Μακαρόνια με κιμά

του Κώστα Βαξεβάνη

Το «Άξιον Εστί» του Μίκη, περνάει σε μια άλλη διάσταση. 

Γίνεται κάτι σαν interaction Εστί, μια μουσική αλληλεπίδραση, όπου το πλήθος δεν θα τραγουδά μόνο τα άγια των αγίων της ελληνικής ποίησης, αλλά για πρώτη φορά, τρελαμένες ρουβίτσες θα μπορούν να σιγοτραγουδούν περιμένοντας ο Σάκης να ανταποκριθεί στην απαίτησή τους και να σκίσει μερικά T-shirt,  ίσως και μποξεράκια. Ο Σάκης Ρουβάς, μετά την εμφάνιση στην Επίδαυρο όπου έπαιξε «Βάκχες», θα τραγουδήσει Ελύτη. 

Είναι κακό ο Σάκης Ρουβάς να τραγουδήσει το Άξιον Εστί; >>>

 

Ή για να το επεκτείνω, γιατί να μην έχει δικαίωμα ο καθένας να τραγουδήσει ό,τι θέλει;

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. 

Με πολύ δουλειά,κυρίως των εταιρειών και των μανατζαραίων, ο ήλιος του Σάκη Ρουβά γύρισε και έφτασε να φωτίζει μνήμες σκληρές και πόνο, φτωχογειτονιές και ιστορικές εικόνες από τη Δραπετσώνα και τα Καμίνια. 

Μπορεί να μην είναι ήλιος αλλά λαμπτήρας νέον σε ένα από τα πολλά πάρτυ, αλλά τι σημασία έχει; 

Η πορεία από τα «μακαρόνια με  κιμά» ως την «αλκή μες το ζώο που οδηγεί τον ήλιο», είναι εντυπωσιακή. 

Με αυτή την έννοια θα μπορούσε να πει κάποιος «μπράβο στο Σάκη που τα κατάφερε». 

Πού είναι το κακό λοιπόν; 

Στο ότι ο Σάκης μπορεί να μην καταλαβαίνει τι τραγουδάει; 

Στο ότι το ίδιο ίσως να κάνουν και οι ρουβίτσες; 

Όχι. 

Το κακό είναι πως η κοινωνία είναι αναγκασμένη να ζήσει την αποκαθήλωση όλων των στοιχείων και των συμβόλων που της δείχνουν ένα διαφορετικό δρόμο. 

Πως προσπαθούν να κάνουν σαν τα μούτρα τους, ό,τι μένει όρθιο και είναι συμβολικό.

Πριν από μερικές δεκαετίες, οι Σάκηδες και οι Κωστόπουλοι, μόρφαζαν για τους γραφικούς των συμβολισμών. 

Χλεύαζαν τις σφιγμένες γροθιές και τα σφιγμένα πρόσωπα ακόμη και αν το σφίξιμο ήταν η προσπάθεια να αντέξουν. 

Η κοινωνία ξέμεινε από σύμβολα ή μάλλον τα αντικατέστησε με κάτι τύπους που είχαν την ικανότητα να επικρατούν χωρίς να αντιπροσωπεύουν τίποτα. 

Η ζωή όπως έλεγε ο Πέτρος, είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. 

Έπρεπε να είναι ποπ, ανάλαφρη αλλά κυρίως επιπόλαιη.

Τα νέα σύμβολα έπρεπε να χτυπιούνται για κοιλιακούς, να περνάνε από τη Μύκονο,να σνιφάρουν μερικές γραμμές ευτυχίας, να φτύνουν τις αναστολές μαζί και τους ανθρώπους σαν να είναι δεσμά. 

Πέρναγαν από τα σαλόνια της Λάτση, τα πάρτυ της Μυκόνου, τις Τράπεζες του σημητικού εκσυγχρονισμού. 

Οι μέτριοι έγιναν  μέτρο, οι ικανοί αντικαταστάθηκαν από τους αναγνωρίσιμους και η ιστορία έπρεπε να έχει διάρκεια μιας νύχτας.

Αυτής που έζησαν έντονα.