Η ΑΥΓΗ. Ώρα ευθύνης για την Ευρώπη /// Η ήρα και το στάρι

Να περάσουμε στην επίθεση, για μια «νέα εργατική Πρωτομαγιά»

Μάχες χωρίς αρχές από "δελφίνους" και "εξαπτέρυγα"
Απόφαση για το "ελληνικό ζήτημα", που θα κρίνει το μέλλον της Ευρώπης και τη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή, καλούνται να πάρουν οι δανειστές έως το τέλος του μήνα ή το αργότερο μέχρι τις 10 Μαΐου. Οι διαπραγματεύσεις έχουν σημειώσει πρόοδο, ωστόσο ο έντιμος συμβιβασμός καθυστερεί εξαιτίας των πιέσεων των δανειστών που επιμένουν σε απολύσεις, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, μείωση συντάξεων. Η Αθήνα απορρίπτει τις αξιώσεις αυτές και ο πρωθυπουργός μπήκε μπροστά στη διαπραγμάτευση, ζητώντας από Μέρκελ, Ολάντ και Γιούνκερ πολιτική συμφωνία επί των θεμάτων, στα οποία έχει επιτευχθεί σύγκλιση και παραπομπή των υπολοίπων στις συζητήσεις για την τελική συμφωνία, με ταυτόχρονη άρση του οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας. >>>
 



Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι ακραίες δυνάμεις της Ευρωδεξιάς καλούνται να σεβαστούν την εντολή του ελληνικού λαού, ο οποίος θα έχει και τον τελικό λόγο για τις εξελίξεις.

Στο εσωτερικό, το "υπηρετικό" προσωπικό τού άλλοτε κραταιού μνημονιακού κατεστημένου εξαπολύει συντονισμένη επίθεση κατά της κυβέρνησης την πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης. 
Καταγγέλλει μονομερείς ενέργειες, υπηρετεί ολιγάρχες των μίντια και καταφεύγει στη στρατηγική της έντασης, ευελπιστώντας ότι θα συγκολλήσει τα συντρίμμια του. 
"Δελφίνοι" και "εξαπτέρυγα" επιδίδονται σε μάχες οπισθοφυλακών και αντιπαράθεση χωρίς αρχές την ώρα που η χώρα δοκιμάζεται σκληρά. 

Η ήρα και το στάρι 

Μπροστά στο ενδεχόμενο εμπλοκής της διαπραγμάτευσης εξαιτίας των αξιώσεων των λεγόμενων τεχνικών κλιμακίων, ο πρωθυπουργός πήρε την υπόθεση στα χέρια του. 

Στις συναντήσεις με Μέρκελ, Ολάντ και Γιούνκερ έθεσε θέμα επαναβεβαίωσης της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου και επιτάχυνσης της διαπραγμάτευσης για την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας.

Τα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια, σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις της Ευρωδεξιάς, διεθνείς και εγχώριες, επαναφέρουν διαρκώς τις μνημονιακές δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. 

Αξιώνουν 

νέες περικοπές συντάξεων, 

αύξηση του ορίου απολύσεων για τις μεγάλες επιχειρήσεις (ποιες άραγε;), 

ιδιωτικοποιήσεις, 

αύξηση του ΦΠΑ για ορισμένα προϊόντα και υπηρεσίες. 

Αξιώνουν, δηλαδή, από τη νέα κυβέρνηση να αποδεχθεί τα μέτρα που περιλάμβανε το περιβόητο e-mail Χαρδούβελη, μέτρα στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαμαρά. 

Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει διαμηνύσει προς όλους ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει αυτά τα μνημονιακά μέτρα και ότι συζητάει μόνο τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει πραγματικά ανάγκη η ελληνική οικονομία, χωρίς να αγνοεί τις δεσμεύσεις για δημοσιονομική ισορροπία.

Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με Μέρκελ, Ολάντ και Γιούνκερ διεξήχθησαν σε θετικό κλίμα και εκφράστηκε η πολιτική βούληση να βρεθεί λύση. 

Μια ημέρα μετά, όμως, στο Eurogroup, έγινε προσπάθεια να αντιστραφεί το κλίμα και οι πιέσεις εντάθηκαν, καθώς πλησιάζει η ώρα της συμφωνίας. 

Παρά το κλίμα αυτό, πάντως, οι διαδικασίες για την επίτευξη της συμφωνίας επιταχύνονται και το Brussels Group συνεχίζει τις εργασίες του.

Την ίδια ώρα που οι πιέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο εντείνονται προκειμένου να αναγκαστεί η νέα κυβέρνηση να υποχωρήσει, οι εγχώριες μνημονιακές δυνάμεις συντονίζονται στην ίδια γραμμή, αν δεν πρωταγωνιστούν, με σκοπό να πλήξουν τη νέα κυβέρνηση. 

Αδιαφορούν για τις επιπτώσεις που αυτό μπορεί να έχει στην ίδια τη χώρα. 

Αρνητικοί πρωταγωνιστές στη στρατηγική τής έντασης και του πολιτικού ευτελισμού είναι τα γνωστά εξαπτέρυγα Σαμαρά και Βενιζέλου και οι δελφίνοι, που παίζουν το δικό τους προσωπικό παιχνίδι εν όψει της μάχης της διαδοχής. 

