Σύντροφοι;

Το μυαλό μας είναι ένα… πράγμα που συνεχώς δημιουργεί εξωπραγματικές προσδοκίες, μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε είναι πολύ πίσω από αυτό που θα μπορούσαμε να ζούμε, ότι είναι βέβαιο πως το μέλλον θα φέρει εξαιρετικά νέα, ότι η φθορά είναι κάτι που δεν μας αφορά. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να γυρίζει, τον κόσμο να σηκώνεται και να προσπαθεί να περπατήσει προς τα κάπου που δεν υπάρχει και αυτή η κίνηση είναι αυτό που κάνει τα πράγματα να αλλάζουν. Ότι υπάρχει εκεί έξω είναι πράγματα μισοτελειωμένα, >>>
 



προσδοκίες που έπεσαν από μεγάλο ύψος και έγιναν κομμάτια.

Ακούω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες διάφορους και διάφορες να λένε και να γράφουν πως την πατήσαμε, πως κακώς μπήκαμε σε αυτό το ταξίδι για μία μεγάλη πολιτική αλλαγή και καλύτερα θα ήταν να λουφάζαμε σε εκείνη τη γωνία του κήπου που μας παραχώρησε η άλλη πλευρά και να παριστάναμε τους ασυμβίβαστους, να ξεχειλίζαμε από τις βεβαιότητες μας, να κάναμε προβλέψεις και να πέφταμε πάντα μέσα ότι και να συνέβαινε, να νιώθαμε ισχυροί γιατί οι πραγματικά ισχυροί θα μας είχαν του κλώτσου και του μπάτσου. 

Ακούω και διαβάζω και τη λέξη «σύντροφοι» να συνοδεύει αυτές τις παπαριές και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ τρέμαμε μαζί, από οργή, μπροστά στην αδικία. 

Και δεν θυμάμαι…

Είναι απόλυτα κατανοητή η δυσκολία ανθρώπων που πολιτικά διαπαιδαγωγήθηκαν να αναγνωρίζουν τις ήττες ως μεγάλες νίκες, επειδή αυτό έλεγε ένας κόμπλης γραφειοκράτης, να προσαρμοστούν σε αυτό που συμβαίνει. 

Θα χρειαστεί χρόνος για να το ξεπεράσουν, αν μπορέσουν να το ξεπεράσουν. 

Καλό είναι πάντως να την κάνουν αυτή την προσπάθεια, κι αν θέλουν να φαντασιώνονται πως είμαστε «σύντροφοι», για αρχή, ας μην παπαγαλίζουν τις πανικόβλητες ασυνάρτητες μαλακίες του παλιού πολιτικού κόσμου. 

Και που σε, τίποτα δεν μπορεί να μας κρατήσει κάτω.

Ο alterthess ιανός