"Μη φοβάστε, νικάμε..."

Άρθρο της Κατερίνας Ιγγλέζη, βουλευτή Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ στην "Εφημερίδα των Συντακτών" 

"Στο χωριό μου, την Ιερισσό, στην κεντρική πλατεία, υπάρχει ένα σύνθημα που λέει «μη φοβάστε, νικάμε.   

Το κίνημα της Χαλκιδικής θα δικαιωθεί γιατί έχει δίκιο, αρχαίο όσο και το δάσος των Σκουριών, αυτονόητο όσο και το μέλλον των παιδιών μας." 

Η Χαλκιδική είναι το κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής. Oι νεοφιλελεύθεροι λατρεύουν το κράτος, όταν μπορούν να το ελέγξουν: το χρησιμοποιούν ως μεσάζοντα που μεταφέρει -φτηνά κι αποτελεσματικά- κοινωνική ενέργεια, πόρους και κοινωνικό >>>

πλεόνασμα στις πολυεθνικές και τους μετόχους τους. 

Η κυβερνητική φιλοσοφία στην περίπτωσή μας συνοψίζεται στο τρίπτυχο: 

1. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι πολυτέλεια σε καιρούς οικονομικής κρίσης (υπουργός ΠΕΚΑ).

2. Η επένδυση θα διασφαλιστεί με κάθε κόστος (πρωθυπουργός).

3. Δίκιο είναι το δίκιο του επενδυτή (άρρητα αλλά ουσιαστικά).

Στο κυβερνητικό αφήγημα ως «περιβάλλον» ορίζεται ένα πράγμα που, όπως τα περισσότερα πράγματα, πουλιούνται και αγοράζονται.

«Ανάπτυξη» είναι η λογιστική οικονομική μεγέθυνση (βλέπε πρωτογενές πλεόνασμα) κι ας έχει διαλυθεί το σύμπαν.

«Επένδυση» είναι η, χωρίς ρίσκο, επιχειρηματική δραστηριότητα, που με την κυβερνητική βοήθεια εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη. Ενας εύκολος τρόπος να αυξήσεις τα κέρδη σου είναι να μειώσεις τα έξοδά σου. 
Για καλές επενδύσεις λοιπόν, ξεχάστε το Σύνταγμα και τους νόμους, τα ανθρώπινα και τα εργασιακά δικαιώματα, την εταιρική υπευθυνότητα, την ασφάλεια, την προστασία του περιβάλλοντος, τη βούληση των τοπικών κοινωνιών.

«Τοπικές κοινωνίες» είναι κάτι περίεργοι, ενοχλητικοί, ιθαγενείς που προτιμούν το δάσος και το νερό, από την «ανάπτυξη».

Οι ιθαγενείς πρέπει να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις, έστω και με τη βία. 
Κι επειδή στη δημοκρατία η βία είναι κρατικό μονοπώλιο (και οι επενδυτές σέβονται τη δημοκρατία), αναλαμβάνει η Αστυνομία να συνετίσει και να αναπτύξει τους άγριους ή/και αφελείς ιθαγενείς: οι πάνοπλοι άντρες της ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλουν στα χωριά, ρίχνουν άγριο ξύλο, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό. 
Κι ακολουθούν προφυλακίσεις, ανακρίσεις, βίαιη λήψη DNA, προσαγωγές ανηλίκων, παρακολουθήσεις, ασφαλίτες που έχουν γίνει σκιά μας. 
Τίποτα απ’ αυτά δεν φαίνεται λογικό σε μια δημοκρατική πολιτεία, παρά μόνο αν υποθέσει κανείς ότι η κυβέρνηση θέλει να μας αναπτύξει για το καλό μας κι εμείς δεν το καταλαβαίνουμε με το καλό.

Πολύτιμη, προς αυτή την κατεύθυνση, είναι και η συνδρομή των καθεστωτικών και διαπλεκόμενων ΜΜΕ που με το αζημίωτο στηρίζουν τον «επενδυτή» και την κυβέρνηση. 
Στην περίπτωση των Σκουριών η προπαγάνδα ξεπέρασε τον εαυτό της, όπως άλλωστε έχουν επισημάνει πολλάκις και τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων. 
Σε στιγμές αλαζονικού παροξυσμού, οι «ενσωματωμένοι» ρεπόρτερ κατάφεραν να… εξαφανίσουν διαδήλωση 25.000 ανθρώπων και συναυλία αλληλεγγύης με 35.000 κόσμο στη Θεσσαλονίκη! 
Και, αντίστροφα, να παρουσιάζουν ως μαχητικές διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων τη σκηνοθετημένη κινητοποίηση της εταιρείας.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για το κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο η «Εφ.Συν.» έχει αποκαλύψει μ’ ένα πλήθος ρεπορτάζ στη Χαλκιδική. 
Εχει όμως σημασία να δούμε την ιστορία κι αλλιώς. 
Να τη δούμε απ’ τα αριστερά.