Σε συνεργασία με τους ολιγάρχες των μέσων ενημέρωσης, που βλέπουν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους αν τεθούν κανόνες που θα βάλουν τέλος στην ασυδοσία τους. 

Πολιτικά στελέχη και "τρόφιμοι" του παλιού καθεστώτος δίνουν μάχες οπισθοφυλάκων. 

Θα τις χάσουν γιατί ο λαός ξέρει να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι...

Να περάσουμε στην επίθεση, για μια «νέα εργατική Πρωτομαγιά» 

Μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε κυκλοφόρησαν δύο ειδήσεις χαρακτηριστικές της σημερινής κατάστασης. 

Η πρώτη είδηση αναφέρεται στο γεγονός ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους πέντε μήνες. 

Η δεύτερη είδηση είναι ότι ο ΟΠΑΠ αύξησε τα καθαρά κέρδη του κατά 38% και θα αυξήσει το μέρισμα του 2014 κατά 180%. 

Η σύνδεση των δύο αυτών εικόνων δεν αποτελεί κάτι το παράδοξο. 

Αντιθέτως η ενότητα τους συγκροτεί την πραγματικότητα της κρίσης. 

Δηλαδή μια διαδικασία συσσώρευσης πλούτου, βάση της οποίας ήταν η βίαιη υποτίμηση της εργασίας.

Η ανθρωπιστική κρίση δεν προέκυψε μέσα από μία φυσική καταστροφή. 

Η επίθεση στην εργασία αποτέλεσε οργανικό συστατικό αυτής της πραγματικότητας. 

Σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ. Μέχρι το 2012 το συγκεκριμένο ποσοστό ήταν μόνο 17%. 

Η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων οδήγησε σε μειώσεις μισθών μέχρι και 40%. 

Σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά (έως 440 ευρώ μεικτά), αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, ενοικίαση, εκ περιτροπής εργασία κ.ά.). 

Παράλληλα υπάρχουν υπολογισμοί με βάση τους οποίους τα νούμερα για τη «μαύρη» / ανασφάλιστη εργασία φαίνεται να ξεπερνάνε πλέον τους 800.000 εργαζόμενους, κάτι που στοιχίζει τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ τον χρόνο στην κοινωνική ασφάλιση.

Τα παραπάνω (μαζί με τον εφιάλτη της ανεργίας) αποτελούν μερικές από τις όψεις της σημερινής πραγματικότητας στην εργασία. 

Όψεις που αποκρυσταλλώνονται στον όρο «επισφάλεια». 

Αναφερόμενος στην προσπάθεια μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που έφερε ο φορντισμός, ο Γκράμσι έγραφε ότι «η ηγεμονία πηγάζει από το εργοστάσιο». 

Η επισφάλεια αποτελεί σήμερα ένα νέο ηγεμονικό μηχανισμό πειθάρχησης και καταστολής απέναντι στον κόσμο της εργασίας. 

Έναν μηχανισμό που παράγει μια καινούργια κοσμοαντίληψη. 

Αναπαράγει την υποτίμηση της εργασίας ακόμα και στο επίπεδο της κουλτούρας, μαθαίνοντας τους εργαζόμενους όχι απλά να ζούνε με λιγότερα, αλλά να έχουν συνολικότερα λιγότερες απαιτήσεις.

 

Στο κομμάτι της διάλυσης των εργασιακών συνθηκών το Μνημόνιο πέτυχε. 

Αυτή ακριβώς την επιτυχία προσπαθούν σήμερα να διαφυλάξουν με κάθε μέσο νεοφιλελεύθεροι εντός και εκτός χώρας. 

Τα εργασιακά αποτελούν ένα από τα βασικά σημεία της σημερινής σύγκρουσης στη διαπραγμάτευση. 

Παράλληλα εργοδοτικές οργανώσεις και μεγάλα αστικά ΜΜΕ έχουν ήδη αρχίσει τη συστηματική επίθεση ενάντια στο νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.

 

Στο χέρι μας είναι η διαδικασία για τη συζήτηση των εργασιακών σχέσεων να μην περιοριστεί στους τέσσερις τοίχους της Βουλής. 

Να μην αφήσουμε στα ΜΜΕ να ορίσουν το πλαίσιο του διαλόγου. 

Να πάρουμε εμείς τις πρωτοβουλίες που θα ανοίξουν τη συζήτηση μέσα στους χώρους εργασίας, μέσα στις γειτονιές. 

Να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο λαϊκής διαβούλευσης και συμμετοχής στη συγκεκριμένη μάχη. 

Να μετατρέψουμε τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου σε μία κινηματική αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς. 

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τους κοινωνικούς αγώνες και τη λαϊκή συμμετοχή, χωρίς ένα ζωντανό εργατικό κίνημα. 

Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων θα δυναμώσει τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες. 

Θα δημιουργήσει μια ασπίδα απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν έχουμε μπροστά μας άλλη μια Πρωτομαγιά. 

Έχουμε την ευκαιρία μετά από χρόνια λεηλασίας να διαμορφώσουμε τους όρους για μια μεγάλη νίκη. Να μιλήσουμε για μια «νέα Πρωτομαγιά». 

Να αμφισβητήσουμε τα όρια του εφικτού και τα «αυτονόητα» που μας έχει επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός. 

Να αρχίσουμε όχι απλά να γκρεμίζουμε το παλιό, αλλά να οικοδομούμε το νέο.