Στα πρώτα λεπτά της ταινίας….

Πάντα μου άρεζαν οι, παράλογες, μάχες όπου ένας τα έβαζε με δέκα και μετά με πενήντα και στη συνέχεια με τον κόσμο ολόκληρο και στο τέλος, ματωμένος και κουρέλι, κατάφερνε να τους νικήσει όλους. 

Οι κάπως μικρότεροι γνώρισαν αυτές τις μάχες μέσα από τις ταινίες του Ταραντίνο, οι μεγαλύτεροι όμως έχουν κάνει M.A. στα β’ διαλογής καράτε σε απόκεντρους κινηματογράφους δεύτερης (βάλε και τρίτης) προβολής, όπως η «Δήμητρα» στην Ιταλίας. Το παράλογο του πράγματος έχει να κάνει με το βασικό σχήμα: Ένας μόνος εναντίον όλων είναι βέβαιο ότι χάνει, όμως >>>

στην περίπτωση μας ένας μόνος εναντίον όλων κερδίζει πάντα.

Αν ρίξεις μία γρήγορη ματιά σε εφημερίδες, ενημερωτικές ιστοσελίδες και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων θα βγάλεις αμέσως το συμπέρασμα ότι η ομαδική αυτοκτονία όσων βρίσκονται τις τελευταίες εβδομάδες στο Μέγαρο Μαξίμου είναι θέμα ημερών, μπορεί και ωρών.

Ακόμα και στις κορυφώσεις της αντίστασης των πολλών καλών ανθρώπων απέναντι στις πολιτικές που τους βύθισαν στη φτώχεια και στην απελπισία καμία από τις τρεις προηγούμενες, άθλιες, κυβερνήσεις δεν είχε τόσες ταυτόχρονες πιέσεις, μπουνιές και κλωτσιές, όσες έχει η νέα κυβέρνηση.

Μέχρι και ο Παναγόπουλος… ναι ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ, διαφώνησε οργισμένος με το σχέδιο για τη σταδιακή επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ και έπιασε από το λαιμό τον Σκουρλέτη ζητώντας τα πάντα όλα εδώ και τώρα!

Είναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται να είναι, όπως φαίνονται να μοιάζουν;

Πίσω στα β’ διαλογής καράτε, ο ένας μόνος του κέρδιζε τους πάντες γιατί αυτό έγραφε το σενάριο και γιατί, κατά ένα τρόπο, είχε την αμέριστη υποστήριξη του… κοινού που θα ισοπέδωνε την αίθουσα αν ο πρωταγωνιστής έφτυνε τα δόντια του και ξεψυχούσε από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. 

Αν κάτι έχει ήδη ηττηθεί αυτό είναι η προσδοκία ότι η μεγάλη πολιτική Αλλαγή θα ήταν ένα μεγάλο πάρτι στην παραλία την πρώτη μέρα του καλοκαιριού και όχι ένας σκοτεινός πόλεμος στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. 

Μην μασάς τίποτα.

Ο alterthess ιανός