Φανταστείτε μια συντηρητική κοινωνία, με δεξιές παραδοσιακά καταβολές, χωρίς ισχυρές κοινωνικές δομές, χωρίς εμπειρία αυτοοργάνωσης και κουλτούρα αμφισβήτησης. 
Φανταστείτε ότι αυτή η κοινωνία βρίσκεται κάποια στιγμή υπό απειλή και με την κυβέρνηση, τον δήμαρχο, την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη απέναντι. 
Ισως το πιο αναμενόμενο θα ήταν αυτή η κοινωνία να κυνηγούσε το καρότο απ’ το να βιώσει το μαστίγιο. 
Στη Χαλκιδική η πρόβλεψη ανατράπηκε.

Οι τοπικές κοινωνίες συνειδητοποίησαν ότι ο «επενδυτής» δεν είναι φίλος τους κι ότι το κράτος δεν είναι προστάτης τους. 
Συνειδητοποίησαν ότι για να επιβιώσουν πρέπει να αντισταθούν. 
Μπορεί να μην κατονομάζουν τον εχθρό ως καπιταλισμό ή νεοφιλελευθερισμό. 
Μπορεί να αντιλαμβάνονται την κατάσταση με όρους προσωπικού βιώματος και να μη συνειδητοποιούν ότι, ίσως, αγωνίζονται για όλες τις Σκουριές του κόσμου. 
Ομως παλεύουν. 
Επιχειρούν να περπατήσουν έξω από μονόδρομους που στρώνουν άλλοι. 
Προσπαθούν να συζητήσουν, να καταλάβουν, να δουν τα πράγματα μέσα απ’ τα μάτια του διπλανού. 
Δρουν και αντιδρούν και συνεχίζουν παρ’ όλα τα αλλεπάλληλα βίαια χτυπήματα. 
Κυρίως, κατάφεραν να αυτοοργανωθούν, χωρίς ηγέτες, χωρίς εκπροσώπους, χωρίς ανάθεση εξουσίας κι ευθυνών.

Το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις στη Χαλκιδική αποδεικνύει τη δύναμη της αλληλεγγύης. 
Αμφισβητεί έμπρακτα την ίδια τη φιλοσοφία ζωής που επιβάλλει εκβιαστικά η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του καπιταλισμού και του υπερκαταναλωτισμού. 
Αρνείται τη βάναυση εκμετάλλευση της φύσης και των ανθρώπων από λίγους με μόνο σκοπό το κέρδος.

Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να συνειδητοποιεί η Αριστερά ότι οι βασικές της αρχές (ισότητα, δικαιοσύνη, διάλογος, σεβασμός, προστασία του περιβάλλοντος) αναγνωρίζονται ως θεμελιώδεις από την κοινωνία. 
Δεν μεταφράζονται, πάντα και άμεσα, σε εκλογική δύναμη αλλά υπάρχουν στην κοινωνία και αναδύονται.

Η Χαλκιδική αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ παράδειγμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. 
Η «επένδυση» θα διακοπεί, θα επιδιώξουμε αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική και άμεση προτεραιότητά μας θα είναι η αποκατάσταση της περιοχής που έχει πληγεί. 
Με κεντρική ιδέα την ήπια και αειφόρο ανάπτυξη, και σε άμεση και ειλικρινή συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες, θα καταφέρουμε να δώσουμε πνοή στον τόπο και να τον αποδεσμεύσουμε από τη… μονοκαλλιέργεια της μεταλλευτικής δραστηριότητας.

Στο χωριό μου, την Ιερισσό, στην κεντρική πλατεία, υπάρχει ένα σύνθημα που λέει «μη φοβάστε, νικάμε». 
Το κίνημα της Χαλκιδικής θα δικαιωθεί γιατί έχει δίκιο, αρχαίο όσο και το δάσος των Σκουριών, αυτονόητο όσο και το μέλλον των παιδιών μας.

 efsyn.gr