”Κι αν λίγο ξαποστάσαμε να γιάνουν οι πληγές μας,... (2 video)

...ήρθε ο καιρός να δείξουμε ποιές είναι οι αντοχές μας"

Ήταν 21 Οκτωβρίου 2012. Μαζευτήκαμε απ΄το πρωί μια παρέα, δυό – δυόμιση χιλιάδες άνθρωποι. Με χαμόγελα που θα ανεβαίναμε στις Σκουριές, με μια αγωνία στη ματιά γιατί οι Σκουριές μας ήταν (και είναι ακόμη) στα χέρια των χρυσοθήρων. Φτάσαμε στο Χοντρό Δέντρο κι αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας εκεί, ο θόρυβος και η μορφή τους δεν ταιριάζουν με το δάσος. Αρχίσαμε να περπατάμε τα οχτώ χιλιόμετρα που μας χώριζαν απ΄τις Σκουριές. Δεν μιλούσαμε, δεν τραγουδούσαμε, δεν ακούγονταν συνθήματα. Η οργή κι ο πόνος >>>




μας καταλάγιασαν απ΄την μυρωδιά των δέντρων και τους ήχους του δάσους. 

Γίναμε ένα με το δάσος, ακόμη κι αν ήμασταν χιλιάδες απ΄το ίδιο αυτό είδος – το ανθρώπινο είδος – που ήρθε για να το καταστρέψει.

Μας πήρε ώρες το περπάτημα μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί που τους χρυσοθήρες φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί …

Η 21η Οκτωβρίου 2012 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη και στα κορμιά μας. 
Ήταν η μέρα που όποιος συμμετείχε στην πορεία στον Κάκαβο βίωσε στο πετσί του, τι θα πει προβοκάτσια, τι θα πει κρατική καταστολή, τι θα πει νόμιμη βία, τι θα πει καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τι θα πει εξευτελισμός .

Μια μέρα που, για το κίνημα μας, σηματοδότησε την αρχή και το τέλος σε πολλές εξελίξεις.  

Εκείνη τη μέρα το κράτος του ”Δένδια-Σαμαρά” στοχοποίησε και ποινικοποίησε τον αγώνα μας. 

Χιλιάδες άνθρωποι στο δάσος των Σκουριών για μια πορεία. 

Χιλιάδες μπάτσοι στο βουνό για την καταστολή αυτής της πορείας και την φύλαξη του χώρου. 

Του χώρου που καταπάτησαν. 

Της γης μας και των δέντρων που μας έχουν θρέψει για τόσα χρόνια.

Εκείνη τη μέρα συνελήφθησαν 17 άνθρωποι. 

Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να τρέξουν, άνθρωποι που έμεινα πίσω για να βοηθήσουν αυτούς που χτυπήθηκαν, για να δώσουν τις πρώτες βοήθειες σ΄αυτούς που δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν και να δούνε.

Κανένας μας δε θα ξεχάσει τον Μάκη κάτω από τα άρβυλα ολόκληρης διμοιρίας να περνάν ένας ένας και να τον κλοτσάν.

Κανένας δε θα ξεχάσει την Ράνια που την έσυραν έξω από το αυτοκίνητο και της έσπασαν το πόδι πατώντας το.

Κανένας δε θα ξεχάσει τον Γιώργο που του ‘ρίξαν δακρυγόνο μέσα στο αμάξι και έχασε τον έλεγχο.

Κανένας δεν θα ξεχάσει την ”Χ” που ο διοικητής ασφάλειας Πολυγύρου, την ώρα της σύλληψής, της έριξε σφαλιάρες.

Κανένας μας δεν θα ξεχάσει την απίστευτη ρίψη χημικών και δακρυγόνων μέσα στο δάσος. Το ανθρωποκυνηγητό 7 χιλιομέτρων από ένα πάνοπλο στρατό που είχε ένα στόχο και μόνο … ”την εξόντωση μας”.

Στη δίκη αυτών των ανθρώπων, οι αστυνομικοί δήλωσαν ότι είχαν εντολή να συλλάβουν ότι κινείται. Ότι, κάποια στιγμή ακούστηκε απ΄τον ασύρματο “έχουμε 17, θέλουμε 25”. Το δικαστήριο αθώωσε όλους τους κατηγορούμενους.

Την 21η Οκτωβρίου 2012, καταλάβαμε ότι το Κράτος των “επενδύσεων με κάθε κόστος” μας φοβάται.

Εμείς λοιπόν δεν ξεχνάμε. 

Μπορεί οι πληγές μας απ΄ την 21η Οκτωβρίου 2012 να χρειάστηκαν πολύ καιρό να γιατρευτούν. 

Όμως, κρατήσαμε, αντέξαμε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας. 

Όχι μόνο γιατί αυτός ο αγώνας είναι δίκαιος. 

Όχι μόνο γιατί αυτό είναι το σωστό. 

Αλλά γιατί αυτό είναι το χρέος μας σε όλους εκείνους που βίωσαν τον εξευτελισμό εκείνη τη μέρα. 

Είναι το χρέος μας και προς στα παιδιά μας, να μην επιτρέψουμε να ζήσουν στο μέλλον τίποτα από τα παραπάνω.

soshalkidiki 

21-10-2012 Σκουριές
Αυθαίρετη αστυνομική βία για την υπεράσπιση της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ A.E. στις Σκουριές.
H εξωπραγματική περιγραφή της αστυνομίας και η πραγματική πρόθεσή της
Ψήφισμα συμπαράστασης στους συλληφθέντες της 21ης Οκτωβρίου στις Σκουριές