Με το σενάριο της "αριστερής παρένθεσης" επιχειρεί ο Σαμαράς να διασωθεί προσωρινά στην ηγεσία της Ν.Δ. 
Προφανώς ο ηττημένος και απαξιωμένος πολιτικός δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν έχασε οριακά, αλλά συνετρίβη με ολόκληρες 7 μονάδες. 
Κι ακόμη ότι η ήττα της Ν.Δ. δεν είναι συγκυριακή, αλλά αντανακλά διαρθρωτικά προβλήματα. 
Η Ν.Δ. περνάει κρίση ταυτότητας. 
Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι είναι κόμμα γερόντων. Προφανώς όχι μόνον ηλικιακά, αλλά και ιδεολογικοπολιτικά, καθώς επιμένει νεοφιλελεύθερα και αναχρονιστικά σε σχέση με τις κυοφορούμενες εξελίξεις στην Ευρώπη.

Αυτή η κατάσταση δεν αναστρέφεται με τη στρατηγική της γρήγορης ρεβάνς. 
Χρειάζονται επανατοποθετήσεις, στοχασμός και ανανέωση πολιτικής και προσώπων. 
Πολύ περισσότερο που η Ν.Δ. έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από τη μόνιμη αιμορραγία της προς τη Χ.Α., αυτή τη φορά την ύπαρξη αντιμνημονιακού κόμματος του συντηρητικού χώρου, των ΑΝ.ΕΛΛ., που με τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση μπορούν να παρεμβαίνουν καταλυτικά στην πολιτική κινητικότητα των συντηρητικών ψηφοφόρων.
Το πρόβλημα του Σαμαρά είναι ότι, με δεδομένη την πολυδιάσπαση του συντηρητικού χώρου, η κρίση της Ν.Δ. δεν αντιμετωπίζεται με την τεχνογνωσία της διάσπασης, την οποία ο ίδιος είχε χρησιμοποιήσει, με μικρή και βραχεία επιτυχία, ιδρύοντας την ΠΟΛ.ΑΝ. 
Επίσης αποδείχθηκε ότι η Ν.Δ. δεν μπορεί να παραμείνει κόμμα εξουσίας ως αντίγραφο της ΠΟΛ.ΑΝ. 
Συνεπώς η Ν.Δ., μεσοπρόθεσμα, έχει μπει σε πτωτική τροχιά, που μπορεί να αποδειχθεί ανεξέλεγκτη, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ.

Προβλήματα συνοχής και ταυτότητας αντιμετωπίζει και το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. 
Ο Βενιζέλος παραδίδει στο συνέδριο, άγνωστο όμως σε ποιους και με ποια προοπτική. Μπορεί να ξορκίζει το "φάντασμα Ζίγδη", αλλά αυτό πλανάται ήδη πάνω από τα ερείπια του άλλοτε κραταιού κόμματος. 
Το κόμμα του ΓΑΠ δεν αντιμετωπίζεται ούτε ως μικρή εφεδρεία στον κεντροαριστερό χώρο, εμπλεκόμενο σε έναν αδυσώπητο εμφύλιο. 
Και το Ποτάμι ζυγίζεται ανάμεσα στη μνημονιακή προδιάθεσή του και την αυτάρεσκη λάιφ στάιλ παρουσία του, σε μια περίοδο που η κρίση είναι βαθιά κοινωνική - ταξική και η υπέρβασή της απαιτεί καθαρές προτάσεις και ριζικές αλλαγές.
Η κινητικότητα για την αναδιάταξη του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος προσκρούει στη βαθιά αναξιοπιστία των εκπροσώπων του, αλλά και τον αδιέξοδο εγκλωβισμό του στον μονόδρομο του Μνημονίου και της λιτότητας. 

Αυταπατώνται όσοι σχεδιάζουν να επανέλθουν σύντομα ποντάροντας στην "αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ". 
Βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά, το χειρότερο, αποδεικνύονται επικίνδυνοι για το μέλλον της χώρας.
Το διεθνές ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται από τις επαφές της κυβέρνησης με τους διεθνείς αξιωματούχους, επιβεβαιώνει τις δυνατότητες καθώς και τις δυσκολίες της νέας πορείας. 
Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας διαθέτει όμως όχι μόνο τη δύναμη της πρόσφατης λαϊκής εντολής, αλλά και τη συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνική συναίνεση. 
Είναι διαλυτικό για την ίδια την υπόσταση της αντιπολίτευσης να αναζητεί λόγο ύπαρξης στην υπονόμευση της εθνικής - λαϊκής προσπάθειας. 
Και καλά το καταδικασμένο αστικό πολιτικό σύστημα! 
Δεν μπορεί να αντιληφθεί το ΚΚΕ ότι με την πολιτική των "ίσων αποστάσεων" απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το μνημονιακό κατεστημένο λειτουργεί εξ αντικειμένου ως σύμμαχος του τελευταίου;