Μεγάλη Παναγία και τ΄ άλλα χωριά της ανατολικής Χαλκιδικής, παρέα με εκατοντάδες >>>

αλληλέγγυους που ήρθαν απ΄ όλη την Ελλάδα, να χορεύουν και να τραγουδούν ώς τα χαράματα, σε μιαν αξέχαστη μυσταγωγία.

Ομως αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στην κεντρική πλατεία της Ιερισσού δεν ήταν απλά μια συναυλία, ούτε μπορεί να περιγράφει με μουσικούς όρους -κάτι τέτοιο κατάφωρα θα αδικούσε τη δυναμική αυτή μάζωξη χιλιάδων αγωνιστών. 

Η μουσική «πανστρατιά» ήταν -για την ακρίβεια- μόνον η αφορμή, το πρόσχημα αν θέλετε, για να συναντηθούν ξανά όλοι αυτοί οι αγωνιούντες και αγωνιζόμενοι άνθρωποι στα ριζά του κατασκαμμένου Κάκαβου και να βροντοφωνάξουν ΟΧΙ στα μεταλλεία του Μπόμπολα και της Ελληνικός Χρυσός. 

Να πούνε ξανά και ξανά ΟΧΙ στο κίβδηλο success story των Σαμαροβενιζέλων και στα περιβαλλοντοκτόνα τέρατα που κρύβονται πίσω από την «ανάπτυξη» των εξωνημένων και των προσκυνημένων.

Συναυλητήριο

Οχι, δεν ήταν συναυλία. 

Συλλαλητήριο ήταν, η καλύτερα… συναυλητήριο -λαϊκό, αληθινό, άμεσο. 

Μια μάζωξη που έγινε μέθεξη και αγκαλιά μεγάλη, να τους χωράει όλους. Και συνάμα ένα πολύτιμο μάθημα αλληλεγγύης και αντίστασης. 

Μάθημα αγώνα για γη και ελευθερία. 

Ενα μάθημα από τους «Ζαπατίστας της Ελλάδας», όπως αποκάλεσε τους ντόπιους -έστω και καθ΄ υπερβολήν- ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Κι οι ντόπιοι όμως είχαν ανάγκη να νιώσουν ξανά πως δεν είναι μόνοι. 

Κακά τα ψέματα -η κατάσταση πάνω δεν είναι καλή. 

Ο κόσμος είναι σφιγμένος, ζορισμένος: λίγες οικογένειες δεν έχουν κάποιον υπόδικο-«όμηρο» των άγριων δικαστικών διώξεων. 

Στην Ιερισσό και τ’ άλλα χωριά της περιοχής το κράτος και τ’ αφεντικά χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν όλη τη γκάμα των εργαλείων τους -την καταστολή, τη ρουφιανιά, την εξαγορά, και πρώτιστα την τεχνητή διχόνοια.

Ταυτόχρονα, η εκλογή νέου δημάρχου στη θέση του «τρισκατάρατου» Πάχτα, αλλά και η ελπίδα πολλών ότι «το μεταλλείο θα το κλείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν γίνει κυβέρνηση» οδηγεί αρκετό -κουρασμένο από τις διώξεις- κόσμο του κινήματος στη λογική της ανάθεσης και, τελικά, στην αδράνεια. 

Και φυσικά τα ΜΜΕ σιωπούν μπροστά στο έγκλημα -όλα τα ΜΜΕ, κι όχι μόνο το Μούγκα Τιβί του Μπόμπολα.

«Ανάπτυξη»

Φεύγω από την Ιερισσό μεθυσμένος ακόμη από την πανδαισία, αλλά με πικρή επίγευση. 

Την Κυριακή, μετά τη συναυλία, ξανανέβηκα στο βουνό, στο αστυνομοκρατούμενο εργοτάξιο με τους εκατοντάδες μπάτσους και σεκιουριτάδες. 

Η «ανάπτυξη», λοιπόν, καλά κρατεί, πλαγιές ολόκληρες αποδενδρώνονται, στοίβες οι κομμένοι κορμοί στο πλάι του δρόμου, όσο πάει το μάτι.

«Ποσά παίρνεις τον μήνα, για να πουλάς τον τόπο σου;», ρωτάει έναν σεκιουριτά μια συνάδελφος. 

Αυτός σιωπά -καμία… ντροπή δεν είναι δουλειά. 

Αλλά η δουλειά προχωράει, το έργο συνεχίζεται, το μπετόν και το χρυσάφι είναι πιο δυνατά από τα δέντρα και τα πουλιά και τους ανθρώπους. 

Που, όμως, μια φορά στο τόσο δεν αντέχουν πια κι εξεγείρονται απέναντι στην αδικία. 

Και απαντάνε στο χρυσάφι και τη βία των Δυνατών με το ατσάλι της συλλογικότητας και της αδελφοσύνης. 

Γιατί όσο οι άνθρωποι αντιστέκονται, υπάρχει ακόμη ελπίδα για τον Κάκαβο, για την Ελλάδα και για τον κόσμο όλο…

efsyn.gr