Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Αγαπητή Δανάη

Σκέψου ένα σχολείο όπου όλα τα παιδιά θα έμοιαζαν, όπου όλα τα παιδιά θα ήταν «καλοί μαθητές» με υψηλούς βαθμούς και σχέδια για υψηλές επιστημονικές καριέρες. Ένα σχολείο όπου δεν θα υπήρχαν «κακοί μαθητές», με χαμηλούς βαθμούς και σχέδια για χαμηλές βιοποριστικές δουλειές. Ένα σχολείο χωρίς παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, με καθημερινά τεστ ώστε να ανακαλυφθεί, να αποκαλυφθεί, ο δυσλεκτικός και να αποβληθεί, να του επιβληθεί αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Σε αυτό το σχολείο θα μπορούσαν να… χωρέσουν παιδιά κάπως διαφορετικά; Παιδιά που ερωτεύονται και που >>>
 



απογοητεύονται, παιδιά που στεναχωριούνται και που πέφτουν καμιά φορά σε κατάθλιψη; 
Παιδιά που το μόνο που φοβούνται είναι μην μείνουν μόνα, που πιστεύουν ότι η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση; 
Προφανώς και όχι, σε αυτό το σχολείο τίποτα διαφορετικό δεν μπορεί να υπάρξει αγαπητή Δανάη.

Αλλά ας δούμε και τους… μεγάλους αυτού του σχολείου
Οι καθηγητές προφανώς και θα πρέπει να αξιολογούνται συνέχεια. 
Σε αυτό το σχολείο δεν έχει θέση κανένας καθηγητής που είτε έχει κενά στο αντικείμενο του, είτε έχει κάποια δυσκολία στο να μεταδώσει αυτά που ξέρει. 
Προφανώς σε αυτό το σχολείο δεν έχουν θέση καθηγητές που μιλάνε για αγώνες, για αλλαγές, για έναν άλλο κόσμο που πέρα από εφικτός είναι και αναγκαίος. 
Δουλειά, δουλειά και αξιολόγηση! 
Και οι γονείς… 
Σε αυτό το σχολείο δεν έχουν θέση τα παιδιά αποτυχημένων οικογενειών, πως είναι δυνατόν σε αυτό το σχολείο να πάει ένα παιδί που οι γονείς του είναι τόσο αποτυχημένοι που είναι και οι δύο άνεργοι; 
Έλεος, όχι  παιδιά με άνεργους/αποτυχημένους γονείς σε αυτό το σχολείο Δανάη μου.

Δεν θέλω να σε αδικήσω, θυμάμαι με πολύ αγάπη τα κορίτσια και τα αγόρια που είχα στο δικό μου σχολείο Δανάη μου και που έλεγαν, περίπου, τα ίδια πράγματα με αυτά που λες κι εσύ, για τους κακούς μαθητές και κρατούν πίσω τους καλούς μαθητές, γι’ αυτούς που προσπαθούν πολύ και για αυτούς που κωλοβαράνε απεριόριστα, γι’ αυτούς που θέλουν να γίνουν κάτι σπουδαίο και γι’ αυτούς που θέλουν να κάθονται και να πίνουν μπύρες στο πάρκο. 
Ξέρεις συμβαίνουν πράγματα εκεί που δεν τα περιμένεις, ένα βιβλίο, μία συναυλία, μία ταινία, ένας μεγάλος έρωτας, κάτι που έρχεται με τόση ορμή κατά πάνω σου που σε χτυπάει τόσο δυνατά, όπως το φως τις πόλεις του καλοκαιριού Δανάη μου, και σε αλλάζει, πολλές φορές οριστικά. 
Θα αρχίσεις ξανά από την αρχή Δανάη μου, θα δεις ότι αυτό που περιγράφεις ως σχολείο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δυστοπικό πείραμα ευγονικής.

Υ.Γ. Η Δανάη είναι μαθήτρια σε πειραματικό λύκειο της Θεσσαλονίκης και απ’ ότι κατάλαβα από μία επιστολή που έστειλε στον υπουργό Παιδείας έχει κάποια θέματα με τις αριστείες και τις αξιολογήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: