Από τη φτώχεια στην ελπίδα 

Η έκθεση της UNICEF για τη φτώχεια των παιδιών, για τη "γενιά της ύφεσης και της ανεργίας", συνιστά ανάγλυφο της κοινωνικής κατάστασης που η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία έχει επιφέρει σε παγκόσμιο επίπεδο. 
Όχι μόνο στον Τρίτο Κόσμο, αλλά στην καρδιά των ανεπτυγμένων κοινωνιών διευρύνονται οι εστίες της κοινωνικής απόγνωσης, πληθαίνει ο αριθμός των νοικοκυριών που ζουν κάτω από το όριο της επιβίωσης, με πρώτα θύματα τα παιδιά. 
Στην αιχμή της κοινωνικής καταστροφής ο ευρωπαϊκός Νότος και ειδικότερα η Ελλάδα, που στα χρόνια του Μνημονίου ζει σε συνθήκες πειραματόζωου.

Η νέα γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. 
Φτώχεια υγείας, χωρίς κατοχυρωμένη περίθαλψη και χωρίς εμβόλια. 
Φτώχεια μόρφωσης, με σχολεία κοινωνικού αποκλεισμού. Φτώχεια πολιτιστική, με ελεύθερο χρόνο υποταγμένο στα σκουπίδια της τηλεόρασης. 
Φτώχεια σχέσεων, με τη μοναξιά να απλώνεται μαζί με την περιθωριοποίηση. 
Φτώχεια, καθώς η ανεργία εγκαθιδρύεται ως σταθερή κατάσταση και η μετανάστευση αποτελεί και πάλι αναγκαστικό δρόμο για δεκάδες χιλιάδες νέους. 
Φτώχεια και των γονέων τους...

Αυτή η αίσθηση των χαμένων γενεών, του εφιάλτη, το σκοτάδι που γίνεται ολοένα πιο πυκνό, επιβεβαιώνεται και από την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, όπου επισημαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη μετά το "τρέχον Μνημόνιο". 
Δηλαδή με τη σημερινή κυβέρνηση δεν υπάρχει στον ορίζοντα μεταμνημονιακό ξέφωτο.
Δεν είναι φυσικό φαινόμενο η φτώχεια. 
Είναι κοινωνική - ταξική επιλογή. 
Μπορεί να ηττηθεί, αρκεί οι φτωχοί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους. 
Αρκεί να αντιληφθεί η κοινωνία ότι η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο για την αλλαγή της ζωής των πολιτών.

Η χαμένη γενιά μπορεί να γίνει γενιά της ελπίδας. 
Αυτό συνέβη πολλές φορές στην Ιστορία, δυστυχώς μετά από κρίσεις και πολέμους. 
Συνθήκες ενός ιδιότυπου πολέμου ζούμε σήμερα στη χώρα μας και, απ' ό,τι φαίνεται, σε ολόκληρο τον πλανήτη. 
Στην Ελλάδα, όπου οι κοινωνικές συνέπειες του πολέμου είναι ολοκληρωτικές, δημιουργούνται δυνατότητες αντιστροφής των εξελίξεων. 
Οι εκλογές συμπυκνώνουν αγωνίες, αγώνες, αντίσταση, αδυναμίες, δυνατότητες, διαψεύσεις, στοιχήματα, δικαιώματα, όνειρα. 
Το μνημονιακό κατεστημένο φοβάται αυτή τη στιγμή και απεργάζεται εκτροπές και κλίμα πανικού για να αλλοιώσει την επικείμενη καταδικαστική λαϊκή κρίση.

Οι κοινωνίες διαθέτουν εσωτερικές δυνάμεις ανάταξης. 
Αν υπάρχει κάποιο "φυσικό φαινόμενο", αυτό είναι ότι οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν. Βρίσκουν δυνάμεις για να σηκωθούν και διαψεύδουν όσους απεργάζονται δεσμά και εφιάλτες. 
Σ' αυτή την ιστορική στιγμή βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. 
Από τα συντρίμμια της μνημονιακής καταστροφής ξεπετιούνται ζωογόνες δυνάμεις, έτοιμες να αναλάβουν την ευθύνη για μια πορεία δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας.