Ισχυρά πλήγματα, στη στρατηγική της κινδυνολογίας

ΑΛΛΑΖΕΙ «ΚΑΤΙ» ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΩΝ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΩΝ 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΝ;

Ένα νέο κύμα δηλώσεων, διαρροών αλλά και αρθογραφίας έχει βγει στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό μέσα από τις σελίδες του διεθνούς τύπου και τείνει να διαμορφώσει ένα νέο κλίμα απέναντι στην Ελλάδα και την νέα πραγματικότητα που θα προκύψει μετά τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου. Το πρωτότυπο του «κύματος» αυτού δεν είναι το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν όλοι, αναλυτές – δημοσιογράφοι - μέλη ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και >>>

 

θεσμικών οργάνων, για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, προεκλογικές και μετεκλογικές. 

Τέτοιο ενδιαφέρον μπορούμε να πούμε ότι δεν έπαψε να υπάρχει τα τελευταία χρόνια και είναι λογικό να «φουντώνει» ενόψει εκλογών.

Το στοιχείο όμως που διαφοροποιεί τις σημερινές παρεμβάσεις με εκείνες του παρελθόντος, είναι πως αφήνουν μια έντονη εντύπωση «πως κάτι έχει αλλάξει». Φυσικά και υπάρχουν ακόμα κυνικές απειλές και ωμές υποδείξεις, φαίνεται όμως πως τώρα τα λόγια των περισσότερων είναι μετρημένα.

Ακόμη και η γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, δείχνει να χάνει έδαφος στην επιβολή των πολιτικών λιτότητας, ενώ η άκρατη κινδυνολογία έχει υποστεί τουλάχιστον σοβαρά πλήγματα και μοιάζει να μην «περνάει» πια σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, σε συνέντευξη του στον γερμανικό τύπο δήλωσε πως «δεν υπάρχουν και ούτε υπήρξαν σχέδια» να εξωθηθεί η Ελλάδα σε έξοδο από την ευρωζώνη.

Προς την κατεύθυνση αυτή φαίνεται να πιέζει και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού. 

Οι ΗΠΑ δείχνουν «κουρασμένες» από τον τρόπο που η ΕΕ έχει χειριστεί την οικονομική κρίση από το 2009 και ενώ δεν κρύβουν τους φόβους τους για την επιβράδυνση της ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο που προφανώς έχει αρνητική επίδραση και για την οικονομία των ΗΠΑ. 

Υπάρχουν πλέον πολλές φωνές που δεν κρύβουν ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή οικονομικής πολιτικής τόσο από της «ισχυρές» χώρες της ευρωζώνης όσο και από την ίδια την ΕΚΤ.

Μόνο τις τελευταίες μέρες έχουν υπάρξει σαφή δείγματα μεταστροφής της «άκαμπτης» στάσης των δανειστών αλλά και κύκλων που πάγια εκφράζουν τις θέσεις τους και συντάσσονται με τα συμφέροντα τους. 

Για παράδειγμα, ο ολλανδο-αμερικάνος οικονομολόγος Βίλεμ Μπούιτερ συμπυκνώνει την κατάσταση, σε συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα Handelszeitung, ως εξής : «Θα ήταν τεράστια καταστροφή,αν η Ελλάδα εγκατέλειπε την ευρωζώνη.

Οι αγορές θα άρχιζαν να ρωτούν ποια χώρα θα ήταν η επόμενη υποψήφια για αποχώρηση… 

Η Γερμανική κυβέρνηση γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ όλη η ευρωζώνη θα κινδυνεύσει».

Παράλληλα, και άλλοι οικονομολόγοι όπως οι Τσαρλς Ρόμπερτσον και ο Πέτερ Μπόφινγκερ που η γνώμη τους «μετράει» στους κύκλους της ευρωπαϊκής ελίτ, έχουν τοποθετηθεί σε ανάλογο μήκος κύματος, χαρακτηρίζοντας την πραγματοποίηση των απειλών έναντι της Ελλάδας ως μια κατάσταση που, τουλάχιστον, δεν θα μπορεί να ελεγχθεί.

Ακόμα και συγκροτήματα τύπου, που όχι άδικα χαρακτηρίζονται προπύργια του νεοφιλελευθερισμού και της ανοιχτής αγοράς, έχουν αρχίσει μέσω των αρθογράφων τους να «βλέπουν» και την άλλη πλευρά της πραγματικότητας. Για παράδειγμα οι Financial Times, μέσω του αρθογράφου τους W. Münchau χαρακτηρίζουν τις σημερινές πολιτικές της ευρωζώνης ατελέσφορες, και την ίδια την ευρωζώνη μια ένωση χωρίς μέλλον.

Από την πλευρά του ο Guardian και ο αρθογράφος Όουεν Τζόουνς, αναγνωρίζοντας το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο της ευρωζώνης, τιτλοφορεί πρόσφατο άρθρο του με τον τίτλο «Πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα σε όλη την Ευρώπη», αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «Ή θα μας στραγγαλίσει η οικονομική τρέλα ή θα αποτελέσει αυτή η μάχη μια δημοκρατική πρόκληση»

ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ «ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗΣ»

Αναμφίβολα είναι δύσκολο, ίσως και πρόωρο, να είναι βέβαιος κανείς για το τι πράγματι σημαίνει αυτή η μεταστροφή του «κλίματος» σε κύκλους του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού κατεστημένου.

Από τη μια πλευρά, θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένα βήμα για τη διαμόρφωση κλίματος συμβιβασμού με μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα που έχει τη βούληση να αμφισβητήσει τα ασφυκτικά μνημονιακά πλαίσια και το status quo της λιτότητας, πράγμα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ για να προωθήσει τους ριζοσπαστικούς προοδευτικούς μετασχηματισμούς.

Από τη άλλη, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να πρόκειται για μια απόπειρα, καλοσχεδιασμένη μάλιστα, για να χειραγωγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να «μετριάσει» τη ριζοσπαστικότητά του. Αν το ενδεχόμενο αυτό δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια, τότε ο στόχος είναι να διαμορφωθεί ένα κάλπικο «θετικό» κλίμα για τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και όταν ο τελευταίος παρασυρθεί και βάλει «νερό στο κρασί του» διότι και η άλλη πλευρά κάνει (δήθεν) βήματα συμβιβασμού, τότε θα βρεθεί προ νέων απαιτήσεων και τελεσιγράφων μιας και θα τον θεωρήσουν ως μια πολιτική δύναμη που μπορούν να διαχειριστούν προς όφελος τους.

ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Όπως ήδη αναφέρθηκε, είναι δύσκολο να δει κάποιος ποια ακριβώς είναι η αληθής πλευρά και η στόχευση αυτού του κλίματος μεταστροφής.

Είναι όμως ξεκάθαρο πως τόσο στην παρούσα φάση του προεκλογικού αγώνα όσο και στο μετεκλογικό τοπίο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη να υπερασπιστεί, όπως και κάνει, και κατόπιν να προχωρήσει αταλάντευτα στην πλήρη εφαρμογή του προγράμματός του. Να παλέψει για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του άδικου και ταξικού δημόσιου χρέους. Να διώξει την τρόικα από την Ελλάδα και να ακυρώσει τα μνημόνια, μαζί με τους εφαρμοστικούς νόμους. Να εθνικοποιήσει και να θέσει υπό κοινωνικό έλεγχο τις τράπεζες. Και φυσικά να προχωρήσει στην ριζική και ριζοσπαστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με ορίζοντα τον σοσιαλισμό.

ΑΚΗΣ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ

iskra.gr