Πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Η συμφωνία είναι βαριά, δύσκολη, βασανιστική, μακριά από τις επιδιώξεις και τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης, κι όμως στην παρούσα συγκυρία ήταν η μόνη δυνατή επιλογή. Η άλλη επιλογή θα ήταν το απότομο άλμα στο κενό, χωρίς αλεξίπτωτο, χωρίς τέντα από κάτω για να μετριάσει την πτώση. Με κλειστές τράπεζες, χωρίς χαρτονομίσματα στα ΑΤΜ, με την οικονομική δραστηριότητα να έχει παγώσει για δύο εβδομάδες, η απότομη χρεοκοπία θα έμοιαζε με αυτοχειρία.

Δεν υπήρχε καν η δυνατότητα για άμεση εισαγωγή εθνικού νομίσματος αφού η

 

λεγόμενη επιστροφή στη δραχμή απαιτεί πλήθος τεχνικών και νομικών διευθετήσεων. 

Θα συρόμασταν υποχρεωτικά στην κυκλοφορία ενός παράλληλου νομίσματος, πιθανότατα υπό τη μορφή υποσχετικής, του περίφημου IOU. 

Θα επρόκειτο για επιλογή που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια νομισματική ιστορία, οπότε ουδείς γνωρίζει πώς θα λειτουργούσε, ποιος θα έκανε αποδεκτό το νέο νόμισμα, πώς θα διαμορφωνόταν η ισοτιμία του. 

Το πιθανότερο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα μετατρεπόταν σε πληθωριστικό χρήμα ή σε κουπόνι περιορισμένης ανταλλαξιμότητας.

Το παράλληλο νόμισμα δεν θα ήταν νόμισμα, θα ήταν πρόσκαιρη λύση με σύντομη ημερομηνία λήξης. 

Και μετά θα υπήρχαν δύο επιλογές, είτε να επιστρέψει η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις σε συνθήκες πλήρους οικονομικής κατάρρευσης είτε να επιδιώξει την ταχύτερη δυνατή εισαγωγή εθνικού νομίσματος, μέσω ενός οργανωμένου και φιλικού Grexit. 

Θα παρακαλούσαμε να μας δοθεί το σχέδιο του Σόιμπλε για πενταετή έξοδο από την Ευρωζώνη, με παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Μάρτυς μου ο θεός, η ανθρωπιστική βοήθεια με προσβάλλει περισσότερο από οποιαδήποτε συμφωνία, ιδίως όταν η βοήθεια προέρχεται από τον Σόιμπλε.

Την άτακτη χρεοκοπία την απεύχονταν ακόμη και εκείνοι που τάσσονται αναφανδόν υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Ο κ. Κουτσούμπας το είπε ξεκάθαρα ούτε νέο Μνημόνιο ούτε χρεοκοπία. 

Δεν ήταν υποβοηθητικός, ήταν όμως σαφέστατος. 

Αλλά και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που ζήτησαν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στο κείμενό τους μιλούσαν για συντεταγμένη έξοδο, με τετράμηνο πρόγραμμα - γέφυρα. Plan B για τη δραχμή δεν υπήρξε ούτε από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της, παρόλο που είχαν άπλετο χρόνο να το φτιάξουν στα τρία χρόνια που η Αριστερά διεκδικούσε την κυβέρνηση. 

Εκτός κι αν θεωρείται σχέδιο η διαβεβαίωση ότι θα υποφέρουμε για κάποιους μήνες, αλλά μετά τα πράγματα θα πάνε καλά.

Ο Τσίπρας δεν επέλεξε τη χρεοκοπία, δεν θέλησε να συνδέσει την Αριστερά με εικόνες ανθρωπιστικής καταστροφής, που θα την ακολουθούσαν σαν στίγμα εις το διηνεκές. 

Προτίμησε να πάρει τη βαριά, τη δύσκολη, τη βασανιστική συμφωνία, φορτώθηκε τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης, μαζί με τα λάθη του τελευταίου εξαμήνου. 

Τα πήρε τα βάρη ο Τσίπρας και ελπίζω να τα κρατήσει για πολύ, να μην παραδώσει το φορτίο στους αμαρτωλούς του παρελθόντος. 

Η Αριστερά οφείλει να παραμείνει στην εξουσία και να κάνει το χρέος της, ακόμη κι αν χρειαστεί να καταβάλει κόστος συντριπτικό.