Για «μνησικακία» ορισμένων διεθνών μέσων – κέντρων κατά της Ελλάδας, κάνει λόγο δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times του περασμένου Σαββατοκύριακου, σε μια προσπάθεια ανάλυσης της κατάστασης που επικρατεί από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και μετά. Όταν δηλαδή >>>
η νέα ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να διεθνοποιήσει το θέμα του χρέους και να κάνει λόγο για αμοιβαία επωφελή λύση όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Χωρίς αμφιβολία, τούτες οι στιγμές είναι ιστορικές και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Η χρονική συγκυρία είναι κάτι παραπάνω από σημαδιακή για το μέλλον της Ευρώπης την ώρα που η Γηραιά ήπειρος έχει φτάσει σε ένα τέλμα όχι βέβαια λόγω της Ελλάδας, αλλά των πολλών αδιεξόδων σε ότι έχει να κάνει με την πραγματική πολιτική, τον πολιτισμό, τους θεσμούς, την ίδια την Δημοκρατία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι αρκετοί και μάλιστα θεσμικοί παράγοντες έφτασαν τα τελευταία αυτά χρόνια να μιλούν για προβάδισμα των αγορών έναντι της πολιτικής, της ίδιας δηλαδή της Δημοκρατίας, της ελεύθερης βούλησης των λαών να χαράξουν, πάντα σύμφωνα με κανόνες, το παρόν και το μέλλον τους.
Η αμερικανική εφημερίδα, σε άρθρο του Πίτερ Άσπντεν, επισημαίνει εκείνο ακριβώς το χρέος της Ευρώπης προς την Ελλάδα, το οποίο έχει ξεχαστεί και αντί αυτού καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια μύθοι, σαρκασμός και εχθρότητα έναντι μιας χώρας όπως η Ελλάδα.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Άσπντεν για έναν από τους μύθους που διακινούν κάποιοι, σημειώνοντας ότι
«οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ανίκανοι, διεφθαρμένοι. Τους αξίζει να υποστούν τις συνέπειες της ανεπάρκειάς τους. Προτιμούν να χορεύουν αντί να δουλεύουν, να κοιμούνται αντί να ξυπνούν. Θα πρέπει να τους εγκαταλείψουμε. Δεν μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους ή τον πολιτισμό τους. Αν δεν είχε λεηλατήσει ο Λόρδος Έλγιν τα γλυπτά του Παρθενώνα, είπε ένας διακεκριμένος Βρετανός πολιτικός αναλυτής πρόσφατα πιθανότατα θα είχαν καταλήξει σε βάση σε κάπου που φτιάχνουν κεμπάμπ».
Αυτός βέβαια είναι ένας μόνο από τους μύθους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια δεν έβρισκαν καν απάντηση.
Ορισμένοι μάλιστα, εντός της χώρας τους αναπαρήγαγαν.
Συνεχίζοντας, η Financial Times, υπογραμμίζει ότι
«είναι προφανής μία μνησικακία γιατί η Ελλάδα δημιουργούσε την ευρωπαϊκή κουλτούρα την εποχή που οι σκανδιναβικές φυλές χτυπούσαν η μία την άλλη με ρόπαλα στο κεφάλι. Μία οργισμένη πικρία ότι τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κινήματα της Ευρώπης- η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός- είναι κάτι παραπάνω από εξέλιξη όσων εφευρέθηκαν και συζητήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στα σοκάκια της Αθήνας», για να προσθέσει ότι «δεν είναι περίεργο που η Ευρώπη ενοχλείται. Φανταστείτε τον εκνευρισμό της επίσης όταν ανακάλυψε ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ήταν ένας γοητευτικός, εύγλωττος άνθρωπος, που μιλά καλύτερα αγγλικά από τους περισσότερους Βρετανούς βουλευτές και ήταν ικανός να παραθέσει Ντίλαν Τόμας στο βρετανικό ραδιόφωνο, το πρωί μετά από την εκλογική νίκη του κόμματός του. Οι δύσμοιροι ευρωκράτες απάντησαν σε αυτή την επίθεση στις προκαταλήψεις τους, στρέφοντας την προσοχή στο μαύρο δερμάτινο παλτό και τη μηχανή Yamaha. Πώς τολμούν οι πολιτικοί να ντύνονται σαν κανονικοί άνθρωποι;».
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το όραμα που είχαν γι’ αυτή οι μεγάλοι ηγέτες της.
Αναμενόμενο βέβαια από την στιγμή που η πολιτική, κατά την δική τους άποψη και συμπεριφορά, οφείλει να υπακούει τυφλά στις αγορές των τεχνοκρατών.
Σε αυτούς δηλαδή του ανθρώπους που δεν προέβλεψαν τίποτε, σχετικά με την κρίση που ερχόταν και όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ από το 2007 και την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης μάλιστα έλεγαν – λίγο πριν από την κατάρρευση- ότι «όλα πάνε καλά».
Μέχρι την τελευταία στιγμή και χωρίς κανέναν δισταγμό.
Είναι οι ίδιοι που σήμερα κουνούν το δάχτυλο και ζητούν από όλους να «υποκύψουν» και να μην αμφισβητούν τις προβλέψεις τους.
Άλλωστε αυτοί δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν από την στιγμή που δεν εκλέγονται.
Με πιο απλά λόγια και επικεντρώνοντας καθαρά στην Ευρώπη, αυτό που παρατηρούν ολοένα και περισσότεροι διεθνείς αναλυτές είναι ότι η Γηραιά ήπειρος δεν χρειάζεται μια γερμανική Ευρώπη για να ευημερήσει το πείραμα δοκιμάστηκε στο παρελθόν και μάλιστα δύο φορές και απέτυχε παταγωδώς.
Η τρίτη απόπειρα, η οποία βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, αν συνεχιστεί θα έχει ολέθριες συνέπειες και αυτό δεν συμφέρει κανέναν.
Χρειάζεται μια δημοκρατική Ευρώπη.
Αυτό είναι πανθομολογούμενο, ακόμα και από όσους φοβούνται να το παραδεχτούν, να το πουν δημοσίως με καθαρή και στεντόρεια φωνή μήπως και δυσαρεστήσουν την σημερινή γερμανική ηγεσία.
Κοντολογίς, όπως επισημαίνει και ο Πίτερ Άσπντεν στους Financial Times, οι «εχθροί» είναι πολλοί και τρομεροί για την Ελλάδα σήμερα, αλλά ο πολιτισμός είναι με το μέρος της.
«Χωρίς την Ελλάδα δεν υπάρχει Ευρώπη», τονίζει ο Άσπντεν πολύ σωστά, επικαλούμενος ότι η Ελλάδα όρθωσε το ανάστημά της στις ναζιστικές δυνάμεις, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την Ευρώπη.
Και νίκησε.
Όρθωσε το ανάστημά της κατά την περίοδο της δικτατορίας όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την Ευρώπη.
Και νίκησε.
Έτσι και σήμερα, ορθώνει ξανά το ανάστημά της για το χρέος όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την Ευρώπη.
Και θα νικήσει.
Ορθώνει ξανά το ανάστημά της για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας.
Και το χρέος της Ευρώπης είναι να σταθεί στο πλάι της γιατί έχει και πάλι δίκιο.
Όχι για τον εαυτό της, αλλά και για την Ευρώπη που αν δεν είναι δημοκρατική δεν έχει λόγο ύπαρξης…
του Κώστα Καπνίση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου