Το κομμένο χέρι του φιλήσυχου

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Τους συμβολισμούς δεν τους σκέφτηκαν; 

Δεν σκέφτηκαν τι σημαίνει να κλείνεις τα πανεπιστήμια τρεις μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, να βάζεις μπροστά στις πύλες σιδερόφρακτους ένστολους, να χτυπάς αλύπητα νέους ανθρώπους; 
Δεν σκέφτηκαν πόσο βαρύ είναι να χύνεται αίμα φοιτητών σαράντα ένα χρόνια μετά το αιματοκύλισμα των χουνταίων;

Τους σκέφτηκαν τους συμβολισμούς, γι' αυτό έκαναν ό, τι έκαναν. 
Το έκαναν για να δείξουν στο πόπολο ότι είναι έτοιμοι για όλα, >>>

το έκαναν για να σπείρουν τρόμο, 
το έκαναν για να βγουν τα φασιστοειδή τους 
και να αποκαλέσουν τους φοιτητές εκκολαπτόμενους τρομοκράτες.  

«Εμείς είμαστε με τους μέσα κι εσείς με τους έξω» είπε ο ανεκδιήγητος Μαρκόπουλος και νομίζω ότι η απάντηση που του αξίζει είναι τούτη: 

Δεν ξέρω με ποιους είστε σήμερα, τη 17η Νοεμβρίου του 1973, πάντως, κάποιοι εκ των βουλευτών της Ν.Δ. θα ήταν απαξάπαντος με τους έξω.

Η ειρωνεία της Ιστορίας. 

Έδερναν φοιτητές έξω από τη Νομική και το Πολυτεχνείο, για να υπερασπιστούν, δήθεν, τη νομιμότητα και την ίδια στιγμή έπαιρναν πίσω τον νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν επειδή τους το ζήτησε η τρόικα. 

Χθες είδαμε με τα μάτια μας την τελετουργία του δημόσιου εξευτελισμού των βουλευτών της πλειοψηφίας, που σήκωναν ένας-ένας το χεράκι τους και ψήφιζαν κατά του εαυτού τους, άβουλες και κακομοίρικες μαριονέτες, δεμένες στις αόρατες κλωστές της Μέρκελ.

Καλά να πάθουν, τους αξίζει ο δημόσιος εξευτελισμός, είναι η ελάχιστη τιμωρία για το κακό που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στη χώρα και τον λαό της. 

Αξίζει ακόμη περισσότερο ο εξευτελισμός στους βουλευτές που διαμαρτύρονται, που φωνασκούν, που κορυβαντιούν και στο τέλος το σηκώνουν κι εκείνοι το χεράκι, σαν καλά και πειθήνια μερκελάκια.

Όσο εξευτελίζονται, τόσο θα δέρνουν, όσο θα σκύβουν το κεφάλι στους δανειστές τόσο θα γκαρίζουν για τρομοκράτες που απειλούν τη ζωή και την περιουσία του φιλήσυχου πολίτη. 

Αυτό είναι, άλλωστε, το έσχατο αποκούμπι τους, ο φόβος και ο τρόμος του φιλήσυχου, που μέσα από διάφορες χημικές διεργασίες μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο στη συγκυβέρνηση ή έστω σε επιλογές τύπου Σταύρου Θεοδωράκη, που είναι και Νουνού και λάιτ: Όλη η γεύση του Μνημονίου με ελάχιστες θερμίδες και ακόμη λιγότερες ενοχές.

Βλέπει ο φιλήσυχος το αίμα στα σκαλιά της Νομικής και κουλουριάζεται ενστικτωδώς στον καναπέ του. 

Ακούει κάθε πρωί τον Τράγκα, το τροχιοδεικτικό βλήμα του καθεστώτος, να προφητεύει τον διαμελισμό της Ελλάδας και βάζει το κεφάλι βαθιά στο μαξιλάρι. 

Τρέμει ο φιλήσυχος τον διαμελισμό της χώρας και δεν αντιλαμβάνεται τον διαμελισμό το δικό του. 

Κάθε πρωί έχει λιγότερο ένα δάκτυλο, ένα πόδι, ένα πλευρό, ένα μάτι, ένα συκώτι, στο τέλος θα μείνει μόνο το χέρι, να τρέξει πάνω στα δάχτυλά του μέχρι την κάλπη και να ψηφίσει Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Και μετά το χέρι θα κοπεί και δεν θα απομείνει τίποτα.