Με την πρώτη νεροποντή του φθινοπώρου πλημμύρισαν λαϊκές γειτονιές, δρόμοι μετατράπηκαν σε χειμάρρους, μποτιλιαρίστηκαν κεντρικοί άξονες, εγκλωβίστηκαν άτομα σε ασανσέρ, η Αθήνα την Παρασκευή έζησε εικόνες που παραπέμπουν (για να χρησιμοποιήσουμε το κυβερνητικό σύνθημα των ημερών) στην... κανονικότητα ! Αν οι δημόσιοι χώροι και οι κοινωνικές λειτουργίες της Αθήνας, πριν από την κρίση, συχνά θύμιζαν καταστάσεις παραμελημένων πόλεων πλουσίων χωρών της προπολεμικής Μέσης Ανατολής, όπου ο ιδιωτικός >>>
 



πλούτος συνυπήρχε με τη δημόσια εγκατάλειψη, τώρα, με την επιδείνωση, λόγω της ανυπολόγιστης κατάρρευσης του Δημοσίου, ως προτεραιότητα και ως πολιτική πράξη, η Αθήνα και η χώρα επιστρέφουν στην... κανονικότητα. 
Φθορές σε νοσοκομεία, βλάβες σε φωτεινούς σηματοδότες, ελλείψεις σε σχολεία, λακούβες σε δρόμους δεν επιδιορθώνονται. 
Καθώς μάλιστα έχει εξαφανιστεί το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και η λιτότητα διαλύει στοιχειώδεις δημόσιες - κοινωνικές λειτουργίες. 
Αποτέλεσμα; 
Οι φθορές να επεκτείνονται, οι δημόσιες υποδομές να υποβαθμίζονται, η καθημερινότητα να γίνεται ολοένα και περισσότερο αβίωτη. 
Δίπλα στη φτώχεια των νοικοκυριών, η φτώχεια του δημόσιου χώρου.

Αυτή η πραγματικότητα εικονογραφεί τη γενικότερη διάλυση, την έλλειψη κοινωνικής βιωσιμότητας του χρέους. 
Τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα των συμφωνιών που έχει υπογράψει η κυβέρνηση, η εκτίμηση πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο, αποδεικνύονται αυταπάτες με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. 
Και αν ο χειμώνας φέτος αποδειχθεί δριμύς, τότε οι μικρές μειώσεις στις τιμές του πετρελαίου θέρμανσης δεν θα είναι αρκετές για να αντιμετωπιστεί το δριμύ ψύχος και η παρεπόμενη επιδείνωση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ωστόσο, μέσα στη "βαρυχειμωνιά" που έχει δημιουργήσει η μνημονιακή καταιγίδα, μπορεί κανείς να διακρίνει νέες ελπιδοφόρες συμπεριφορές κινητοποίησης ανθρώπων και υπηρεσιών, όπως προχθές η Πυροσβεστική, καθώς και την προνοητικότητα της νέας περιφερειακής αρχής στην Αττική. 
Αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα, που επεκτείνεται σε ευρύ φάσμα προσφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης και υπηρεσιακής υπευθυνότητας, αποτελεί σημάδι αφετηρίας σε μια νέα περίοδο που η χώρα πασχίζει να γυρίσει σελίδα και ενισχύεται η αξίωση για πρόωρες εκλογές, όχι ως στείρα αντιπολιτευτική διεκδίκηση, αλλά ως προϋπόθεση για την εθνική - λαϊκή νέα πορεία.

Η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. 
Χρειάζεται γερή τιμονιά για νέους προσανατολισμούς. 
Χρειάζεται έμπνευση που προϋποθέτει τη δημοκρατική ανατροπή. 
Χρειάζεται να ηττηθεί η άνωθεν μοιρολατρία και η αναβίωση της θεωρίας της Ψωροκώσταινας. 
Χρειάζεται ο λαός να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ελπίδα. Και η χώρα διεθνές ανάστημα.
Η νέα πορεία περνάει μέσα από τη διαπραγμάτευση για το χρέος, στη βάση της πασιφανούς εκτίμησης ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο. 
Μόνο σ' αυτή την προοπτική, με διαπιστωμένους τους νέους κοινωνικούς - πολιτικούς συσχετισμούς, με νωπή λαϊκή εντολή, μπορεί να υπάρξει στέρεα και δυναμική εθνική, κοινωνική και πολιτική συνεννόηση. 
Διαφορετικά, η ρητορική περί της επιστροφής στην κανονικότητα θα επιβεβαιώνει την περαιτέρω υποβάθμιση της χώρας.