ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ» ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Η αναδίπλωση υπήρξε πλήρης. 

Ενώ ο Α. Σαμαράς διατυμπάνιζε μέχρι πρότινος τη βέβαιη έξοδο της χώρας από το μνημόνιο και την απρόσκοπτη προσφυγή στις αγορές, ήρθε η «σφαλιάρα» των αγορών να τον προσγειώσει πολύ ανώμαλα. Οι αγορές δεν εμπιστεύονται καθόλου τον «μεταρρυθμιστικό» ζήλο της κυβέρνησης όταν δεν υπάρχει ισχυρή εξωτερική κηδεμονία, όπως και οι πιστωτές δεν εμπιστεύονται, όταν το βαρύ χέρι τους δεν ελέγχει πλήρως την πορεία, καθόλου το ελληνικό πολιτικό σύστημα, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τα λεφτά τους ! >>>

Επιστρέφοντας ο Α Σαμαράς από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ δήλωνε, ως βρεγμένη γάτα, ότι «τίποτα δεν έχει κλείσει ακόμα. Συζητάμε με τους εταίρους μας την έξοδο από το μνημόνιο με ασφάλεια και σύνεση». Η στροφή στη φρασεολογία και την ουσία ήταν κάτι παραπάνω από 180^ο.

Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει, όμως, ούτε ασφάλεια ούτε σύνεση από μια παραδομένη κυβερνητική πολιτική.

Όταν ο Α. Σαμαράς μιλάει για «ασφάλεια» εννοεί την ασφάλεια των πιστωτών και όταν αναφέρεται στην «σύνεση» εννοεί την υπακοή της κυβέρνησής του στις απαιτήσεις τους.

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

Ποιος είναι, όμως, ο νέος σχεδιασμός Σαμαρά - Βενιζέλου μετά το άλμα στο κενό που μετετράπη η εξόδος στις αγορές χωρίς την «προστατευτική ομπρέλα» των πιστωτών;

Ο νέος κυβερνητικός οδικός χάρτης προϋποθέτει πολλές επιτυχίες για το πέρασμα αρκετών εμποδίων.

√ Επιτυχία στα stress test των τραπεζών

√ Επιτυχής «αξιολόγηση» της τρόικας το αργότερο μέχρι 20/11 και χορήγηση της δόσης

√ Οριστικοποίηση στη συνέχεια του χαρακτήρα της προληπτικής γραμμής στήριξης

√ Ταυτόχρονη έναρξη της συζήτησης για τη διευθέτηση του χρέους

√ Οριστικοποίηση του πακέτου «προληπτικής γραμμής στήριξης» και «διακανονισμού του χρέους» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στις 18/12, χωρίς όμως και να «κλείσει», παρά μόνο με την προσφυγή στις κάλπες, εφόσον αυτή γίνει αναγκαία, που θα γίνει, λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Στόχος της κυβέρνησης θα είναι να θέσει στο λαό το δίλημμα: έγκριση του νέου πακέτου «προληπτικής στήριξης» και «διακανονισμού του χρέους» ή ο κίνδυνος του «χάους» που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μπορεί να εφαρμοστεί, όμως, αυτός ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης ή είναι «ευσεβής πόθος»; Και αν, παρά ταύτα, εφαρμοστεί, που τελικά θα οδηγήσει; Σε διέξοδο ή σε συνέχιση του φαύλου κύκλου;

ΤΑ STRESS TEST 

Κατ’ αρχάς τα stress test των τραπεζών τελείωσαν. Σε αντίθεση, όμως, με τις κυβερνητικές θριαμβολογίες, η εγκυρότητα και τα αποτελέσματά τους ουδόλως έπεισαν τις «αγορές» στις οποίες και κυρίως απέβλεπαν. Το Χρηματιστήριο Αθηνών (ΧΑΑ) την άλλη μέρα των stress test κατέρρευσε και τα spread «τσίμπησαν». Οι τράπεζες θα συνεχίσουν και μετά τα stress test να είναι προβληματικές για την οικονομία, αδύναμες να παρέξουν ρευστότητα, ενώ θα χρειαστούν και νέα κεφάλαια αν πρέπει να δοθεί κάποια «λύση» στο ογκούμενο κύμα των «κόκκινων» δανείων.

Η φούρια των «τραπεζιτών» να προχωρήσουν, μετά τα stress test, άρον-άρον στην ιδιωτικοποίηση των τραπεζών με την απομείωση, σε βάρος του δημοσίου χρήματος, της συμμετοχής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), δεν απαντά σε κανένα πρόβλημα της οικονομίας, παρά μόνο στον πιο ασφυκτικό έλεγχο της ίδιας και της πολιτικής από τα πιο κερδοσκοπικά τμήματα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με τις τράπεζες να νοσούν βαριά και να καρκινοβατούν κανένα σχέδιο διεξόδου δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Για την επικείμενη αξιολόγηση του μνημονιακού προγράμματος από την τρόικα, πρώτη προϋπόθεση είναι να «πεισθεί» να έρθει η τρόικα στην Ελλάδα, πράγμα για το οποίο είναι εξαιρετικά επιφυλακτική, αφού θεωρεί ότι δεν προχωρούν καθόλου οι συμφωνημένες με το μνημόνιο «μεταρρυθμίσεις». Αλλά και αν έρθει η τρόικα, για να έχει θετική έκβαση η αξιολόγησή της και να ακολουθήσουν οι τροϊκανές δόσεις, θα πρέπει η κυβέρνηση να υλοποιήσει κατ’ ελάχιστο σειρά από σκληρά μέτρα, όπως το νέο Ασφαλιστικό (με την τριμερή να ζητεί μείωση συντάξεων), τα Εργασιακά (ελεύθερες απολύσεις, συνδικαλιστικός νόμος, λοκ-άουτ), η άρση κάθε εμποδίου για τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας, η μεταρρύθμιση του καθεστώτος του ΦΠΑ, το δημοσιονομικό κενό 1,5 ως 2 δισ. ευρώ για το 2015, οι 5.500 απολύσεις ως το τέλος του έτους κλπ.

Είναι πολύ αμφίβολο ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να «πείσει» τους βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν μέσα στο Νοέμβρη, κάνοντας περίπου χαρακίρι, τέτοια μέτρα. Αν η τρόικα δεν προβεί σε μεγάλη αναδίπλωση στις απαιτήσεις της ή δεν αποδεχθεί τη μετάθεσή τους για ευθετότερο χρόνο, τότε το εμπόδιο της επιτυχούς «αξιολόγησης» μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για την κυβέρνηση ή παράγοντας εξώθησής της σε «απονενοημένα» διαβήματα κατά της τροϊκανής «αδιαλλαξίας».

ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΧΡΕΟΥΣ - ΓΡΑΜΜΗ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Ακόμα, όμως, και να ξεπεράσει τη μεγάλη δυσκολία της «αξιολόγησης», η κυβέρνηση θα πέσει μπροστά στο σκληρό δίδυμο πρόβλημα της συμφωνίας για το «διακανονισμό» του χρέους και της συμφωνίας για την «προληπτική γραμμή στήριξης».

Κατ’ αρχάς σύσσωμο το ευρωπαϊκό κατεστημένο, πολύ περισσότερο που έχει απέναντί του μια παραδομένη κυβέρνηση, δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να προβεί σε οποιαδήποτε άξια λόγου παραχώρηση στο θέμα της διευθέτησης του χρέους, ενώ για διαγραφή έστω και μικρού μέρους του χρέους, ούτε που θέλει να ακούσει, πράγμα, άλλωστε, που δεν διεκδικεί ούτε η κυβέρνηση.

Εκεί, όμως, που τα πράγματα φαίνεται πως θα κινηθούν πολύ χειρότερα είναι στο περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά της λεγόμενης «γραμμής πιστοληπτική στήριξης».

ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΝΕΑ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ

Ακόμα και αν η κυβέρνηση επιτύχει να αξιοποιηθούν ως αρχικά κεφάλαια γι’ αυτή τη γραμμή προληπτικής στήριξης, τα υπόλοιπα, ύψους περίπου 11 δισ., του ΤΧΣ, πάλι δεν θα αποφύγει, σε καμία περίπτωση, τους σκληρότατους όρους, αφού για την αλλαγή χρήσης των 11 δισ. θα χρειαστεί απόφαση των χωρών μελών (και ίσως των κοινοβουλίων).

Όπως και να βαπτίσει η κυβέρνηση αυτούς τους «όρους» της προληπτικής στήριξης, δεν θα μπορέσει να κρύψει από το λαό ότι θα έχουμε συνομολογήσει με τους «νεοαποικιοκράτες» της ευρωζώνης και της ΕΕ ένα νέο μνημόνιο και μια νέα σκληρότατη επιτήρηση - κηδεμονία, στην οποία θα έχει συμμετοχή, κατ’ ελάχιστο «τεχνικής υποστήριξης» (!), το ΔΝΤ.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΕΜΠΛΟΚΗΣ

Ταυτόχρονα, το κόστος της ενδεχόμενης «απεμπλοκής» από το προηγούμενο χρηματοδοτικό σχήμα της τρόικας θα είναι πολύ μεγάλο, αφού τα επιτόκια προσφυγής για δανεισμό του ελληνικού δημοσίου στις αγορές θα είναι πανύψηλα, μιας και τα ελληνικά επιτόκια του δεκαετούς κινούνται τώρα στο απαγορευτικό 7,5%, με τάσεις, μάλλον, μεγαλύτερης ανόδου.

Αυτό το τελευταίο μπορεί και να οδηγήσει σε καθυστέρηση και τελικά σε ναυάγιο όλο το σχέδιο, αν φτάσουμε ως εδώ (!), της γραμμής προληπτικής στήριξης!

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η συνολική κρίση στην ευρωζώνη έχει υποτροπιάσει και μάλλον θα παροξυνθεί το επόμενο διάστημα, ιδιαίτερα στον πυρήνα της, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, επιτείνοντας τις αποσυνθετικές και διαλυτικές τάσεις στον ευρωζωνικό χώρο, με βαρύτατες πρόσθετες επιπτώσεις για την Ελλάδα.

Αν όλα τούτα συνιστούν μια πρώτη ανάγνωση για τους ενδεχόμενους κυβερνητικούς σχεδιασμούς στο αμέσως επόμενο διάστημα και όπως πάντα παρακινδυνευμένη, αφού αφορά προβλέψεις για το μέλλον σε ένα ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι μάλλον αβίαστο.

Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου είναι αδύνατο τους επόμενους μήνες να συγκροτήσει μια στοιχειωδώς θετική πορεία με προοπτική διεξόδου για τον τόπο και επομένως είναι δύσκολο, έως απίθανο, να αποφύγει, χωρίς ενδεχόμενες «ανώμαλες εξελίξεις», τη γρήγορη ήττα ή καλύτερα τη συντριβή και την πτώση.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Αυτά, βεβαίως, δεν καταγράφονται προς επανάπαυση της Αριστεράς αλλά ως εκτιμήσεις που οφείλουν να παρακινήσουν και να εντατικοποιήσουν τη δράση και την αντεπίθεσή της.

Για να ανοίξουν νικηφόροι δρόμοι το επόμενο διάστημα δεν αρκεί να «ναυαγήσουν» οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί αλλά για να γίνει αυτό καθώς και για να αξιοποιηθούν προωθητικά οι κυβερνητικές αποτυχίες, χρειάζεται η Αριστερά να προχωρήσει σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση και δυναμική επιθετική παρουσία σε όλους τους τομείς, μακριά από κάθε είδους αναδίπλωση και υποχώρηση.

ΜΑΚΗΣ ΒΕΡΓΗΣ

iskra.gr